Το φως στο τούνελ, είναι η αναδιάρθρωση του κράτους κι ύστερα απολύσεις ή εφεδρεία….

Σε όλα τα σοβαρά ευρωπαϊκά – και όχι μόνο – κράτη, το δημόσιο έχει ποσοτικό και ποιοτικό πρόβλημα, δεδομένου ότι τα καλύτερα στελέχη απορροφώνται από τον ιδιωτικό τομέα.
Σε όλα τα σοβαρά ευρωπαϊκά – και όχι μόνο – κράτη, το δημόσιο έχει συγκεκριμένες αρμοδιότητες και ρόλους.
Στην «κομμουνιστική» και σουρεαλιστική Ελλάδα, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Το δημόσιο αποτελεί κάτι σαν ερωτικό πόθο.
Είναι η μονιμότητα; Είναι η σιγουριά; Είναι οι λογικές της ήσσονος προσπάθειας που κυριαρχούν σε αυτό; Είναι η
 αριστερή κουλτούρα με την οποία έχουν γαλουχηθεί οι Έλληνες; Είναι κάποια από αυτά; Είναι όλα μαζί;
Η ουσία είναι, ότι το δημόσιο αποτελούσε και αποτελεί αποκούμπι ακόμη και των ικανών, ανεξαρτήτως αν ευνουχίζονται στη συνέχεια από τη γραφειοκρατία και τη μιζέρια, ανεξαρτήτως αν χάθηκαν ολόκληρες γενιές παραγωγικών Ελλήνων, ανεξαρτήτως αν καταστράφηκαν τα οικονομικά του κράτους.
Εκτός όλων αυτών, το δημόσιο αποτελεί και μάστιγα «κεκτημένων»!
Πλασματικών κατά κύριο λόγο. Από τις υπερωρίες μέχρι τα επιδόματα. Δικαιώματα και ελάχιστες υποχρεώσεις.
Και, πάντα προσανατολισμένο όχι στις ανάγκες της κοινωνίας, αλλά στις ανάγκες των δημοσίων υπαλλήλων του.

Οι παλαιότεροι, θα θυμούνται πως όταν έγινε η πρόταση για αποκέντρωση των υπουργείων, οι συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ διαφώνησαν και απειλούσαν με εκείνο που γνωρίζουν καλά.
Δηλαδή, απεργίες!
Προσφάτως, όταν επρόκειτο να μετακομίσει το υπουργείο Παιδείας από το θλιβερό κτίριο της οδού Μητροπόλεως στο ευάερο και ευήλιο κτίριο του Αμαρουσίου, οι υπάλληλοι ξεκίνησαν…κινητοποιήσεις και η αντίστασή τους εκάμθη από ένα πλουσιότατο επίδομα!

Τώρα, λοιπόν, τώρα που δεδομένα δεν πάει άλλο, τώρα που η κυβέρνηση έχει καταφύγει στην ηλίθια πρόταση της εργασιακής εφεδρείας, πρέπει να ξαναδούμε με πολιτικό ρεαλισμό τα πράγματα, χωρίς κραυγές και αναθέματα.

Χωρίς παρωπίδες ή κομματικές ταμπέλες.

Χωρίς προσδοκίες ψήφων που θα αλλοιώσουν τις αποφάσεις και τις πράξεις μας.

Αυτή τη στιγμή δεν θα έπρεπε να είναι κυρίαρχη λύση οι απολύσεις.

Η λύση αυτή θα έπρεπε να είναι σε δεύτερο χρόνο.

Πρωτίστως, είναι αναγκαία η συρρίκνωση του δημοσίου.

Να περάσουν στον ιδιωτικό τομέα υπηρεσίες που δεν έχουν κανένα λόγο να είναι δημόσιες.

Από την αποκομιδή σκουπιδιών, μέχρι την έκδοση διπλωμάτων οδήγησης και από την παροχή υπηρεσιών άθλησης μέχρι την ενέργεια, την ύδρευση, την... παράδοση επιστολών και δεμάτων και τις αστικές συγκοινωνίες!

Ποιος ο λόγος ύπαρξης τόσων υπηρεσιών για να παρακολουθούν τα τυπικά χαρτιά ιδιωτών επαγγελματικών, όπως οι κομμωτές, οι υδραυλικοί, οι ηλεκτρολόγοι κλπ;

Ποιος ο λόγος ύπαρξής όλων αυτών και πολλών άλλων, υπό δημόσιο καθεστώς;

Ποιος ο λόγος ύπαρξης εκατοντάδων οργανισμών υπό δημόσιο καθεστώς, όταν οι αρμοδιότητές τους θα μπορούσαν να περάσουν σε έναν απλό ηλεκτρονικό υπολογιστή και έναν, δυο άντε τρεις χειριστές του;

Ξαναλέμε, το έχουμε γράψει επανειλημμένως, πως με το δημόσιο στη σημερινή του μορφή, όσοι κι αν απολυθούν, όσοι κι αν μπουν στο αστείο καθεστώς εργασιακής εφεδρείας, πάλι θα έχει οργανικά κενά και θα απαιτεί…προσλήψεις!

Όπως κάνουν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, που ενώ είναι διπλάσιοι από τους αναγκαίους, κάθε χρόνο απαιτούν προσλήψεις, επειδή εκατοντάδες δεν είναι στα σχολεία, αλλά σε άλλες υπηρεσίες.

Άρα, μόνο με τη συρρίκνωση των υπηρεσιών του δημοσίου, υπάρχει προοπτική μείωσής του.

Όμως, ενώ αυτό θα έπρεπε να είναι η άμεση προτεραιότητά μας, εμείς περί άλλων τυρβάζουμε.

Κι όλο το πολιτικό, μιντιακό και οικονομικό σύστημα, ασχολείται με τα επουσιώδη….

Ακόμη και τα κόμματα που αυτοαποκαλούνται φιλελεύθερα!