Συνηθίσαμε στις ταπεινώσεις!

Πριν από αρκετά χρόνια, τις πρώτες ημέρες της ανάληψης της πρωθυπουργίας από τον Κώστα Σημίτη, ο ελληνικός λαός θρήνησε τρία παλικάρια του πάνω από τα Ίμια και δια διαταγής της πολιτικής ηγεσίας (Πάγκαλος), εγκατέλειψε την ελληνική σημαία και σηκώθηκε κι έφυγε!
Την κίνηση, ο ελληνικός λαός την κατάπιε!

Λίγο μετά, η ελληνική κυβέρνηση (πάλι με πρωταγωνιστή τον Πάγκαλο), «παρέδωσε» ως κατοχικός δοσίλογος τον Οτσαλάν στις τουρκικές αρχές.
Ο Οτσαλάν, ακόμη
 «σαπίζει» στις τουρκικές φυλακές, ο ελληνικός λαός κατάπιε την προσβολή κι ο Θεόδωρος Πάγκαλος (ευφυής κατά τα άλλα) ζει και…βασιλεύει αντιπροεδρεύοντας της ελληνικής κυβέρνησης.

Εδώ και χρόνια, οι Τούρκοι αλωνίζουν πάνω από το Αιγαίο και ευτυχώς που υπάρχουν τα παιδιά της Πολεμικής Αεροπορίας (αυτούς που η ελληνική κυβέρνηση – όποια πέτρα κι αν σηκώσουμε Πάγκαλο βρίσκουμε – αποκάλεσε αντιπαραγωγικούς), διαφορετικά θα προσγειωνόντουσαν για…καφέ στη Μύκονο.

Πριν από λίγο, μια τουρκική φρεγάτα, ταπείνωσε κυβέρνηση και Πολεμικό Ναυτικό κάνοντας... περιπολία στο...Σούνιο.  Ουδενός κυβερνητικού πολιτικάντη ίδρωσε ο κώλος.

Εδώ και δυο χρόνια, η κυβέρνηση Παπανδρέου υπομένει συνεχείς «σφαλιάρες» από τους πιστωτές της χώρας, μόνο και μόνο επειδή δεν έχει το θάρρος να λάβει τα σωστά μέτρα.

Ο δε υπερφίαλος Ευ. Βενιζέλος διαλαλεί ότι ταπεινώνεται κάθε φορά που συμμετέχει σε συμβούλιο με συναδέλφους του της Ευρωζώνης, αλλά το υπομένει για το καλό της χώρας.

Το τελευταίο χρονικό διάστημα, η Ελλάδα ταπεινώνεται καθημερινά στα διεθνή φόρα, όχι μόνο επειδή ο Βενιζέλος αδυνατεί  να κυριαρχήσει με τον λόγο του στα συμβούλια του ECOFIN, αλλά επειδή όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται ερήμην μας.

Χρόνια και χρόνια η παιδεία μας ταπεινώνεται από έναν εσμό καθηγητών και μια φούχτα αριστεροαραχτούς, που καταλαμβάνουν, καταστρέφουν και καίνε πανεπιστήμια.

Χρόνια και χρόνια οι δημόσιοι υπάλληλοι ταπεινώνουν τον κάθε συναλλασσόμενο.

Χρόνια και χρόνια η αναξιοκρατία και η αναποτελεσματικότητα ταπεινώνουν τον Έλληνα.

Χρόνια και χρόνια ταπεινώσεις.
Στην καθημερινότητά μας, στην πολιτική μας ζωή, στα εθνικά μας θέματα.

Κι όλα αυτά, όταν θέλουμε να ισχυριζόμαστε ότι δεν σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας και ότι είμαστε υπερήφανος λαός.
Μάλλον δεν είναι έτσι.
Μάλλον συνηθίσαμε στις ταπεινώσεις!