Ο νομπελίστας - οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν έχει γράψει τις ημέρες που η Ελλάδα κατέφευγε στο μνημόνιο:
«Ακόμη και με αναδιάρθρωση του χρέους, η Ελλάδα θα έχει μεγάλο πρόβλημα, αναγκασμένη να εφαρμόσει έντονη λιτότητα –προκαλώντας βαθιά ύφεση– μόνο και μόνο για να μειώσει το πρωτογενές έλλειμμα, χωρίς τους τόκους.
Το μοναδικό πράγμα που θα περιόριζε την ανάγκη για λιτότητα, ο μόνος δρόμος για την ανάπτυξη είναι περισσότερες εξαγωγές, κάτι που μπορεί να επιτευχθεί μόνο εάν στην Ελλάδα πέσουν δραματικά τα κόστη και οι τιμές σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη».
Όσα έγραφε από τότε ο Αμερικανός νομπελίστας, δεν είναι τίποτα περισσότερο από εσωτερική υποτίμηση.
Κι αν αυτή αποτύχει, τότε
–κατά πως λέει ο λαός – κλαύτα Χαράλαμπε, σε ότι αφορά την πορεία μας στην Ευρώπη και στο ευρώ.
Δυστυχώς, διαθέτουμε πολιτική ηγεσία άτολμη, δέσμια των πελατειακών της σχέσεων.
Κι αυτό αφορά και τα δυο αστικά κόμματα.
Διαθέτουμε συνδικαλιστές, βγαλμένους κατ’ ευθείαν από τη σταλινική νομενκλατούρα.
Κι είμαστε ένας λαός, χωρίς κρίση και πάνω απ’ όλα αυτογνωσία.
Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, όσο και το άθροισμα της πρόσθεσης ένα κι ένα.
Το έχουμε γράψει επανειλημμένως.
Ακόμη κι αν μας χαρίσουν όλα τα χρέη, σε ένα χρόνο θα χρωστάμε περί τα 20 δισεκατομμύρια ευρώ!
Που θα βρεθούν αυτά τα χρήματα;
Αν κάνουμε στάση πληρωμών –όπως ζητούν διάφοροι ανεγκέφαλοι της πεζοδρομιακής αριστεράς – πρέπει από κάπου να τα βρούμε, αφού όσα μαζεύουμε από τη δική μας παραγωγή, τις εξαγωγές μας, τη ναυτιλία και τον τουρισμό, δεν αρκούν.
Αν βγούμε από το ευρώ – όπως πάλι ζητούν κάποιοι της ουτοπικής αριστεράς, αλλά και εσχάτως κάποιοι αυτοχαρακτηριζόμενοι φιλελεύθεροι – θα μπει η χώρα σε μια απίστευτη περιπέτεια, το μεγάλο κόστος της οποίας θα πληρώσουν τα μεσαία και χαμηλότερα οικονομικά στρώματα.
Αναφέρουμε χαρακτηριστικά, ότι χρειαζόμαστε ένα εκατομμύριο τόνους σιτηρά και 500.000 τόνους καλαμπόκι ετησίως.
Χρειαζόμαστε περίπου 14 δισεκατομμύρια ευρώ για αγορές πετρελαιοειδών. Χρειαζόμαστε περίπου ένα δισεκατομμύριο για αγορές κρέατος.
Πως θα τα αγοράσουμε όλα αυτά; Με τι χρήματα; Και με ποια δανεικά;
Είναι δεδομένο, λοιπόν, ότι παράγουμε λιγότερα απ’ όσα χρειαζόμαστε για να ζήσουμε.
Παρότι σχεδόν όλοι το παραδεχόμαστε, δεν θέλουμε να αλλάξει τίποτα!
Γι αυτό μαζευόμαστε στους δρόμους και αλαλάζουμε ή σπάμε τις περιουσίες των άλλων και του κράτους, δηλαδή τις δικές μας.
Δεν κάνουμε κουβέντα για εξοικονόμηση ενέργειας είτε με τις μονώσεις σπιτιών (άρα λιγότερο πετρέλαιο και ρεύμα) είτε με την υποκατάσταση του πετρελαίου με άλλες μορφές ενέργειας (ήλιος, αέρας, γεωθερμία).
Τη μια χαλάει η βολή μας, την άλλη αλλοιώνεται το φυσικό περιβάλλον, όλο κάτι βρίσκουμε για να μένουμε στο τέλμα μας.
Την ίδια ώρα, σε όλη την Ευρώπη (που η μισή είναι βόρεια), οι ενεργειακές ανάγκες καλύπτονται σε ποσοστό 36,6% από το πετρέλαιο, ενώ στην Ελλάδα σε ποσοστό 58%.
Σαφές δείγμα της οπισθοδρόμησής μας και της αδυναμίας να δούμε παραπέρα από την εξώπορτά μας.
Στρεβλώσεις και παραγωγή
Η ελληνική κοινωνία και κατ’ επέκταση η κοινωνία, είναι βασισμένη στις υπηρεσίες κι όχι στην παραγωγή.
Διαθέτουμε σχεδόν ένα εκατομμύριο ανθρώπους αμειβόμενους από το κράτος για να παρέχουν υπηρεσίες, χιλιάδες δικηγόρους, μηχανικούς, αρχιτέκτονες, λογιστές και επιστήμονες της θεωρίας.
