Αν κάποιος επιχειρήσει με νηφαλιότητα να αναλύσει την πορεία των δυο μεγάλων κομμάτων εξουσίας, από την ίδρυσή τους μέχρι σήμερα, θα καταλήξει σε σημαντικά και χρήσιμα συμπεράσματα.
Η Νέα Δημοκρατία, παρά το «ασθενές» εφεύρημα του κοινωνικού φιλελευθερισμού, ως ιδεολογική τοποθέτηση, στο συνέδριο της Χαλκιδικής, το 1979, το οποίο δεν υπάρχει σε καμιά χώρα του κόσμου, πορεύτηκε ανάμεσα σε κόσμους, επαρκώς διαμορφωμένους. Αυτόν της λεγόμενης λαϊκής δεξιάς
που είχε αφετηρία τα εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα και τον κρατισμό κι αυτόν της φιλελεύθερης κεντροδεξιάς στη μετριοπαθή εκδοχή της.
Πότε με τον ένα τρόπο, πότε με τον άλλο και όχι πάντα ανώφελα, τα κατάφερνε.
Το ΠαΣοΚ, όμως, ακόμη από την ίδρυσή του, συμπεριέλαβε στις τάξεις τους παντελώς ετερόκλητα ιδεολογικά στοιχεία. Από τροτσκιστές και μαρξιστές, μέχρι περονιστές και παλιούς κεντρώους, αλλά και εκσυγχρονιστές ταυτόσημους με τους Ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες.
Αριστεροί, κεντρώοι και κάποιοι φιλελεύθεροι, υπό την ίδια στέγη.
Όλοι, ήταν υποταγμένοι σε ένα πρόσωπο, στον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος με τη ρητορεία του ξεσήκωνε τις μάζες και δεν άφηνε περιθώρια σε κανέναν διαφωνούντα να έχει διαφορετική άποψη.
Οι διαφορετικές απόψεις, ήταν πάντοτε πεδίο συζητήσεων σε κομματικές συνάξεις, αλλά στο τέλος η άποψη του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν η κυρίαρχη και τελείως διαφορετική (με τις πράξεις του σε κορυφαία ζητήματα πχ. ΝΑΤΟ και ΕΟΚ).
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι η περίφημη ανανέωση της συμφωνίας για την παραμονή των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα. Οι πολιτικοί αναλυτές έλεγαν ότι η συμφωνία θα κλυδωνίσει το ΠαΣοΚ και θα το φτάσει μέχρι και τη διάσπαση, αφού η απομάκρυνση των βάσεων ήταν ένα σύνθημα με το οποίο πορεύτηκε το κίνημα από την ίδρυσή του! Οι παλαιότεροι θα θυμούνται τι έγινε.
Η παραμονή των βάσεων….βαφτίστηκε αποχώρηση!
Αλλά…μετά από πολλά χρόνια!
Και την ώρα που υπογράφονταν τα πρωτόκολλα της συμφωνίας με τους Αμερικανούς, η Ελλάδα είχε γεμίσει πανό που έγραφαν ότι …ο αγώνας δικαιώνεται, οι βάσεις φεύγουν!
Οι παραμορφωτικοί φακοί που φορούσαν οι πέριξ του Ανδρέα Παπανδρέου, έφταναν και στους κλώνους που είχαν αρχίσει να δημιουργούν τον δικό τους κόσμο στον δημόσιο τομέα και στις ΔΕΚΟ.
Ο λαϊκισμός και η δημαγωγία, μαζί με την επικράτηση της παραπολιτικής αντί της παραγωγής πολιτικής κυριάρχησαν στον δημόσιο βίο.
Χαλάρωσαν τα πάντα. Ακόμη και οι δεσμοί μεταξύ οικογενειών.
Νέοι οικονομικοί παράγοντες ανέλαβαν τα ηνία, σκάνδαλα πέρναγαν απαρατήρητα, η διαφθορά έκανε όλο και πιο εκτεταμένα την εμφάνισή της, αλλά οι διάφορες ομάδες και υποομάδες ήταν βολεμένες στον μικρόκοσμό τους.
Το έλεγε και το σύνθημα: «Το ΠαΣοΚ στην κυβέρνηση ο λαός στην εξουσία»!
