Είτε συμφωνούν κάποιοι είτε όχι, οι εταίροι μας για μια ακόμη φορά στάθηκαν αλληλέγγυοι στην Ελλάδα, ελαφρύνοντας το πρόβλημα του χρέους που όλοι εμείς δημιουργήσαμε, είτε με τις στρεβλώσεις στην οικονομία είτε με όσα επιτρέψαμε να κάνουν οι πολιτικοί στην κοινωνία (πελατειακό κράτος, συνδικαλιστές – βρυκόλακες, συντεχνίες κλπ).
Η παραλογία της σκέψης μας, μας έχει οδηγήσει να μιλάμε για …κατοχή.
Ευλόγως, κάποιος δανειστής μας θα σκεφτόταν ότι τον βρίζουμε ενώ μας δίνει χρήματα για να επιβιώνουμε και να καλύπτουμε υποχρεώσεις και ανάγκες μας, αλλά γι αυτή μας τη στάση πιο υπεύθυνοι να απαντήσουν είναι οι ψυχίατροι.
Η ουσία είναι ότι από εδώ και στο εξής είμαστε
υποχρεωμένοι να ζήσουμε με τις δικές μας δυνάμεις.
Με ποιον τρόπο, όμως;
Ο Γιώργος Παπανδρέου, μπορεί να ισχυριστεί ότι θα προχωρήσει με την δογματική, αγκυλωμένη και αναποτελεσματική κυβέρνηση που διαθέτει;
Μπορεί να συνεχίσει να κυβερνά εκ του μακρόθεν;
Με στελέχη χαμένα στο διάστημα και στο…σοσιαλιστικό παρελθόν τους;
Με χάδια στους συνδικαλιστές και τις συντεχνίες;
Με δημόσια διοίκηση που, εκτός από υπεράριθμη, είναι και απαρχαιωμένη;
Χωρίς την εμπιστοσύνη του μεγάλου μέρους της κοινωνίας η οποία βλέπει ότι με την φορολογική και άδικη τακτική του αδυνατεί πλέον να επιβιώσει;
Είναι βέβαιο, ότι αν συνεχίσει όπως σήμερα, ο Δεκέμβριος θα μας συναντήσει στο ίδιο σημείο, εκτός στόχων και με το χέρι απλωμένο για την επόμενη δόση.
Από την άλλη πλευρά, είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο Αντώνης Σαμαράς, επιμένει να δείχνει έναν τρίτο δρόμο –της επαναδιαπραγμάτευσης- που φαίνεται ότι δεν υπάρχει.
Ταυτοχρόνως, περιχαρακωμένος από ένα επιτελείο δυο –τριών – πέντε ανθρώπων, δείχνει να έχει ως σημείο αναφοράς τις δημοσκοπήσεις, από τις οποίες εκτιμά ότι θα του προσφερθεί η εξουσία ως ώριμο φρούτο, βασιζόμενος και μόνο στον κομματικό στρατό.
Στη, δε Νέα Δημοκρατία, αρχίζει να γίνεται ορατή η γαλάζια κυριαρχία των συνδικαλιστών, οι οποίοι παρά τη διαγραφή του «φίλου Θύμιου», απειλούν, υβρίζουν και δείχνουν την πόρτα της εξόδου από το κόμμα (!!!) σε όσους δεν συντάσσονται με τις παράλογες και…λαϊκοφιλελευθεροκομμουνιστικές λογικές τους!
Όμως, τι γίνεται με τη μεσαία τάξη; Ποιος την αφουγκράζεται; Ποιος της δίνει σημασία την ώρα που είναι η περισσότερο ζημιωμένη απ’ όσα έχουν συμβεί;
Τίποτα απ’ όσα πρέπει να κάνει η χώρα μας δεν μπορούν να υλοποιηθούν χωρίς προηγουμένως να κλειστούν οι δυο ηγέτες σε ένα δωμάτιο, με όσους τεχνοκράτες και συμβούλους επιθυμεί ο καθένας και να μη βγουν από εκεί, αν προηγουμένως δεν συμφωνήσουν σε βασικά θέματα.
Επί παραδείγματι, πώς θα πάμε σε πρωτογενή πλεονάσματα. Με ποιον τρόπο θα επανεκκινήσει η πραγματική οικονομία. Με ποιον τρόπο θα αντιμετωπιστεί ο υπεράριθμος δημόσιος τομέας και οι συντεχνίες.
Απ’ όσο είναι γνωστό, οι διαφωνίες τους σε αυτά τα ζητήματα είναι σε επιμέρους ζητήματα. Πρωτογενή πλεονάσματα θέλουν κι ο ένας κι ο άλλος.
Επανεκκίνηση της οικονομίας και ο ένας κι ο άλλος.
Λιγότερο δημόσιο κι ο ένας κι ο άλλος.
Ε, λοιπόν! Ας κλειστούν σ’ ένα δωμάτιο κι ας βρουν τις διαφορές που θα τους ενώσουν.
Ας κλείσουν τα αυτιά τους στις φωνές των κομματικών Μουτζαχεντίν και των έξαλλων τηλεοπτικών παπαγάλων κι ας σκεφτούν ρεαλιστικά και τίμια.
Ας μην αφήσουν ούτε το Σκοπιανό που θα φουντώσει το επόμενο διάστημα να δημιουργήσει αναχώματα.
Πρώτα απ’ όλα για την Ελλάδα!
Τόσο ο ένας, όσο κι ο άλλος οφείλουν να αντιληφθούν ότι η Ελλάδα έχει την τελευταία της ευκαιρία. Ούτε ο ένας ούτε ο άλλος θα κερδίσουν με την προοπτική – ίσως όχι μακρινή αν συνεχίσουμε έτσι – μιας Ελλάδας της δραχμής!
Αν χάσει η Ελλάδα, θα χάσουν κι εκείνοι.
Αλλά, πάνω απ’ όλα θα έχουν χάσει εκατομμύρια ελληνικές ψυχές.
Ας σκεφτούν επιτέλους, ότι η Ελλάδα μεγαλούργησε μόνο όταν ήταν ενωμένη.
Ακόμη κι όταν κυβερνήτες της ήταν οι δικτάτορες Μεταξάς και Γεώργιος… όλες οι πολιτικές δυνάμεις ενώθηκαν για να κάνουν αυτό που έπρεπε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου