Μαρξ και Δημόσιοι Υπάλληλοι

Γράφει ο Τάκης Μίχας

Όπως είναι γνωστό η αριστερά στην Ελλάδα καταδικάζει τις περικοπές στις δημόσιες δαπάνες και γενικότερα το πρόγραμμα λιτότητας. Για την αριστερά έξοδος από την κρίση σημαίνει  αυξημένες δημόσιες δαπάνες, νέοι διορισμοί στο δημόσιο (100.000 νέες προσλήψεις σύμφωνα με τον κ. Τσίπρα), δημόσια έργα  –γενικά όποιο μέτρο συμβάλλει στην «τόνωση της ζήτησης».
Ακόμα πιο ενδιαφέρουσα είναι η ολόθερμη

 συμπαράσταση της μαρξιστικής αριστεράς στην Ελλάδα, στην τάξη των δημοσίων υπαλλήλων και στα προνόμια τους.
Όχι απλά δεν πρόκειται να δει κανείς αναφορές για αργομισθίες, διαφθορά, χαμηλή παραγωγικότητα -τα τρία συστατικά στοιχεία της δημοσιοϋπαλληλικής κάστας– από τον χώρο της αριστεράς, αλλά αντίθετα μπορεί κανείς να ισχυρισθεί ότι στα ελληνομαρξιστικά σχήματα η τάξη των δημοσίων υπαλλήλων είχε πάρει την επαναστατική σκυτάλη από το προλετάριο.
 
Όμως παραδόξως για ένα τόσο ιδεολογικοποιημένο χώρο, οπως αυτόν της ελληνικής αριστεράς, σπανίως θα δει κανείς αναφορές είτε στην «Αυγή» είτε στο «Ριζοσπάστη» είτε στην «Ελευθεροτυπία» στον Καρλ Μαρξ ως εμπνευστή αυτών των απόψεων.
Γιατί άραγε;

Διότι απλούστατα ο Καρλ Μαρξ έτρεφε την ίδια αλλεργία τόσο προς τις κεινσιανες ανοησίες της «τόνωσης της ζήτησης» όσο και για τον ρόλο των κρατικών υπαλλήλων με αυτήν που τρέφουν οι νεοφιλελεύθεροι διανοητές.
Αυτό είναι μια αλήθεια την οποία δεν πρόκειται να αποκαλύψει κανείς  ινστρούχτορας του ΚΚΕ ή του Συριζα.

Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στο περίφημο κείμενο του Μαρξ «Η 18η  Μπρυμερ του Λουι Βοναπάρτη», στην οποία ο Γερμανός φιλόσοφος αναλύει την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί στην Γαλλία τα μέσα του 190υ αιώνα όταν την εξουσία ανέλαβε με πραξικόπημα ο ανιψιός του Ναπολέοντα Λουδοβίκος  Βοναπάρτης.

Στο κείμενο αυτό ο Μαρξ ασκεί  μια έντονη κριτική της «Ναπολεόντειας  Ιδέας» σύμφωνα με την οποία πρέπει να δημιουργείς δημοσιονομικά ελλείμματα για να κάνεις δημόσιες επενδύσεις και διορισμούς στο δημόσιο.
Για τον Μαρξ αυτή η πολιτική αποτελεί μια «φάρσα» την οποία  σε τελική ανάλυση θα κληθούν να πληρώσουν ακριβά οι φορολογούμενοι: «Ο λαός θα βρει δουλειά! Εγκαίνια δημοσίων έργων!» παρατηρεί σαρκαστικά ο Μαρξ.
Για να προσθέσει: «Όμως τα δημόσια έργα αυξάνουν τις υποχρεώσεις των ανθρώπων σε σχέση με τους φόρους».

Σε αντίθεση με τον κ. Τσίπρα ο Μαρξ θεωρούσε απαράδεκτη την ιδέα της προσπάθειας να λυθεί το πρόβλημα της ανεργίας με διορισμούς στο δημόσιο την οποία χαρακτήριζε ως «ευπρεπή ελεημοσύνη»: «Ένας άνεργος πλεονάζων πληθυσμός», έγραφε,  «ικετεύει να βρει μια θέση στο δημόσιο ως μια ευπρεπή ελεημοσύνη και προκαλεί την δημιουργία κρατικών θέσεων».
Οι διορισμοί στο δημόσιο απλά υλοποιούν το όραμα του Βοναπαρτισμού (και της ΑΔΕΔΥ...):  «μια τεράστια γραφειοκρατία, καταστολισμένη και καλοσιτεμένη»

Όμως η υλοποίηση του οράματος της «καταστολισμένης και καλοσιτεμενης» δημοσιοϋπαλληλικής γραφειοκρατίας προκαλεί τεράστια δεινά στον φορολογούμενο: «Οι φόροι» γράφει ο Μαρξ με αδαμάντινη νεοφιλελεύθερη καθαρότητα «αποτελούν την πηγή της ζωής για την γραφειοκρατία, τον στρατό, τους παπάδες, την αυλή-εν συντομία την πηγή ζωής και για όλο τον μηχανισμό της εκτελεστικής εξουσίας.
Ισχυρή κυβέρνηση ισοδυναμεί με  βαριά φορολογία» .

Όμως ο μεγάλος οικονομολόγος δεν θα σταματήσει εδώ.
Προλαβαίνοντας  κατά μερικούς αιώνες  την Αιν Ραντ και τον Μίλτον Φρίντμαν ο Μαρξ θα διακηρύξει ότι η φορολογία είναι κλοπή: «Οι φόροι» γράφει «ληστεύουν και την τελευταία σταγόνα ιδρώτα από τον χωρικό και τον οδηγούν στην εξαθλίωση».
Για τους φορολογούμενους «το μεγάλο και ισχυρό κράτος» που ονειρεύτηκαν γενιές κρατιστών από τον γερο-Καραμανλή μέχρι την Αλέκα Παπαρρήγα  «έχει καταντήσει ένας βρικόλακας που ρουφάει το αίμα και το μεδούλι τους»

Για τον κ.Τσίπρα και την κ.Παπαρήγα οι δημόσιοι υπάλληλοι αποτελούν τμήμα του «εργαζόμενου λαού» που μάχεται για τα δικαιώματα του.
Όχι όμως για τον Μαρξ.
Σύμφωνα με τον Γερμανό φιλόσοφο  αποτελούν «ένα τρομερό παρασιτικό σώμα που  περικλείει την κοινωνία όπως ο εμβρυικός σάκος που καλύπτει το κεφάλι του βρέφους και κλείνει τους πόρους του».
Οι δημόσιοι υπάλληλοι σύμφωνα  με τον Μαρξ δεν έχουν κανένα οικονομικό λόγο ύπαρξης αλλά αποτελούν μια «τεχνητή κάστα που συνυπάρχει με τις πραγματικές κοινωνικές τάξεις και  για την οποία η διατήρηση του καθεστώτος είναι θέμα αυτοσυντήρησης»

Όπως ο φιλελευθερισμός έτσι και ο Μαρξ έχουν εξορισθεί από την Βουλγάτα της ελληνικής αριστεράς.
Όπως αποσιωπούν την ανάλυση της θρησκείας που κάνει ο Μαρξ («όπιο του λαού») προτιμώντας να προσκυνούν την «λαϊκότητα της Ορθοδοξίας», έτσι ακριβώς οι ηγέτες του ΚΚΕ και του Συριζα αποσιωπούν και την ανάλυση του Μαρξ για τους δημόσιους υπαλλήλους («παράσιτα») επιλέγοντας  να προσκυνούν την ΓΕΝΟΠ την ΟΛΜΕ την ΑΔΕΔΥ και τις τόσες  άλλες οβιδειακές μεταμορφώσεις της «καταστολισμένης και καλοσιτεμένης κάστας» 

*“The Eighteenth Brumaire of Louis Bonaparte “in Karl Marx Surveys from Exile  (Penguin Books 1973)

Πηγή: Protagon