Ποιος θα πει πειστικά τις αλήθειες;

Γιατί διαλύθηκε η Ελλάδα;
Πως γκρεμίστηκε κάθε ίχνος κοινωνικής συνοχής;
Πως αποκτήσαμε αρρωστημένες και παράλογες λογικές;
Ο καθένας μας απαντά αναλόγως της ιδεολογικής του τοποθέτησης, της επαγγελματικής ή της κοινωνικής θέσης του, των καταβολών, των εμπειριών, των γνώσεων, του συναισθηματικού του κόσμου, του περιγύρου, ακόμη και των προσδοκιών του.
Έχουμε τη βεβαιότητα ότι αν δεν απαντήσουμε συνολικά ως λαός στο ερώτημα, δεν μπορούμε να κάνουμε το παρακάτω βήμα.
Έχουμε, επίσης, τη βεβαιότητα ότι δεν έχουμε κάνει
 την αυτοκριτική μας, αρεσκόμενοι να κρίνουμε την επιφάνεια, συνεπικουρούμενοι από τον ρηχό δημόσιο λόγο.
Το σκηνικό με τις τηλεοπτικές κραυγές των «τηλεαστέρων» (εσχάτως προσχώρησαν στον έσχατο λαϊκισμό ακόμη και βραβευμένοι δημοσιογράφοι) και τις ρηχές αναλύσεις του πολιτικού συστήματος, ασφαλώς δεν προσφέρει χέρι βοήθειας.

Αυτή τη στιγμή η ελληνική κοινωνία μοιάζει να έχει μπει σε ένα ρεύμα που οδηγεί κατ’ ευθείαν στον ωκεανό και δεν μπορεί να βάλει το χέρι στην όχθη για να πιαστεί.
Ελάχιστες πολιτικές δυνάμεις μπορούν να εκφραστούν ρεαλιστικά και υπεύθυνα.
Ελάχιστοι δημοσιογράφοι και διαμορφωτές της κοινής γνώμης εκφράζονται νηφάλια και λογικά, αφού το ρεύμα…δίνει νούμερα στα νούμερα!
Ποιος λοιπόν θα βοηθήσει τους πολίτες να σκεφτούν;
Ποιος θα τους πει αλήθειες;
Ποιος θα στοχεύσει στη λογική και όχι στο θυμικό και το συναίσθημά τους;
Ποιος θα κάνει τη διάγνωση των αιτίων διάλυσης του τόπου, για να μπορέσουμε να πάμε στην επόμενη ημέρα; 
Ποιος θα πει στους Έλληνες, ότι ακόμη κι αν φύγει αύριο το πρωί η τρόικα και μας χαρίσουν όλα τα χρέη, εμείς –αν συνεχίσουμε να ζούμε όπως σήμερα – πάλι θα χρωστάμε σε έναν χρόνο;
Ποιος θα πει στους Έλληνες ότι πρέπει ν’ αλλάξουν πολλά;
Ποιος θα πει στους Έλληνες που διαδηλώνουν για να μην αλλάξει τίποτα, ότι πρέπει ν’ αλλάξουν όλα; Ποιος θα πει στους Έλληνες ότι δεν μπορεί να συνεχίζουν να ζουν με απλωμένο χέρι επαιτείας και ταυτοχρόνως να μιλάνε για ..περηφάνια και εθνική ανεξαρτησία;
Με δυο λόγια, ποιος μπορεί να εμπνεύσει την κοινωνία;

Όσο καλή διάθεση κι αν έχει κάποιος απέναντι σε κόμματα και ηγεσίες, δύσκολα θα βρει κάποιον που μπορεί να τα καταφέρει μόνος του.
Άρα, ξαναβρίσκουμε τον κοινό παρανομαστή.
Όλοι μαζί!
Οι Έλληνες όταν συνεργάστηκαν μεγαλούργησαν.
Αντιθέτως, όταν ήταν διχασμένοι (δηλαδή στη μεγαλύτερη περίοδο του σύγχρονου βίο του), έτρεχαν να βρουν όχθη να πιαστούν.
Κακή μας ώρα, όπως τώρα…