Σε μια εποχή που η ελληνική κοινωνία πληρώνει τον λογαριασμό της κακοδιαχείρισης και του πελατειακού κράτους που δημιούργησε η σημερινή κυβέρνηση –αλλά ακολούθησε και η αξιωματική αντιπολίτευση- οι πολιτικοί ταγοί αποδεικνύονται καθημερινά όλο και μικρότεροι.
Οι πολιτικές ηγεσίες, βυθισμένες στο «εγώ» τους και σε νοοτροπίες περασμένων δεκαετιών, αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν που έχουν φτάσει την Ελλάδα.
Όλοι, μηδενός εξαιρουμένου.
Ακόμη κι εκείνοι που εκφράζουν ως άλλοθι ότι δεν κυβέρνησαν, λησμονώντας
την ανευθυνότητά τους.
Μαζί τους και οι αρχισυνδικαλιστές με τις σκαιές συμπεριφορές, οι Φρανκεστάϊν του κομματισμού.
Σκληρά κομματόσκυλα, κρατούν συχνά πυκνά τη χώρα υπό ομηρεία.
Οι περισσότεροι κρατικοδίαιτοι!
Απειλούν με αιματοχυσίες, συνδιοικούν με τους υπουργούς, συνδαυλίζουν την κοινωνική αναταραχή, εμποδίζουν κάθε προσπάθεια διοικητικής ανόρθωσης σε μία ιδιαίτερα κρίσιμη φάση για τη χώρα.
Ε, λοιπόν όχι!
Ιερή η απεργία, αλλά υπάρχουν «κόκκινες γραμμές» που δεν μπορεί πλέον να ανέχεται το κοινωνικό σύνολο.
Διαλυτικά φαινόμενα που θέλουν να κάνουν την Ελλάδα Αίγυπτο δεν μπορούν πλέον να είναι ανεκτά.
Η υγιής κοινωνία ακούει συνδικαλιστής και βγάζει «σπυριά».
Το ίδιο κάνει και σε ότι αφορά τα κόμματα και τη μεγαλύτερη μερίδα των πολιτικών.
Η Ελλάδα, η σημερινή Ελλάδα δεν μπορεί να στηρίζεται σε μικρούς πολιτικούς και τους συνδικαλιστές κλώνους τους.
Δεν μπορεί αδιαμαρτύρητα να ανέχεται να της πίνουν το αίμα.
Η οργή για όσους αδυνατούν να το κατανοήσουν, θα είναι αδυσώπητη.
Δεν θ’ αργήσει ο καιρός που ο ομφάλιος λώρος θα κοπεί.
Οι ίδιοι θα το κατανοήσουν από τις «κλωτσιές» της κοινωνίας.
Κάποιοι πολιτικοί, είτε με την παρέμβαση Λοβέρδου, Διαμαντοπούλου, Ραγκούση –«δελφινική» ή όχι αδιάφορο- ή των Μόσιαλου, Κεφαλίδου είτε με τη μετριοπάθεια Σπηλιωτόπουλου, Χατζηδάκη, Αβραμόπουλου, Δήμα, Μητσοτάκη, κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση.
Δεν γνωρίζουμε αν έχουν τη δύναμη και την ψυχή να το πάνε μέχρι τέλους.
Αλλά, όπως και νάναι δείχνουν τον δρόμο.
Μέχρι να τον δούμε κι εμείς, ας αρκεστούμε στις γραφικότητες των Φωτόπουλων, των Μπαλασόπουλων και λοιπών της «crème de la crème» της σύγχρονης ελληνικής κομματοκρατίας.
Ας τους ταυτίσουμε με τα παιδιά της πιάτσας του αείμνηστου Τσιφόρου.
Κι όπως εκείνα τέλειωσαν με το πέρασμα του χρόνου, έτσι θα τελειώσουν κι εκείνοι!
Από κοντά τους, ας θεωρήσουμε ότι ο κυρ Θύμιος με τα ροζ πουκάμισα και το κομοδινί μαλλί, είναι η φιγούρα που βγαίνει κατ’ ευθείαν από τις ταινίες του Χατζηχρήστου….
Μόνο που αυτές ήταν πριν από 40-50 χρόνια…
Όπως η εποχή που ζουν οι πολιτικοί και συνδικάλες - Φρανκεστάιν της Ελλάδας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου