Οι τιμητές των πάντων, που πρώτοι παραβιάζουν τους νόμους

Όσα ζει τα τελευταία χρόνια η ελληνική κοινωνία, είναι άκρως αντιφατικά και εν πολλοίς πλήρη παραλογισμών.

Κατ’ αρχάς να τονίσουμε ότι πράγματι η κοινωνία ζει βίαιες αλλαγές, τόσο στην ίδια της την υπόσταση, όσο και στα οικονομικά της δεδομένα.Το εκρηκτικό οικονομικό – φορολογικό μείγμα που εφάρμοσε η κυβέρνηση Παπανδρέου, διέλυσε τον ιστό της μεσαίας τάξης, δημιούργησε ολόκληρη στρατιά νεοπτώχων και μεγέθυνε

 σε δυσθεώρητα ύψη τα ποσοστά ανεργίας.

Το γεγονός, ότι 500.000 συνάνθρωποί μας, έχουν μηδενικά εισοδήματα, συμφώνως με εκθέσεις θεσμικών φορέων, δείχνει το μέγεθος του προβλήματος.

Ένα πρόβλημα, που δεν δημιούργησε κανένα μνημόνιο και καμιά τρόικα, αλλά η αδυναμία των κυβερνώντων να αντιμετωπίσουν με ρεαλισμό τα απίστευτα δημοσιονομικά ελλείμματα.

Παρ’ όλα αυτά, για να γυρίσουμε στις αντιφάσεις που αναφέρουμε στην εισαγωγή μας, από τη μια μεριά οι πολίτες λοιδορούν το πολιτικό σύστημα επειδή αδυνατεί να προχωρήσει σε ρεαλιστικές λύσεις και από την άλλη οι ίδιοι πολίτες υπονομεύουν το κράτος, μέσω των συντεχνιών του δημοσίου και των ΔΕΚΟ, επιχειρώντας να το κρατήσουν όμηρο, όπως έκαναν επί δεκαετίες.

Όμως, για να ανταποκριθεί το κράτος, πρέπει πρώτα να λειτουργήσει. Η ανομία είναι…νόμος!

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Βενιζέλος κατέφυγε στη λύση να πληρώνεται το χαράτσι στην ακίνητη περιουσία μέσω της ΔΕΗ, επειδή οι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί είναι ανύπαρκτοι. Κι όμως, οι λαλίστατοι κατά τα άλλα συνδικαλιστές και οι τιμητές τους δεν βγάζουν άχνα επί τούτου.

Να τονίσουμε ότι ο αμερικανός ιστορικός Έντουαρντ Λούτβακ έχει επισημάνει ότι οι Aμερικανοί πληρώνουν τους φόρους τους όχι επειδή είναι πιο ηθικοί αλλά επειδή γνωρίζουν ότι αν δεν τους πληρώσουν θα πάνε φυλακή. Αυτός ωστόσο είναι και τρόπος - σημειώνει- για να δημιουργήσεις και μια ηθική πολιτική βάση.

Είναι σαφές, λοιπόν, ότι όποιο κι αν είναι το ηθικό υπόστρωμα της κρίσης, η αντιμετώπισή της δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική.

Συνεπώς, είναι άκρως αντιφατικές οι συμπεριφορές των διαφόρων Φωτόπουλων, των «Δεν πληρώνω», του ΠΑΜΕ και διαφόρων άλλων «ακτιβιστών».

Δεν μπορεί στο όνομα μιας εικαζόμενης ή υπαρκτής αδικίας, να τοποθετούν τους εαυτούς τους τιμητές των πάντων και να παραβιάζουν τον νόμο. Πολύ περισσότερο όταν δεν τους ζήτησε κανένας.

Είναι απορίας άξιο, πως είναι δυνατόν να απαιτούν ισονομία, δικαιοσύνη, ανάπτυξη και εξέλιξη της κοινωνίας κι από την άλλη να παραβιάζουν τους νόμους, να κρατούν υπό ομηρεία ολόκληρες κοινωνικές ομάδες και τελικά να εξαιρούν τους εαυτούς τους από όλα αυτά.

Είναι απορίας άξιο, πως είναι δυνατόν να απαιτούν από το κράτος να προστατεύει συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες χαμηλού οικονομικού επιπέδου και από την άλλη να ξεχαρβαλώνουν εκείνοι, και μάλιστα συστηματικά, το κράτος.

Είναι απορίας άξιο, πως είναι δυνατόν να ζητούν ασυλία, εκείνοι που το μόνο που κάνουν είναι να έχουν προνόμια και να νομίζουν ότι από τη θέση του συνδικαλιστή συγκυβερνούν τις κρατικές επιχειρήσεις, αλλά και το ίδιο το κράτος…