Παρ’ ότι τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά στην οικονομία, το κράτος γιγαντώθηκε!
Το ΠαΣοΚ πάταγε σε δυο βάρκες.
Επιχειρείται, τότε, το πρόγραμμα σταθεροποίησης 1985-1987.
Διαλύεται, όμως, σε ένα βράδυ, με την περίφημη φράση του Ανδρέα Παπανδρέου:
«Τσοβόλα δώστα όλα…».
Ο λαϊκισμός είχε νικήσει.
Η διακοπή αυτού του προγράμματος, ήταν η μεγάλη αφετηρία του σημερινού χρέους. Οριοθέτησε και σημάδεψε την απόκλιση της ελληνικής οικονομίας από τις άλλες ευρωπαϊκές, οι οποίες ήδη είχαν αρχίσει να κινούνται σε νέο μοντέλο διαχείρισης οικονομίας και κοινωνίας, που δεν είχαν καμιά σχέση με τον κρατισμό!
Μετά τον Ανδρέα, νέα οβιδιακή μεταμόρφωση.
Στην άκρη οι παπανδρεϊκοί, οι τροτσκιστές, οι αντιστασιακοί, οι παλαιοκομματικοί και οι λοιποί ομαδάρχες και στον αφρό οι εκσυγχρονιστές σοσιαλδημοκράτες.
Εκεί αρχίζει η σταδιακή επιχείρηση για να φτάσει η Ελλάδα τους άλλους Ευρωπαίους.
Εκεί αρχίζει η αλλαγή αντίληψης για τον ρόλο του κράτους, ως ακρογωνιαίου λίθου για τον κεϋνσιανισμό, το κράτος πρόνοιας και τη σοσιαλδημοκρατία.
Στην Ελλάδα, όμως, εφαρμόστηκε στρεβλά.
Αντί για μείωση των δαπανών του δημοσίου υπήρχε συνεχής αύξηση.
Στις νέες απαιτήσεις της εποχής, στο νέο σύστημα που προσχώρησε το ΠαΣοΚ του Σημίτη, τα κράτη ήταν υποχρεωμένα να δανείζονται στην αγορά, με επιτόκια αγοράς, κι όχι από τις κρατικές τράπεζες με ειδικά επιτόκια.
Αυτό ήταν προϋπόθεση για τη σταθεροποίηση του νομίσματος.
Αύξησε όμως το κόστος χρηματοδότησης του δημόσιου τομέα, στον οποίο συμπεριλαμβάνονταν δαπάνες για παιδεία, υγεία, κοινωνική πρόνοια, δηλαδή συλλογικά αγαθά σε αυξητική πορεία συνδεδεμένα με κοινωνικές προσδοκίες.
Ταυτοχρόνως, δημιουργήθηκε ένα τούνελ ανάμεσα στον ιδιωτικό και στον κρατικό τομέα για την αγορά χρήματος, γεγονός που σήμαινε ότι επέκταση των δημόσιων δαπανών συνεπαγόταν περιορισμό της αγοράς, και η άνοδος της αγοράς προϋπέθετε περιορισμό του κράτους.
Αυτές οι συνθήκες τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια του ΠΑΣΟΚ, που είχε μασκαρευτεί..
Είχε βρεθεί στον αντίποδα των ιδεολογικών και συνθηματολογικών του επιχειρημάτων, της δεκαετίας του ’80!
Η τρίτη οβιδιακή μεταμόρφωση του ΠαΣοΚ, αφορά την διακυβέρνηση του τελευταίου γόνου ((προς το παρόν)των Παπανδρέου
Μια μεταμόρφωση που δεν μπορεί ακόμη να χαρακτηριστεί ιστορικά.
Το σημερινό ΠαΣοΚ δεν είναι σοσιαλιστικό.
Δεν είναι σοσιαλδημοκρατικό.
Δεν είναι εκσυγχρονιστικό.
Δεν είναι φιλελεύθερο.
Δεν είναι νεοφιλελεύθερο.
Τι, είναι όμως; Τι αντιπροσωπεύει; Ποιον εκπροσωπεί;
Ποιος ξέρει; Ίσως το μάθουμε μετά την επόμενη μεταμόρφωσή του…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου