Άκουσα και είδα χθες βράδυ στην κρατική τηλεόραση τον Στέφανο Μάνο, να εκφράζεται, για μια ακόμη φορά, υπέρ των απολύσεων στον δημόσιο τομέα.
Κάτι για το οποίο ουδείς – πρώτα σώφρων – κι ύστερα φιλελεύθερος πολίτης, μπορεί να διαφωνεί.
Ο γράφων, έχει υποστηρίξει επανειλημμένως την άποψη αυτή, όχι μόνο εξ αιτίας των φιλελεύθερων καταβολών του, αλλά και από την ανάγκη μείωσης των δαπανών του κράτους.
Θα διαφωνήσουμε, όμως με τον τ. υπουργό σε
ένα σημείο.
Δεν αρκούν οι απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων.
Χρειάζεται ταυτόχρονη συρρίκνωση των αρμοδιοτήτων του κράτους.
Διαφορετικά θα κάνουμε μια τρύπα στο νερό, αφού όσοι και να απολυθούν, οι δομές που ήδη έχουμε θα απαιτούν αντικαταστάτες.
Να το πούμε απλά και λαϊκά.
Με δεδομένο ότι το κράτος μας έχει ετήσια ελλείμματα που φθάνουν τα 28 - 30 δισεκατομμύρια ευρώ, αν είχε 200.000 λιγότερους υπαλλήλους, δεν θα είχε ανάγκη για δανεισμό.
Όμως, όταν λέμε απολύσεις στον δημόσιο τομέα και άρση της μονιμότητας, πρέπει ταυτοχρόνως να μικρύνουμε και τις αρμοδιότητες του κράτους, αφού έχουμε ένα κράτος δομημένο στα πάλαι ποτέ σοβιετικά πρότυπα, το οποίο δεν προσφέρει υπηρεσίες αλλά είναι καταφύγιο εργασίας και μάλιστα ήσσονος προσπάθειας.
Έχουμε δημιουργήσει ένα κράτος με πάμπολλες υπηρεσίες, επικάλυψη αρμοδιοτήτων και πολλή γραφειοκρατία, μόνο και μόνο για να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας.
Υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι που έχουν αντικείμενο εργασίας την τοποθέτηση μιας σφραγίδας!
Υπάρχουν κάποιοι άλλοι που εργάζονται για να ελέγχουν αν τα χαρτιά ενός κομμωτηρίου (μέχρι προσφάτως κλειστό επάγγελμα) είναι σωστά, και κάποιοι άλλοι εργάζονται για να εκδώσουν αυτά τα χαρτιά!
Μα δεν είναι δουλειά του κράτους να επιβλέπει ένα κομμωτήριο ή έναν υδραυλικό ή έναν που φτιάχνει ασανσέρ;
Αυτό θα το κρίνει η αγορά. Τους δε αλμπάνηδες θα τους «ξεράσει».
Διαφορετικά, αν παραμείνουν οι σημερινές δομές του κράτους, όσοι και να απολυθούν, πάλι θα χρειάζονται…προσλήψεις.
Αν μιλήσει κάποιος σε σημερινούς πολιτικούς και μανδαρίνους –ακόμη και της φιλελεύθερης Νέας Δημοκρατίας – για την αναγκαιότητα συγκεκριμένου αριθμού απολύσεων, από συγκεκριμένους άχρηστους τομείς, μπορεί να γίνουν πιο κόκκινοι κι απ’ την Παπαρήγα.
Ακόμη κι αν κατανοούν την αναγκαιότητα των απολύσεων, θ’ αρχίσουν να λένε:
Αυτός κάνει το τάδε έργο, εκείνος κάνει το δείνα κι ο τρίτος ξύνεται αλλά μια φορά τον μήνα μαζεύει τις συγκεντρωτικές καταστάσεις ενός ταμείου, οργανισμού ή άλλου δημόσιου φορέα. Ποιος θα κάνει τη δουλειά τους;
Εδώ, λοιπόν είναι το ζητούμενο.
Στυγνά, κυνικά, ρεαλιστικά και στο κάτω κάτω της γραφής εθνικά.
Ναι στις απολύσεις, αλλά παραλλήλως με κατάργηση των αρμοδιοτήτων του κράτους.
Διαφορετικά, όπως είπαμε προηγουμένως, θα κάνουμε μια τρύπα στο νερό και θα βρισκόμαστε σε διαρκές τέλμα.
Υπάρχουν αρμοδιότητες του κράτους, που δεν έχουν λόγο να βρίσκονται υπό την σκέπη του.
Αυτές πρέπει να περάσουν στον ιδιωτικό χώρο.
Κι ας τρομάζουν κι ας σκουζουν οι συνδικαλιστάδες και οι μαθημένοι στη σιγουριά της μονιμότητας.
Δηλαδή, τι έπαθαν οι ιδιοκτήτες Ι.Χ. από την ίδρυση ιδιωτικών ΚΤΕΟ;
Ίσα ίσα που δουλεύει καλύτερα το σύστημα και κερδίζει το κράτος φόρους, ενώ γλιτώνει μισθούς.
Δηλαδή, τι έπαθαν οι εισαγωγείς από την παραχώρηση στην Κόσκο, μεγάλου μέρους του λιμανιού;
Και λιγότερα έξοδα κάνουν και πιο γρήγορη εξυπηρέτηση έχουν.
Δηλαδή, τι έπαθαν οι καταναλωτές των τηλεπικοινωνιών από την ίδρυση πολλών εταιρειών παροχής υπηρεσιών;
Έχουν εξ ίσου καλές (πολλοί ισχυρίζονται καλύτερες) υπηρεσίες με τον ΟΤΕ, ενώ πληρώνουν πολύ φθηνότερα.
Όσο για την πρόταση του Στέφανου Μάνου στο ερώτημα τι θα γίνουν όσοι υπάλληλοι απολυθούν, είναι απολύτως ρεαλιστική.
Να απολυθούν και για τρία χρόνια να λαμβάνουν το 60-70% των αποδοχών τους, ενώ σ’ αυτό το διάστημα να μπορούν να δουλέψουν όπου θέλουν, ούτως ώστε να απορροφηθούν από το σύστημα εργασίας.
Αν και η πιο κυνική απάντηση, θα ήταν …να κάνουν ότι και οι 300.000 που απολύθηκαν από τον ιδιωτικό τομέα το τελευταίο διάστημα…
Όμως, δεν πάμε να μεγεθύνουμε το πρόβλημα, αλλά να το προσεγγίσουμε ρεαλιστικά και υπεύθυνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου