Μετά την αναγκαστική του παραίτηση, τα διάφορα παπαγαλάκια, άρχισαν να διαρρέουν ότι η παραίτησή του ήταν πράξη ευθύνης, γενναία απόφαση ή πατριωτική κίνηση.
Δεν θα σταθούμε σε αυτά, όχι λόγω της φαιδρότητάς τους, αλλά επειδή πιστεύουμε ότι στην καρδιά των γεγονότων
δεν μπορούν να αποτιμηθούν με νηφαλιότητα.
Το βέβαιο είναι ότι δεν συμμεριζόμαστε τις εξ αριστερών και δεξιών κραυγές περί «προδοσιών», «κρεμάλας», «Γουδιού» και λοιπών γραφικοτήτων.
Θα πρέπει, όμως, να τονίσουμε ότι υποκλινόμαστε στην ελληνική κοινωνία για την ωριμότητα που έδειξε τα δυο χρόνια διακυβέρνησης Παπανδρέου, ειδικά μετά τον ορυμαγδό των άδικων φορολογικών επιβαρύνσεων, αλλά και τις οριζόντιες μειώσεις μισθών και συντάξεων, χωρίς αυτά να τα επιβάλλει καμιά τρόικα και κανένα Μνημόνιο.
Το βέβαιο είναι ότι ο Γιώργος Παπανδρέου, ειδικά τις τελευταίες εβδομάδες, περιέπεσε σε τόσες πολλές πολιτικές αστοχίες, ούτως ώστε να εξοργίσει όχι μόνο τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, αλλά και μεγάλη μερίδα βουλευτών του. Το χειρότερο είναι ότι εξόργισε ακόμη και τους ξένους συνομιλητές του, πλην μιας μερίδας Αμερικανών κεντροαριστερών «διανοητών», που από το ασφαλές περιβάλλον της αμπελοφιλοσοφίας τους, μίλησαν για επιχείρησή του να προσφύγει…στην άμεση δημοκρατία.
Επειδή οφείλουμε να μην είμαστε ισοπεδωτικοί, υποχρεούμαστε από τη δεοντολογία και την αλήθεια να τονίσουμε ότι στην πρωθυπουργική θητεία του Γιώργου Παπανδρέου βρίσκει κάποιος τρεις θετικότατες εξελίξεις.
1. Το νόμο για τη Παιδεία που όμως είναι αποκλειστικό δημιούργημα της Άννας Διαμαντοπούλου.
2. Τη δημιουργία του «Καλλικράτη», που όμως έχει τη σφραγίδα του Γιάννη Ραγκούση.
3. Τις συνεχείς επιχειρήσεις εναντίον των τρωκτικών στον χώρο της Υγείας, που έχουν τη σφραγίδα του Ανδρέα Λοβέρδου.
Από εκεί και μετά χάος, με αποκορύφωμα τα οικονομικά και τη διάλυση του κοινωνικού ιστού της μεσαίας τάξης της χώρας.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, λειτούργησε απολύτως ανεύθυνα, όταν ήταν στην αντιπολίτευση.
Ποιος δεν θυμάται την άρνησή του για συναίνεση, την Άνοιξη του 2009; Τότε που ο Κώστας Καραμανλής του εξέθεσε την δραματική πορεία των οικονομικών μεγεθών;
Ποιος δεν θυμάται την θεαματική κωλοτούμπα του που τορπίλισε την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων;
Ποιος δεν θυμάται τις «επιχειρήσεις» του στο λιμάνι του Πειραιά, για να δοθούν επιδοτήσεις στους αγρότες της Κρήτης, ή για να μην υπογραφεί η συμφωνία με την Cosco;
Ποιος δεν θυμάται τους εναγκαλισμούς του με τους κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές και την συνεχή και αμέριστη συμπαράστασή του σε βίαιες πράξεις εναντίον της κοινωνίας, ακόμη και της ευνομίας; Ποιος δεν θυμάται ότι κάθε πρωί αντί «καλημέρα» φώναζε «εκλογές εδώ και τώρα»;
Ποιος δεν θυμάται ότι ως απάντηση στη λιτότητα που πρότεινε ο Κώστας Καραμανλής εκστόμισε το περίφημο… «λεφτά υπάρχουν»;
Όμως, το ίδιο ανεύθυνα λειτούργησε και στους πρώτους μήνες διακυβέρνησης της χώρας.
Σε μια περίοδο που ήξερε τα πάντα για την κατάσταση της οικονομίας (όπως απεδείχθη και από τοποθετήσεις θεσμικών τραπεζιτών), αλλά και από τους ξένους συνομιλητές του, εκείνος αγνόησε τα πάντα.
Έπρεπε…λένε τα παπαγαλάκια, να επιμείνει στο αλάθητο του Πασοκικού προγράμματος.
Έτσι, αντί να λάβει μέτρα, μοίραζε… επιδόματα θέρμανσης!
Αντί να προστατεύσει την Ελλάδα, μιλούσε σε εγχώρια και διεθνή φόρα για την…αναξιοπιστία της Ελλάδας!
Η ανευθυνότητα είχε συνέχεια.
Έκανε υπουργούς τους δογματικούς και αναποτελεσματικούς φίλους του, ακόμη και από τα γυμναστήρια, με το περιβάλλον του να τον δικαιολογεί ότι κινείται με…νεωτερική νοοτροπία!
Το πρωί τα είχε καλά με τον Παπακωνσταντίνου, το βράδυ με την Κατσέλη.
Το μεσημέρι με τον Ραγκούση, το απόγευμα με τον Παπουτσή!
Αντί να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις –όπως είχε υπογράψει στο Μνημόνιο- για να μειωθούν τα δημοσιονομικά ελλείμματα, προχώρησε σε οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων.
Αντί να μειώσει τον δημόσιο τομέα, όπως ήταν επιβεβλημένο διέλυσε τον ιδιωτικό, με αποτέλεσμα ο τόπος να έχει περιέλθει σε βαθύτατα επίπεδα ύφεσης, να μετρά ένα εκατομμύριο (επισήμως) ανέργους και να έχουν κλείσει χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Ο δε «πριγκηπικός» τρόπος άσκησης της εξουσίας, τον ώθησε σε αυτοκτονικές τρέλες, όπως συνέβη στις Κάννες.
Μπορεί κάποιος να γράψει πάμπολλα για τη διετία του και την πασοκική νομενκλατούρα.
Νομίζουμε ότι πλέον δεν έχει νόημα.
Είναι κατανοητή και θεμιτή η εξασφάλιση της υστεροφημίας του Γιώργου Παπανδρέου, αλλά η ελληνική κοινωνία άλλα έχει ζήσει για να την προσφέρει απλόχερα….
bravo sto suntakti...k o samaras ta idia k xeirotera
ΑπάντησηΔιαγραφή