Ο αδίστακτος ληστής –βιαστής, ήξερε τι έκανε. Πρωτοστάτησε σε κατάληψη σχολείου και εκεί έβρισκε άσυλο, επειδή είχε κατανοήσει την ελληνική πραγματικότητα. Ότι, δηλαδή, η αστυνομία δεν πλησιάζει όπου υπάρχει κατάληψη!
Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, η πραγματικότητα είναι αυτή. Οι αρχές του τόπου στέκονται προσοχή
σε όποιον σηκώσει ένα πανό που γράφει «Κατάληψη». Κατάλοιπο της αρχικής μεταπολιτευτικής περιόδου, όπου πολιτική ηγεσία, δικαστές και αστυνομία φοβόντουσαν μη θεωρηθούν αυταρχικοί και τους αποδοθεί ο χαρακτηρισμός του …χουντικού!
Οι εκπαιδευτικοί αν δεν συμπαραστέκονται στους καταληψίες, σφυρίζουν αδιάφορα. Η αστυνομία, όπως είπαμε, θεωρεί άβατο το οποιοδήποτε δημόσιο κτίριο καταλαμβάνεται από μια φούχτα ανθρώπους. Η δε Δικαιοσύνη, τις περισσότερες φορές σφυρίζει αδιάφορα. Γιατί, λοιπόν, να μη αναζητήσει στέγη ο ληστής στο υπό κατάληψη σχολείο; Γνώριζε ότι δεν μπορούσε να καταφύγει σε κάποιο υπό κατάληψη υπουργείο ή οργανισμό, αφού εκεί η επανάσταση των δημοσίων υπαλλήλων και της ΑΔΕΔΥ, γίνεται με ωράριο (07.00-15.00). Ενώ στα υπό κατάληψη σχολεία, εξωσχολικοί και μια φούχτα μαθητές σε καθένα, τα κρατούν κλειδωμένα μέρα νύχτα…
Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι αυτή η ανομία δεν προέρχεται από την κρίση. Προϋπήρχε αυτής. Στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, είχε δημιουργηθεί κάτι σαν εθιμικό δίκαιο κάθε φθινόπωρο και προεορταστικές περιόδους. Συνελήφθη ποτέ κάποιος; Πλήρωσε κάποιος τις καταστροφές;
Ας μη περιμένουμε απαντήσεις σε αυτές τις διαπιστώσεις. Τα προβλήματά μας έχουν αιτία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου