Η ελληνική πολιτική καφρίλα!

Έγινε γνωστό, σε παραπολιτικό επίπεδο, ότι τόσο εντός του ΠαΣοΚ, όσο και στα άλλα κόμματα, δημιουργήθηκαν έντονες αντιδράσεις μετά τη δημοσίευση του άρθρου του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, στην Καθημερινή.

Το ίδιο, συνέβη και στο διαδίκτυο, όπου σε κομματικές ομάδες –κυρίως από τον χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης – γράφτηκαν απίστευτα πράγματα.

Ο κομματικός φανατισμός, τους έκανε να γράφουν από θεωρίες συνωμοσίας, μέχρι φληναφήματα.

Το ίδιο κατά περιόδους, έχει συμβεί και με διάφορες παρεμβάσεις του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ή του μακαρίτη,

πλέον, Μιλτιάδη Έβερτ, ο οποίος μπορεί να μην έγινε πρωθυπουργός, ήταν όμως παρών σε όλες τις μεγάλες καμπές της μεταδικτατορικής Ελλάδας, συνεπώς η γνώμη του ήταν βαρύνουσα.

Αυτές οι αντιδράσεις, καταδεικνύουν την φτώχεια που υπάρχει στην πολιτική μας κουλτούρα. Καταδεικνύουν την πολιτική μας καφρίλα.

Είναι δυνατόν να μην μπορούμε να αποδεχτούμε την εμπειρία και τη γνώση ανθρώπων που κυβέρνησαν τον τόπο;

Είναι δυνατόν να απαξιώνουμε τα πάντα;

Είναι δυνατόν να υπερτερεί της λογικής και του πολιτικού ρεαλισμού  καφενειακές εκφράσεις του τύπου «έλα μωρέ καημένε ποιος είναι ο Σημίτης;», ή «έλα μωρέ μιλάει ο Μητσοτάκης για να βοηθήσει την κόρη του…»;

Είναι κατανοητή η θέληση κάποιων να μας εξηγούσαν οι παλαιότεροι πολιτικοί τους λόγους για τους οποίος απέτυχαν σε βασικούς στόχους τους.

Όμως, σε όλη την πολιτισμένη υφήλιο, αυτός είναι ο ρόλος των βετεράνων της πολιτικής.

Να μιλάνε, να συμβουλεύουν και να παρεμβαίνουν σε κρίσιμα ζητήματα.

Αυτό δεν συμβαίνει στη Γαλλία με τον Βαλερί Ζισκάρ Ντ’ Εσταίν ή τον Ζακ Ντελόρ;

Αυτό δεν συμβαίνει στην Γερμανία με τον Χέλμουντ Σμιθ;

Αυτό δεν συμβαίνει στην Μεγάλη Βρετανία, όπου οι απόψεις της Μάργκαρετ Θάτσερ ακούγονται – όταν τις εκφράζει – με ιδιαίτερη προσοχή;

Αυτό συμβαίνει παντού.

Εκτός από την…προηγμένη Ελλάδα…