Μπορεί το κράτος να νικήσει το παρακράτος;

Αν δεν υπήρχε στη διεθνή κοινότητα ο φόβος ότι μια ελληνική πτώχευση θα μπορούσε να δημιουργήσει ντόμινο μέχρι τις ΗΠΑ, έχουμε τη βεβαιότητα ότι η κλωστή που κρατά την Ελλάδα από την κατάρρευση θα είχε κοπεί πριν από πολύ καιρό.

Είναι ηλίου φαεινότερο, ότι πρωταρχικό μέλημα των εταίρων της Ελλάδας είναι να αποφύγουν την μόλυνση από τον ελληνικό ιό, που δημιουργεί παγκόσμια αστάθεια.

Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, με το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους να είναι βέβαιο και να απομένουν μόνο τα ποσοστά του, το εσωτερικό της Ελλάδας μοιάζει με εμπόλεμη ζώνη.

Στη μάχη από τη μια μεριά το επίσημο κράτος και από την άλλη το παρακράτος των συνδικαλιστών και του δημοσίου τομέα.

Κι αυτό είναι

 το οξύμωρο!

Ο ιδιωτικός τομέας είναι αυτός που έχει καταστραφεί αλλά ο δημόσιος είναι εκείνος που απαιτεί, καταλαμβάνει και απειλεί με …αίμα!

Το παρακράτος των συνδικαλιστών και των συντεχνιών επιχειρούν να ανατρέψουν το κράτος, έστω κι αν αυτό το κυβερνά μια ανίκανη κυβέρνηση.

Αυτό το παρακράτος, αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να υπάρχει εσαεί η εξουσία του.

Έχει φτάσει στο τέλος!

Κι αντιδρά έτσι επειδή επιθυμεί να συντηρηθεί πάση θυσία – ακόμη και με χουλιγκανισμούς- η παρακρατική εξουσία του.

Μαζί του, μερίδα βουλευτών και υπουργών του ΠαΣοΚ, και φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ.

Όλοι αυτοί, εμμέσως αλλά και ευθέως τάσσονται υπέρ της εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την επιστροφή στη δραχμή.

Αναζητούν μέσω της καταστροφής του τόπου τη διαιώνιση της δικής τους εξουσίας.

Το ΚΚΕ, έχει υιοθετήσει πρακτικές πεζοδρομίου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ συμπαρατάσσεται σε κάθε πικραμένο κρατικοδίαιτο γραφειοκράτη.

Ξεκίνησαν με το κίνημα «δεν πληρώνω», μετά την πλήρωσε ο τουρισμός, κατόπιν ήρθε η ενθάρρυνση για ανυπακοή, οι καταλήψεις στα πανεπιστήμια, στα σχολεία, στα δημόσια κτίρια.

Όλα αυτά, συνιστούν ένα παρακράτος μέσα στο κράτος, το οποίο ατυχώς κυβερνάται από μια διχασμένη και αναποτελεσματική κυβέρνηση.

Θα μπορέσει να αντιδράσει μόνη της;

Δύσκολο, έως αδύνατο!

Άρα, είναι ηλίου φαεινότερο ότι και γι αυτούς τους λόγους, η συνεργασία των αστικών δυνάμεων καθίσταται περισσότερο από αναγκαία.