Αστειότητες! Πάμε στους ευέλπιδες Κακλαμάνη ή Πετσάλνικο!

Οι εσωτερικοί κραδασμοί τόσο στο ΠαΣοΚ, όσο και στη Νέα Δημοκρατία, φαίνεται ότι είναι ισχυρότεροι από εκείνους της Ελλάδας. Έτσι, όπως από χθες νωρίς είχε αποκαλύψει το grpost.blogspot.com (βλέπε την προηγούμενη ανάρτηση), οδηγηθήκαμε στην απόρριψη της υποψηφιότητας του Λουκά Παπαδήμου και την πρόκριση πολιτικού προσώπου για τη θέση του πρωθυπουργού της συμπεφωνημένης κυβέρνησης συνεργασίας. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι η λύση θα δοθεί με ένα

 εκ των Φίλιπππου Πετσάλνικου ή Απόστολου Κακλαμάνη.

Λύση, που ασφαλώς κινείται στα όρια της αστειότητας! Το γράφουμε ξεκάθαρα και κυρίως έντιμα.

Τόσο η μια όσο και η άλλη λύση, προκαλούν φόβο για το μέλλον – σε συνδυασμό με την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα – και ασφαλώς αποδεικνύουν ότι ο κομματικός πατριωτισμός υπερβαίνει τις ανάγκες της Ελλάδας.

Πληροφορίες αναφέρουν ότι όλα γίνονται προς χάριν του Ευ. Βενιζέλου, τον οποίο δεν θεωρούσε κατάλληλο για υπουργό Οικονομικών ο Λουκάς Παπαδήμος και ζητούσε είτε τον Βασίλη Ράπανο είτε τον Γιάννη Στουρνάρα. Δημιουργήθηκε έντονη εσωκομματική αντιπαράθεση, με τον νυν υπουργό Οικονομικών να θέτει κόκκινες γραμμές στην αντικατάστασή του.

Από την άλλη πλευρά, οι εσωκομματικές αναταράξεις και στη Νέα Δημοκρατία, με αφορμή τη συμμετοχή εκπροσώπων της στη νέα κυβέρνηση βλέπε ανάρτηση με τίτλο «Οι Ταλιμπάν που λέγαμε»), δημιούργησαν έντονο πρόβλημα στον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος με συνεχείς επαφές επιχειρεί να ισορροπήσει μεταξύ του κομματικού ταλιμπανισμού «κομμουνιστικοφιλελελεύθερης Λαϊκής δεξιάς» και του πολιτικού ρεαλισμού.

Η ουσία είναι ότι με αυτές τις πρακτικές και λογικές, ουδείς σοβαρός άνθρωπος μπορεί να ασχοληθεί με το υπό διαμόρφωση εγχείρημα. Κι ο τόπος παραλυμένος από την ακυβερνησία, είναι στο απόλυτο κενό.

Η δε κοινωνία –και δη η μαστιζόμενη από τα πάντα μεσαία τάξη - αηδιάζει με το πολιτικό σύστημα και τα τερτίπια του κάθε Παπανδρέου, Σαμαρά, Βενιζέλου και άλλων ανύπαρκτων κοινωνικά και πολιτικά προσώπων.

Η Ελλάδα τσαλακώνεται από την απερίγραπτη ασυνεννοησία των –υποτιθέμενα σοβαρών πολιτικών της δυνάμεων- και οδηγείται σε μια αναιμική κυβέρνηση, η οποία αντί να μπορεί να στηρίζει τον τόπο, εμμέσως θα στηρίζει την πολιτική ανικανότητα.

Κι ίσως, δεν επιθυμούν την εμπλοκή στην πολιτική εκείνων που έχουν πραγματικές ικανότητες στην πολιτική εξουσία, επειδή οι συγκρίσεις θα είναι συντριπτικές εις βάρος τους.

Τα κόμματα εξουσίας έχουν υποτιμήσει πολύ τους σκεπτόμενους Έλληνες…