Γράφει
ο Στέφανος Μάνος
Πριν καλά καλά αρχίσει η προσπάθεια περιορισμού του δημοσίου χρέους με την πώληση κρατικής περιουσίας, παρενέβη η υπουργός κ. Κατσέλη για να μας πει ότι υπάρχουν «κόκκινες γραμμές».
Δεν θα πουληθούν επιχειρήσεις
«στρατηγικής» σημασίας, είπε.
Είναι φανερό ότι τα χρόνια δεν άγγιξαν, τουλάχιστον, το μυαλό της κ. Κατσέλη.
Οι τοποθετήσεις της κρατούν ζωντανές τις ιδεοληψίες της πρώτης κυβέρνησης Παπανδρέου.
Τότε που σε μια τετραετία έπεσε ο σπόρος για όσα υφιστάμεθα έκτοτε:
Οι παροχές για κατανάλωση με δανεικά, η διάλυση της Δημόσιας Διοίκησης, «η «κοινωνικοποίηση» των βιομηχανικών επιχειρήσεων, η υπέρμετρη ενίσχυση των συνδικάτων, η είσοδος του κόμματος (στα πρότυπα της Σοβιετικής Ένωσης) σε όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας ζωής, η ανοχή της ανομίας κλπ.
Στους τομείς «στρατηγικής σημασίας» έγινε ανεκτή η παρέμβαση των στη διοίκηση των ΔΕΚΟ των κομματοκινούμενων συνδικάτων.
Σταδιακά τα συνδικάτα, με τη βοήθεια των διορισμένων ανίκανων κομματικών διοικήσεων, εξελίχθηκαν στα πραγματικά αφεντικά των ΔΕΚΟ.
Τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα ΔΕΚΟ που στην πράξη διοικούνται από τα συνδικάτα είναι τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά και η ΔΕΗ.
Η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου αγόρασε τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά από τον Νιάρχο αντί ευτελούς ποσού, προκειμένου, όπως αποδείχτηκε, να έχει το δικαίωμα να χάνει κάθε χρόνο απίστευτα λεφτά.
Πολλά από τα λεφτά που χάνονταν – για να μη φαίνονται – κρύβονταν σε υπερτιμολογημένες παραγγελίες του Δημοσίου.
Επικαλούμενο τη «στρατηγική σημασία» το Δημόσιο αγόραζε στη διπλή τιμή από εκείνη που θα μπορούσε να πετύχει με δημόσιες διαγωνιστικές διαδικασίες.
Κάπως έτσι αγοράστηκαν και τα τέσσερα υποβρύχια της HDW.
Λίγο καιρό μετά τη νίκη του Ανδρέα Παπανδρέου στις εκλογές του 1993, εξελίχτηκε στο υπουργείο Βιομηχανίας (υπουργός ο κ. Σημίτης) μια σκηνή ανάλογη με εκείνη που είδαμε προσφάτως στη τηλεόραση, με πρωταγωνιστές τον αρχισυνδικαλιστή της ΔΕΗ και την υπουργό Περιβάλλοντος.
Το 1993 πρωταγωνιστούσε ο αρχισυνδικαλιστής των ναυπηγείων και απέναντί του ήταν ο υπουργός Βιομηχανίας, που άκουγε αμήχανος τις απειλές του.
Αργότερα, ο κ. Βενιζέλος, ως υπουργός Βιομηχανίας,…αντιμετώπισε την ΓΕΝΟΠ –ΔΕΗ ενδίδοντας στην απαίτησή της να ενισχύει ετησίως ο κρατικός προϋπλογισμός το Ταμείο του προσωπικού της ΔΕΗ με το …ευτελές ποσό των 700 εκατ. ευρώ!
Το πρόβλημα με τα «στρατηγικής σημασίας» Ναυπηγεία Σκαραμαγκά δεν είναι μόνο οι τεράστιες ζημιές (φανερές και κρυφές δια των υπερτιμολογήσεων) που φορτώθηκαν στις πλάτες των φορολογουμένων, αλλά και το γεγονός ότι μόλυναν και διέφθειραν ολόκληρο τον ναυπηγοεπισκευαστικό κλάδο στην Ελλάδα.
Σήμερα δεν υπάρχει πια αυτός ο κλάδος, κατά κύριο λόγο, εξ αιτίας των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Το σάπιο μήλο σάπισε ένα τσουβάλι καλά μήλα.
Και σήμερα, το κακό με τα Ναυπηγεία συνεχίζεται.
Έχουν μεν περιέλθει σε ιδιώτες αλλά, εμμέσως, ο κρατικός έλεγχος παραμένει μέσω κρατικών παραγγελιών που αν είχαν ακολουθήσει διαγωνιστική διαδικασία, θα ήταν σημαντικά φθηνότερες.
Με άλλα λόγια, κάποιος ξένος εμφανίζεται ότι διευθύνει τα ναυπηγεία, με τη διαβεβαίωση όμως ότι θα βγάζει λεφτά από υπερτιμολογημένες κρατικές παραγγελίες που θα του ανατίθενται απ’ ευθείας με το «κόλπο» της «στρατηγικής σημασίας», για να μη στενοχωρηθούν οι συνδικαλιστές των Ναυπηγείων.
Η Ελλάδα πιέζεται από την Ε.Ε. εδώ και 15 χρόνια, να απελευθερώσει την αγορά ενέργειας.
Ανθίσταται, όμως, διότι δεν επιθυμούν την απελευθέρωση τα συνδικάτα της ΔΕΗ.
Όλα όσα επεξεργάζεται η αρμόδια υπουργός για την ενέργεια είναι σε εφαρμογή απαιτήσεων των συνδικάτων και εις βάρος της ελληνικής οικονομίας.
Και χωρίς την αναταραχή στη Μέση Ανατολή, οι τιμές του πετρελαίου θα αυξηθούν τόσο ώστε η παραγωγή ηλεκτρικού από πετρέλαιο να είναι τελείως ασύμφορη.
Στην Κρήτη και σε πολλά νησιά η ΔΕΗ παράγει ηλεκτρική ενέργεια μόνο από πετρέλαιο. Οι ζημιές που θα υποστεί η ΔΕΗ από μια τιμή του πετρελαίου γύρω στα 200 δολάρια, θα ξεπεράσουν το 1 δισεκατομμύριο ευρώ ετησίως. Είναι λοιπόν επείγον, να γίνου δυο πράγματα:
- Πολλές νέες μονάδες από ΑΠΕ (κυρίως ανεμογεννήτριες).
- Μεγάλες επενδύσεις σε νέα δίκτυα μεταφοράς που θα συνδέσουν την Κρήτη, τα περισσότερα νησιά και τις νέες μονάδες από ΑΠΕ με το εθνικό δίκτυο.
Ήδη, εδώ και δέκα χρόνια, η διαχείριση του δικτύου μεταφοράς έχει περάσει σε ένα, ημιαυτόνομο από τη ΔΕΗ διαχειριστή: Τον ΔΕΣΜΗΕ.
Αντί να αυτονομηθεί πλήρως από τη ΔΕΗ ο ΔΕΣΜΗΕ και – εκτός από τη διαχείριση του δικτύου μεταφοράς – να αναλάβει και την ευθύνη για τη δημιουργία νέων δικτύων μεταφοράς, η κυβέρνηση κατ’ επιταγήν των συνδικάτων της ΔΕΗ, αποφάσισε να επιστρέψει τον ΔΕΣΜΗΕ 100% στη ΔΕΗ.
Πρόκειται περί εγκληματικής ανοησίας.
Η Ελλάδα έχει ανάγκη επενδύσεων.
Η ΔΕΗ, στην κατάσταση που βρίσκεται, δεν θα μπορούσε ή πάντως θα δυσκολευτεί πολύ να χρηματοδοτήσει τις επενδύσεις σε νέες μεγάλες μεταφορές από ΑΠΕ και τα νέα δίκτυα μεταφοράς.
Οι συνθήκες και το επείγον επιβάλλουν περισσότερο από ποτέ την προσφυγή σε ξένες επενδύσεις.
Για το νέο σύγχρονο δίκτυο μεταφοράς, ο ανεξάρτητος ΔΕΣΜΗΕ θα πρέπει να συνεργαστεί με μεγάλες ξένες επιχειρήσεις.
Τις νέες μεγάλες μονάδες από ΑΠΕ θα πρέπει να τις αναλάβουν αμιγώς ιδιωτικοί φορείς.
Κάθε δισταγμός προς αυτήν την κατεύθυνση θα είναι εις βάρος της οικονομίας και των καταναλωτών, που θα κληθούν να πληρώσουν τις ανοησίες περί «στρατηγικής σημασίας».
Τα προβλήματα με τις ΔΕΚΟ δεν λύνονται πάντοτε με την ιδιωτικοποίησή τους.
Για παράδειγμα, ο ΔΕΣΜΗΕ, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να μείνει αμιγώς κρατικός – χωρίς κανένα δεσμό με τη ΔΕΗ.
Σε άλλες περιπτώσεις, πρέπει πρώτα να διευκολυνθεί η δημιουργία δυνατών ανταγωνιστών και αργότερα να αντιμετωπιστεί η ιδιωτικοποίηση.
Κάπως έτσι θα χειριζόμουν τη ΔΕΗ.
Στα Ναυπηγεία δεν έχει καμιά θέση το Κράτος.
Σε πολλές περιπτώσεις (κυρίως της ΕΥΔΑΠ), προ της ιδιωτικοποίησης πρέπει να δημιουργηθεί ένα ισχυρό ρυθμιστικό και ελεγκτικό πλαίσιο.
Η κυβέρνηση πιέζεται να προχωρήσει σε ιδιωτικοποιήσεις για τη μείωση του χρέους και δυστυχώς, επειδή δεν έχει αποβάλλει τις ιδεοληψίες του Original ΠαΣοΚ, ταλαντεύεται μεταξύ των «κόκκινων γραμμών» της κ. Κατσέλη και των βιαστικών λύσεων «fast track», του ύστερου ΠαΣοΚ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου