Διολισθαίνοντας στην ανομία

Γράφει
ο Μάξιμος Χαρακόπουλος

Το τελευταίο διάστημα ζούμε αναμφίβολα ένα γενικευμένο κλίμα ανασφάλειας και κλιμάκωσης των κινητοποιήσεων πολλών επαγγελματικών ομάδων που πλήττονται από την οικονομική κρίση και την ακολουθούμενη πολιτική.
Ανάμεσα, όμως, στις δικαιολογημένες διαμαρτυρίες ξεχωρίζουν κάποιες που η μορφή τους στρέφεται ευθέως κατά του κοινωνικού συνόλου. Ακραίες μορφές διαμαρτυρίας, που μεταβάλλουν
την ήδη δύσκολη ζωή μας σε καθημερινό «γολγοθά».
Η κατάσταση δεν είναι πρωτόγνωρη.
Σε όλη τη μεταπολίτευση ζήσαμε, με κύρια ευθύνη του ΠΑΣΟΚ, τις θωπείες σε κάθε οργανωμένη ομάδα, η οποία τη διεκδίκηση των δήθεν δικαιωμάτων της τη μετέτρεπε σε μαρτύριο για τον υπόλοιπο πληθυσμό.
Ο εκβιασμός των συντεχνιών, με τις ποικίλες μορφές του, ταλαιπώρησε την ελληνική κοινωνία για πολλές δεκαετίες. Και δυστυχώς, ενδύθηκε με μανδύα ιδεολογικό και χαρακτηριστικά ηρωικά, ενώ στην πραγματικότητα επρόκειτο για διαστροφή των δημοκρατικών κατακτήσεων.
Μαζί με τους πολιτικούς και ιδεολογικούς τους προστάτες εκπρόσωποι διαφόρων ομάδων πίεσης απαιτούσαν την αύξηση των προνομίων τους ενάντια σε κάθε λογική και τελικά εναντίον του συνόλου της κοινωνίας.
Ετσι «χτίστηκαν» τα διάφορα... «ρετιρέ» κατά τη γνωστή φράση του Ανδρέα Παπανδρέου που φέρει και το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης γι’ αυτά.
Δυστυχώς, η τακτική αυτή συνεχίζεται ακόμη και σήμερα με τη μορφή της αντίστασης στη διατήρηση των «κεκτημένων».
Είναι γεγονός ότι η λανθασμένη και αναποτελεσματική πολιτική της κυβέρνησης και η ανικανότητα διαχείρισης της πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης που βιώνουμε έχει οδηγήσει χιλιάδες εργαζόμενους στην ανάγκη της συλλογικής διαμαρτυρίας.
Κι αυτό είναι όντως μια δημοκρατική κατάκτηση. Και πρέπει να τη σεβόμαστε. Τούτο, όμως δεν μπορεί να αποτελεί σε καμία περίπτωση το άλλοθι σε κάποιες ομάδες να λειτουργούν εκτός νομιμότητας.
Να καταλύουν κάθε έννοια της τάξης στο όνομα του «δικαίου» τους.
Στο κάτω κάτω της γραφής, εκείνοι που υφίστανται εντονότερα τις συνέπειες των αφρόνων ενεργειών τους είναι πρωτίστως αυτοί που πλήττονται περισσότερο από την κυβερνητική πολιτική.
Αναμφίβολα, δικαίωμα ιερό η απεργία.
Εξίσου, όμως, ιερό και το δικαίωμα στην εργασία.
Γιατί θα πρέπει να στερούν τη δυνατότητα της εργασίας σε όσους το επιθυμούν εκείνοι που αποφασίζουν να καταλάβουν υπουργεία και δημόσιες υπηρεσίες;
Επιπλέον, ποιος θα πληρώσει για την καταστροφή της δημόσιας περιουσίας από τους βανδαλισμούς που έχουν γίνει μόδα στα υπό κατάληψη σχολεία;
Οι μικρές μειοψηφίες που επιβάλλουν τη διακοπή της λειτουργίας των σχολείων –συχνά υποκινούμενες ή άλλοτε στη λογική του χαβαλέ– σε τελική ανάλυση απαξιώνουν ακόμη περισσότερο τη δημόσια παιδεία.
Στερούν δηλαδή από τα παιδιά των αδύναμων οικονομικά στρωμάτων τη δυνατότητα της μόρφωσης που μπορεί να είναι όχημα κοινωνικής ανέλιξης και καταξίωσης.
Σε έναν άγρια ανταγωνιστικό κόσμο, οι μαθητές στα κλειστά επί εβδομάδες δημόσια σχολεία λαμβάνουν εκ των πραγμάτων λιγότερα εφόδια σε σχέση με τα παιδιά που έχουν τη δυνατότητα να μάθουν γράμματα σε ιδιωτικά, που αν μη τι άλλο δεν τελούν υπό κατάληψη.
Η οποιαδήποτε απόπειρα δικαιολόγησης όλων αυτών των φαινομένων είναι εκ προοιμίου έωλη.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για τη διαιώνιση παθογενειών της μεταπολίτευσης, που μας έφεραν ώς εδώ, στο χείλος του γκρεμού.
Αν θέλουμε να χαράξει ελπίδα για το αύριο και να επιβιώσουμε ως κοινωνία θα πρέπει όλα αυτά να τα αφήσουμε πίσω μας.
Ηδη, τις συνέπειες του λαϊκισμού τις πληρώνουμε ακριβά!
Η αποφασιστική τοποθέτηση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αντώνη Σαμαρά στην τελευταία συνεδρίαση της Εκτελεστικής Γραμματείας της Νέας Δημοκρατίας για τη στάση που οφείλουμε να έχουμε απέναντι στις συντεχνιακές νοοτροπίες του παρελθόντος δείχνει τον δρόμο. Αρκετά η χώρα ανέχθηκε τέτοιες συμπεριφορές, καταβάλλοντας βαρύ τίμημα στο όνομα του λεγόμενου πολιτικού κόστους.

* Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι Γραμματέας Πολιτικού Σχεδιασμού της Νέας Δημοκρατίας, βουλευτής Λαρίσης.