Τα θολά σημεία του άρθρου των τριών

Το άρθρο – παρέμβαση των Λοβέρδου, Διαμαντοπούλου και Ραγκούση, ασφαλώς είναι στη σωστή κατεύθυνση.
Οφείλουμε, μάλιστα να τους αποδώσουμε εύσημα για το πολιτικό τους θάρρος να δημοσιεύσουν την παρέμβασή τους σε με περίοδο που οι καταγγελλόμενοι βρίσκονται σε πλήρη δράση, σε δρόμους και πεζοδρόμια.
Επίσης, θεωρούμε ότι και οι τρεις είναι από τους πολιτικούς
με τους οποίους η ελληνική κοινωνία θα συναντηθεί και στο μέλλον.
Άλλωστε, είναι από τους ελάχιστους υπουργούς των κυβερνήσεων Παπανδρέου, που έχουν επιδείξει σοβαρότητα, ειλικρίνεια και αποτελεσματικότητα – σε συνδυασμό πάντα με την περιρρέουσα πολιτική ατμόσφαιρα-.
Επιπλέον, σταθεροί στις πεποιθήσεις μας για ευρύτερες πολιτικές συνεργασίες των αστικών δυνάμεων, εκτιμούμε ότι έχουν θέση σε μια ενδεχόμενη κυβέρνηση συνεργασιών.
Ωστόσο, υπάρχουν κάποια δεδομένα που δεν πρέπει να αγνοήσουμε.
Και οι τρεις, έχουν επιδείξει ανοχή στα φαινόμενα που καταδικάζουν.
Η υπουργός Παιδείας, Άννα Διαμαντοπούλου, παρ’ ότι δημιούργησε και πέρασε με συναινετικές διαδικασίες το νέο νόμο για την Παιδεία, παρακολουθεί ανήμπορη (;;;) να αντιδράσει, την μη εφαρμογή του! Παρακολουθεί το καθηγητικό κατεστημένο να ωρύεται στα κάγκελα και τους προστάτες του να παροτρύνουν και να υποθάλπουν τις καταλήψεις σχολείων και πανεπιστημίων. Δεν βοηθιέται από τους συναδέλφους της στην κυβέρνηση; Δεν επιθυμεί άλλες συγκρούσεις; Κανένας δεν γνωρίζει, αλλά η όλη υπόθεση το δικό της πολιτικό κύρος πλήττει.
Ο υπουργός Υγείας, Ανδρέας Λοβέρδος, παρ’ ότι έβαλε τάξη με τη συνταγογράφηση των φαρμάκων και το επιχειρούμενο νοικοκύρεμα των νοσοκομείων, δεν δείχνει αποφασισμένος να παρέμβει απέναντι στη συντεχνία των φαρμακοποιών, το επάγγελμα των οποίων εξακολουθεί να είναι κλειστό, ενώ το περιθώριο κέρδους παραμένει θολό σημείο. Δεν θέλει; Δεν μπορεί από τις αντιδράσεις των συναδέλφων του και της συντεχνίας; Ποιος ξέρει; Η ουσία είναι ότι εκείνος έχει την ευθύνη.
Ο υπουργός Μεταφορών, Γιάννης Ραγκούσης, μετά το πέρασμά του από το υπουργείο Εσωτερικών και την δημιουργία του «Καλλικράτη», μπορεί σωστά να άνοιξε μέτωπα με την απελευθέρωση των ταξί και των Μεταφορών –που πολιτικάντικα δεν είχε ανοίξει ο προκάτοχός του Δημ. Ρέππας- μπορεί να συγκρούεται σθεναρά με τη συντεχνία, αλλά δεν έχει τολμήσει να λήξει την ιστορία με τον ΟΣΕ, ο οποίος εξακολουθεί να παράγει ελλείμματα. Δεν μπορεί; Δεν πρόλαβε ανάμεσα σε ταξιτζήδες, φοργηγατζήδες και άλλους του πεζοδρομίου; Δεν θέλησε να μεγεθύνει την πολιτική του κόντρα με τον προκάτοχό του Δημήτρη Ρέππα; Εκείνος γνωρίζει, εκείνος ευθύνεται.
Αυτά τα θολά σημεία, δεν μειώνουν την δυναμική της παρέμβασής τους, αλλά, ασφαλώς, την περιορίζουν.