Η συνεργασία είναι μονόδρομος!

Μόνο έτσι θα διαλυθεί

το δυσλειτουργικό υβρίδιο

που έχουμε φτιάξει

Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, η Ελλάδα της μεταπολίτευσης κτίστηκε με αριστερή κουλτούρα και απολύτως συντεχνιακές λογικές.

Η δήθεν προοδευτική ταξική ιδεολογία, δημιούργησε συνειδήσεις για τις οποίες το μόνο που έχει σημασία είναι το τελικό αποτέλεσμα.

Δηλαδή, στην απλή ελληνική κουλτούρα, γιγαντώθηκε η λαϊκή παροιμία περί του σκοπού που…αγιάζει τα μέσα.

Δημιουργήθηκαν, λοιπόν, ολόκληρες γενιές που με κυρίαρχα αυτά τα χαρακτηριστικά συνετέλεσαν τα μέγιστα, στο να φτάσουμε στα σημερινά αδιέξοδα.

Στην κοινωνία δημιουργήθηκαν

 συντεχνίες οι οποίες –κάθε μια για λογαριασμό της- επιχειρούσε και κατάφερνε να αποσπάσει πίτα από τα κρατικά ταμεία.

Η ευημερία που δημιουργήθηκε ήταν απολύτως εικονική, αλλά και ιεραρχημένη.

Στην κορυφή οι κρατικοδίαιτοι δημόσιοι υπάλληλοι των κλαδικών, με τις συνδικαλιστικές παραφυάδες τους. Μπροστά μπροστά, οι προνομιούχοι του υπουργείου Οικονομικών, τουτέστιν Εφοριακοί και Τελωνειακοί. Ύστατοι και καταϊδρωμένοι οι δάσκαλοι.

Πλάι τους, σε αγαστή συνύπαρξη, οι κρατικοδίαιτοι των ΔΕΚΟ και τα πανίσχυρα συνδικάτα τους. Πόσοι και πόσοι, αλήθεια, συνδικαλιστές δεν έγιναν βουλευτές;

Ακολουθούν οι…ευγενείς! Δικηγόροι, γιατροί, φαρμακοποιοί, ακόμη και …ταξιτζήδες.

Κι ύστερα οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες με τις περίφημες διαπλοκές.

Έσχατοι, οι αγρότες, που μετεβλήθησαν σε κάστα είσπραξης επιδοτήσεων.

Σε αυτή η απολύτως εικονική λίστα ευημερίας, δεν είχαν θέση οι δημόσιοι υπάλληλοι που ήταν εκτός κομματικών και πελατειακών σχέσεων και οι ιδιωτικές επιχειρήσεις που δεν ζούσαν από το μαύρο χρήμα και τη φοροδιαφυγή.

Το ζήτημα τώρα είναι με ποιον τρόπο θα απαλλαγούμε από το έκτρωμα που δημιουργήσαμε.

Με ποιον τρόπο θα απαλλαγούμε από το δυσλειτουργικό υβρίδιο που έχουμε δημιουργήσει.

Έχουμε την απόλυτη βεβαιότητα, ότι οδηγούμαστε μαθηματικά σε καθεστώς εμφύλιου σπαραγμού.

Είμαστε η μόνη χώρα που εν μέσω κρίσης δεν συνεργάζονται οι πολιτικές της δυνάμεις. Η κάθε μια φοβάται μη χάσει κάτι.

Όμως, είμαστε βέβαιοι και κρίνοντες με απόλυτο πολιτικό ρεαλισμό ότι δεν υπάρχει άλλη λύση.

Καμιά πολιτική δύναμη δεν μπορεί μόνη της.

Μόνο γύρω από ένα τραπέζι, χωρίς ιδεοληψίες, αγκυλώσεις και ένθεν κακείθεν παγίδες, μπορούμε να σωθούμε.

Ήδη το έχουμε επιτύχει στην παιδεία, αλλά και σε πολλούς άλλους τομείς της κοινοβουλευτικής δραστηριότητας. Γιατί όχι σε όλα;

Η συνεργασία είναι μονόδρομος!