Η δικαίωση του Γεωργίου Ράλλη, μετά από 30 χρόνια….

Τι ήταν η Ελλάδα, όταν σαν σήμερα πριν 30 χρόνια, ανέβηκε το ΠαΣοΚ στην εξουσία;

Ήταν μια μικρή χώρα, μάλλον φτωχή, που η Ευρώπη –ελέω Κωνσταντίνου Καραμανλή- της είχε ανοίξει διάπλατα τις πόρτες. Ήταν μια νοικοκυρεμένη χώρα στην οποία οι πολίτες της χαμογελούσαν κι ήταν αισιόδοξοι.

Τι είναι η Ελλάδα σήμερα; Μια χώρα απεγνωσμένη από την καταστροφή της, χωρίς υπόληψη και περηφάνια.

Μέσα σε τριάντα χρόνια, η Ελλάδα από τις προοπτικές ευημερίας κατέληξε να ζει τον απόλυτο εφιάλτη της.

Τι έφταιξε λοιπόν;

Ο Ανδρέας Παπανδρέου,

ευφυής πολιτικός, έφτασε με απίστευτη δημαγωγία –όμοιά της δεν ξανάζησε ποτέ ο τόπος- στην εξουσία, σαν σήμερα πριν 30 χρόνια. Για να πούμε του στραβού το δίκιο, οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε κάτι. Έδωσε ανάσα και έφερε στο προσκήνιο σε μεγάλη μερίδα του λαού που μέχρι τότε ήταν αποκλεισμένο εξ αιτίας της εμφυλίου κληρονομιάς.

Αυτή ήταν και η μοναδική μεγάλη εθνική προσφορά του.

Όμως, αυτή η επιλογή του και η δίψα των συντρόφων του να εκδικηθούν την κοινωνία που τους είχε αποκλεισμένους, δημιούργησε το κράτος –τέρας που όλοι πια γνωρίζουμε. Η αξιοκρατία εξοβελίστηκε και οι αρχές της αστικής ηθικής εξαφανίστηκαν. Η έφοδος ήταν καταλυτική με έναν στόχο. Την άλωση του συστήματος εκ των έσω, όπως διεμήνυε η κομματική νομενκλατούρα των κλαδικών.

Το σύνθημα «Λαός ΠαΣοΚ στην εξουσία», τα έλεγε όλα.

Το δημόσιο μετατράπηκε σε θερμοκήπιο ανάπτυξης και βολέματος των κομματικών στρατιών.

Ταυτοχρόνως, άρχισε να διατίθεται άφθονο κρατικό χρήμα, ούτως ώστε να δημιουργηθούν τα νέα επιχειρηματικά τζάκια, τα οποία ήταν απαραίτητα για την υποστήριξη της νέας διαμορφούμενης κατάστασης.

Διαμορφώθηκε, μέσα σε τρία μόλις χρόνια, μια νέα μεσαία τάξη η οποία βασιζόταν σε δημόσιες παροχές. Έτσι, δημόσιοι υπάλληλοι, υπάλληλοι ΔΕΚΟ και νέοι επιχειρηματίες, άρχισαν να τρέφονται από τις προσόδους του κράτους, οι οποίες όμως δεν επαρκούσαν.

Η καταφυγή στον δανεισμό ήταν μονόδρομος, αφού ουδείς μπορούσε να διανοηθεί δημοσιονομική τάξη δια των περικοπών των δαπανών.

Κάπως έτσι φτάσαμε στα 1990. Με σπατάλες, με κοινωνική πολιτική δια δανεικών, με γιγάντωση του δημοσίου και ευρύτερου δημοσίου τομέα και μέγιστους διαγκωνισμούς για τη μοιρασιά. Φυσικά, δεν αναφερόμαστε ούτε στη σήψη της κοινωνίας, ούτε στην έκπτωση σημαντικών ηθικών αξιών, ούτε στη γιγάντωση της διαφθοράς, ούτε στην εμπέδωση κουλτούρας λαϊκών σκυλάδικων.

Όταν ανέλαβε την εξουσία το άλλο μεγάλο αστικό κόμμα, το 1990, διεφάνη απολύτως η δυναμική που είχε αναπτύξει στο κρατικοδίαιτο δημόσιο το ΠαΣοΚ.

Ο κρατικός συνδικαλισμός κατέλυσε το κράτος. Ξεβράκωνε κόσμο στους δρόμους, έκλεινε τράπεζες, ΔΕΚΟ, αντιδρούσε σε κάθε επιχειρούμενη προσπάθεια δημοσιονομικής πειθαρχίας.

Το κράτος, ενώ εισέπραττε τεράστια ποσά από την Ευρώπη τα έκανε κατανάλωση.  Απομυζούσε την κοινωνία και ταυτοχρόνως δανειζόταν για να ασκεί κοινωνική πολιτική. Έκανε πράξη το σύνθημα του ΠαΣοΚ «Θα τρώτε με χρυσά κουτάλια», αλλά μόνο για τους ημετέρους.

Το αδιέξοδο ήταν αναπόφευκτο. Στη δική μας εποχή, έλαχε ο κλήρος να πληρώσουμε την πολιτική δημαγωγία, τη φαυλότητα και την ασυδοσία.

Τώρα, δικαιώνεται ο Γεώργιος Ράλλης, ο οποίος το βράδυ των εκλογών του 1981, όταν παρέδιδε την εξουσία είχε πει: «Εύχομαι οι Έλληνες να μη μετανιώσουν στο μέλλον για τη σημερινή τους επιλογή».