Όλοι αυτοί, ακόμη κι αν είχαν αντικείμενο εργασίας, από κάπου θα έπρεπε να φάνε, να ζεσταθούν, να ντυθούν, να διασκεδάσουν.
Έτσι, δημιουργήθηκαν οι τεράστιες στρεβλώσεις στην οικονομία και στην ίδια την κοινωνία.
Ο τομέας των υπηρεσιών για να μπορέσει να επιβιώσει μετήλθε είτε την απομύζηση των πολιτών (γραφειοκρατία, παράβολα κλπ), είτε την προσφυγή στη διαφθορά. Φυσικά και στη «θεσμοθέτηση» του κλεισίματος των επαγγελμάτων.
Πως μπορεί να γίνεται εσαεί αυτό χωρίς παραγωγή πραγματικών προϊόντων;
Πως μπορεί να στηρίζονται οι υπηρεσίες χωρίς προϊόντα;
Χωρίς εξαγωγές;
Χωρίς παραγωγικό πληθυσμό;
Χωρίς εξωστρεφείς (όπως η ναυτιλία και ο τουρισμός) δραστηριότητες;
Όλος αυτός ο φαύλος κύκλος, βρέθηκε με τα νέα δεδομένα προ αδιεξόδου.
Με δεδομένη την έλλειψη ρευστότητα που δημιουργούσαν οι τράπεζες με τα δανεικά, τα μικρομάγαζα κλείνουν το ένα μετά το άλλο.
Με δεδομένη τη συρρίκνωση των εισοδημάτων, χάνονται και τα λεγόμενα «εξωτικά» επαγγέλματα.
Είναι χαρακτηριστικό, ότι στην Ελλάδα υπάρχουν δεκάδες εταιρείες δημοσκοπήσεων, 17 ημερήσιες αθλητικές εφημερίδες, δεκάδες εβδομαδιαίες πανελλαδικής κυκλοφορίας και χιλιάδες επαρχιακές (που συντηρούνται από το παλαιομοδίτικο καθεστώς της υποχρεωτικής δημοσίευσης ισολογισμών).
Υπάρχουν ακόμη εκατοντάδες τηλεοπτικοί σταθμοί και χιλιάδες ραδιόφωνα, εκατοντάδες μεσιτικά γραφεία χιλιάδες ψιλικατζίδικα, καφετέριες και γενικά επιχειρήσεις υπηρεσιών και όχι παραγωγής.
Μοιραία, λοιπόν, έχουμε εισέλθει στην εποχή της –κατά τον Σουμπέτερ – δημιουργικής καταστροφής του καπιταλισμού.
Όμως, αυτή η δημιουργική καταστροφή, δεν έχει γίνει αντιληπτή από τους πολίτες, αφού ουδείς τους προετοίμασε προς τούτο, ενώ κι οι ίδιοι δεν θέλουν να προετοιμαστούν και ν’ αλλάξουν.
Οι πολιτικοί περί εκλογών τυρβάζουν, όταν ο ένας δεν κατηγορεί τον άλλο ή όταν δεν «στήνονται» νέα Γουδιά!
Οι συντεχνίες και οι συνδικαλιστές, είπαμε, ζουν σε μια άλλη εποχή (με το φαινόμενο να ανθίζει εσχάτως και στη Νέα Δημοκρατία, σε ανησυχητικό επίπεδο για φιλελεύθερο κόμμα, όπου είναι χαρακτηριστικό ότι οι ρεαλιστές χαρακτηρίζονται…νεοφιλελεύθεροι), ενώ θεωρούν ότι συνδιοικούν τις κρατικές –τουλάχιστον – επιχειρήσεις.
Η γεωργία, η κτηνοτροφία και κάθε παραγωγικές δραστηριότητες, δεν υπάρχουν.
Ο δε εισαγωγικός ιδιωτικός τομέας, στον οποίο καταλήγει το πρόβλημα, τώρα τελευταία αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει, πολύ περισσότερο αφού ελληνικές αντιμετωπίζουν προβλήματα στις αγορές του εξωτερικού, στις οποίες δεν γίνονται δεκτές εγγυητικές των ελληνικών τραπεζών.
Κοντολογίς.
Η χώρα μας, όχι μόνο δεν εισέρχεται σε τροχιά επιβεβλημένης αύξησης της παραγωγικότητας και της παραγωγής, αλλά οι περισσότεροι παρακολουθούν παθητικά το όλο ζήτημα.
Στις τηλεοράσεις δεσπόζουν οι κραυγάζοντες, στη βουλή οι λαϊκιστές, στους δρόμους οι έξαλλοι ουτοπιστές, οι αδαείς κι απληροφόρητοι.
Ποιος θα μιλήσει με αλήθειες;
Ποιος θα ενημερώσει την κοινωνία;
Ποιος θα επιχειρήσει να την πείσει;
Μέχρι να συμβούν αυτά, φοβούμαστε ότι το σκαρί «Ελλάς» θα βρεθεί ακόμη πιο κοντά στα κοφτερά κι απότομα βράχια….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου