Δύσκολο θα πει κάποιος, που βλέπει τα εισοδήματά του να συρρικνώνονται και έχει χάσει αυτά με τα οποία είχε ρυθμίσει τη ζωή του, έστω κι αν είχαν στηριχτεί σε στρεβλώσεις που είχε δημιουργήσει το πολιτικό σύστημα με την ανοχή ή στην απαίτηση όλων μας. Δύσκολο θα πει και κάποιος άλλος, επηρεασμένος από τις κραυγές του λαϊκισμού που στοχεύουν το συναίσθημα και όχι τη λογική.
Εν πάση περιπτώσει, δύσκολο θα πουν οι περισσότεροι.
Όσα, όμως, ζήσαμε τις τελευταίες δέκα ημέρες, αποτελούν
την κορύφωση των πολιτικών αδυναμιών και της ταραγμένης πολιτικής ζωής που δεν επιτρέπουν διαφορετικές προσεγγίσεις.
Πιστεύει κάποιος, ότι με μια κυβέρνηση συνεργασίας και άλλον πρωθυπουργό, θα αλλάξουν τα πράγματα, χωρίς να μπει βαθειά το μαχαίρι για να «καθαρίσει» τις πληγές; Πολύ περισσότερο όταν αυτή η νέα κυβέρνηση θα είναι περιορισμένης διάρκειας, τα δε κόμματα σε μακρά προεκλογική περίοδο;
Γι αυτό μιλάμε για νηφαλιότητα και ηρεμία.
Για την οποία δεν πρέπει να μπει πλάτη από πολλούς. Ακόμη κι από την ουτοπική και ανεύθυνη αριστερά. Ακόμη και από τα ΜΜΕ. Ακόμη κι απ’ τα συνδικάτα και τους συνδικαλιστές.
Η παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ στηρίζεται από λίγους, οι οποίοι στις περισσότερες περιπτώσεις χλευάζονται από το σύστημα της δραχμής. Ακόμη και το κατ’ εξοχήν ευρωπαϊκό ελληνικό κόμμα, η Νέα Δημοκρατία, είναι πολλές φορές σε απόλυτη ταύτιση με τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Αυτό, φυσικά, δεν είναι τίποτα περισσότερο από άλλη μια παθογένεια της ελληνικής πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής μας ζωής.
Η ηρεμία και η νηφαλιότητα που λέμε, μπορεί να βοηθήσει σε πολλούς τομείς τη χώρα. Πρώτα απ’ όλα στη συνολική αναδιάρθρωση της οικονομίας μας, για την οποία ενώ συμφωνούμε όλοι, όταν φτάνουμε στην εφαρμογή της θυμόμαστε να διαφωνήσουμε, κυρίως λόγω των αγκυλώσεων, δογματισμών και της αριστεροδέξιας εξάρτησης από το κράτος.
Αν , λοιπόν, τώρα που κοντεύουμε να φτάσουμε σε πρωτογενή πλεονάσματα δεν φροντίσουμε να αλλάξουμε όλοι, θα έχουμε κάνει μια τρύπα στο νερό. Αν δεν κάνουμε περικοπές στο δημόσιο, θα είμαστε υποχρεωμένοι όλοι οι άλλοι να υφιστάμεθα συνεχή μέτρα και οικονομική αφαίμαξη. Αν δεν δημιουργήσουμε επιχειρηματίες που δεν θα σκέπτονται το κέρδος μέσω των φοροαπαλλαγών αλλά μέσω της δημιουργίας και της ανάπτυξης, θα είμαστε σε μια από τα ίδια. Αν οι τράπεζες αντί θαλασσοδάνεια σκέφτονται τη συνολική και μεγάλη εικόνα της οικονομίας, θα είμαστε σε συνεχή ύφεση. Αν τα ΜΜΕ, δεν εισέλθουν σε περιόδους που θα πληροφορούν αντί να κραυγάζουν, η κοινωνία θα βρίσκεται σε συνεχή αναβρασμό. Αν δεν προσχωρήσουμε στις λογικές των συνεργασιών, θα ζούμε συνεχώς στο απίστευτο χάος. Αν δεν τηρούμε –πολιτικοί και πολίτες- τους νόμους, αυτοκαταργούμε την ευρωπαϊκή δημοκρατία μας. Αν δεν απομονώσουμε εκείνους που ισχυρίζονται ότι οι νόμοι είναι… το δίκιο του εργάτη κι όχι της κοινωνίας και του τόπου, θα ζούμε την αγριότητα του νόμου εκείνου που φωνάζει περισσότερο.
Αυτά και πολλά άλλα, δεν ξέρουμε αν μπορεί να γίνουν από οποιαδήποτε κυβέρνηση, χωρίς ηρεμία και συναίνεση. Ακόμη κι αν κυβέρνηση είναι εκείνη που εμείς –ο καθείς με όσα πιστεύει- επιθυμούμε.
Κοντολογίς, αν θέλουμε να μείνουμε στην Ευρώπη και στο ευρώ, οφείλουμε να ανοίξουμε εμείς τον δρόμο για να γίνουμε ευρωπαϊκή χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου