Από τη μια μεριά είμαστε εμείς, που όπως κι όλες οι άλλες χώρες του νότου, δεν θέλουμε να αλλάξουμε το παραμικρό στις χρόνιες ασθένειές μας που μας κατέστησαν επαίτες, με ελλείμματα και τεράστια χρέη.
Από την άλλη, είναι οι αγορές οι οποίες (με το αζημίωτο φυσικά) όλα αυτά τα χρόνια χρηματοδότησαν μέσω τραπεζών όλη αυτή την παθογενή κατάσταση.
Φυσικά, είναι και η Γερμανία, η οποία ως
κυρίαρχη ευρωπαϊκή δύναμη, ανέχτηκε επί δεκαετίες τις συνεχείς επιδοτήσεις μας, οι οποίες έγιναν ...κατανάλωση!
Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου έγινε πρωθυπουργός και πήρε σβάρνα την υφήλιο μιλώντας για τη διεφθαρμένη χώρα που διοικεί, οι αγορές μυρίστηκαν ότι το μοντέλο της Ελλάδας και του Νότου είναι απολύτως χρεοκοπημένο.
Έτσι, με την έντονη κανιβαλιστική νοοτροπία που διαθέτουν κτύπησαν αλύπητα τον πιο ασθενή κρίκο της Ευρώπης και ουσιαστικά έθεσαν τη χώρα μας εκτός δανεισμού.
Η Ελλάδα, κυρίως, αλλά και άλλες χώρες του Νότου, έπαθαν μπλακ άουτ.
Επί δεκαετίες είχαν μάθει να χρηματοδοτούν τα ελλείμματά τους μέσω δανεισμού κι έχασαν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους.
Στη χώρα μας, κάναμε καιρό να αντιληφθούμε την πραγματικότητα και χάσαμε χρόνο.
Αλλά κι όταν ακόμη καταφύγαμε στην Ευρώπη και στο ΔΝΤ, κάναμε πως δεν ακούγαμε στις συνεχείς προτροπές τους για δημοσιονομικό εξορθολογισμό.
Απλά, όταν οι άλλοι μας λέγανε «κοιτάξτε να δείτε, αν είσαστε μια επιχείρηση θα είχατε χρεοκοπήσει και βάλει λουκέτο, συνεπώς δείτε τι θα κάνετε, αφού δεν μπορείτε να υπερκαταλώνετε χωρίς να παράγετε», εμείς μείναμε πιστοί στις αγκυλώσεις των Παπουτσήδων, των Καστανίδηδων, των Κατσέληδων, των Μπιρμπίληδων και πάει λέγοντας.
Είναι σαφές, πως όταν έχεις απλωμένο το χέρι για επαιτεία, ο άλλος που σου δίνει φαί να φας, έχει και το πάνω χέρι.
Ναι, γνωρίζουμε ότι δεν είναι ηθικό να εκβιάζουν πολιτικές αποφάσεις οι αγορές.
Όμως, μόνο στη θεωρία.
Γιατί η πραγματικότητα, δυστυχώς, άλλα λέει.
Η πραγματικότητα λέει ότι δεν μπορεί οι λαοί του Βορρά, να χρηματοδοτούν εσαεί τους λαούς του Νότου, χωρίς οι τελευταίοι να κάνουν εξορθολογιστικά άλματα.
Κι αφού οι αγορές έχουν αποκλείσει την Ελλάδα και ταχύτατα αποκλείουν τον υπόλοιπο Νότο (Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία), πως θα πληρώσουν μισθούς και συντάξεις, χωρίς τη συμβολή της Γερμανίας;
Ιδού, λοιπόν, το αδιέξοδο που λέγαμε στην αρχή.
Η Γερμανία, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, κρατά την τύχη του Νότου στα χέρια της.
Εκτίμησή μας είναι ότι θα ενδώσει είτε στην έκδοση ευρωομολόγων είτε στην κοπή χρήματος.
Όμως, θα το πράξει με τους δικούς της όρους που θα απαιτούν σκληρότατη δημοσιονομική πειθαρχία η οποία –το πιθανότατο- θα οδηγεί σε απώλεια κυριαρχίας.
Όσο κι αν μας θυμώνει ο κυνισμός των αγορών και της Γερμανίας, είναι σαφής και μονόδρομος.
Ναι, μπορεί να ενοχλεί η απώλεια κυριαρχίας. Τουλάχιστον σε πολιτικό επίπεδο.
Υπάρχει, όμως, κάποιος που να έχει διαφορετική, ρεαλιστική και πραγματοποιήσιμη ιδέα;
Υπάρχει, φυσικά, η πρόταση της Παπαρήγα και του ΚΚΕ.
Δηλαδή, να φύγουμε από την Ευρώπη και το ευρώ…σβήνοντας όλο το χρέος μας.
Αν το κάνουμε, πέραν ότι θα καταστούμε βαλκανική υποσημείωση μαζί με την Αλβανία και τα Σκόπια, θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε τρία σκληρά δεδομένα!
1. Η κυβέρνηση, όποια κυβέρνηση είναι στην εξουσία, χωρίς τις αγορές και τη Γερμανία, θα υποχρεωθεί να απολύσει περισσότερους από 250.000 δημοσίους υπαλλήλους, διαφορετικά τα χρήματα δεν θα φτάνουν για να πληρώνονται οι γιατροί, οι δάσκαλοι, οι αστυνομικοί κι ο στρατός.
2. Οι πρώτες ύλες, από το πετρέλαιο μέχρι οτιδήποτε, θα γίνουν για μεγάλο χρονικό διάστημα είδος απόλυτης πολυτέλειας. Πως θα επιβιώσει ο τόπος κ;ι μάλιστα επί μακρό χρονικό διάστημα;
3. Αφού θα είμαστε αποκλεισμένοι από την Ευρώπη και τις αγορές, θα είμαστε για πολλές δεκαετίες κάτι σαν την παλιά Αλβανία του…Χότζα.
Αν στα δεδομένα αυτά προσθέσει κάποιος ότι είναι απίθανο να έλθουν τα πάνω κάτω, ούτως ώστε –και μάλιστα άμεσα- να δημιουργηθούν επενδύσεις, νέα αγροτική οικονομία, ανανεώσιμες πηγές, βιομηχανία κλπ, είναι κατανοητή η ουτοπία της πρότασης.
Πολύ περισσότερο όταν δεν υπάρχουν δείγματα που να λένε στην κοινωνία, ότι αν επιστρέψουμε στη δραχμή ή στη μνα ή όπως αλλιώς θα την βαφτίσουν οι θαυμαστές της, η κοινωνία θα αλλάξει, θα επικροτηθεί η επιχειρηματικότητα, τα κόμματα θα εκσυγχρονιστούν, το κράτος θα επικροτήσει την Ανάπτυξη, τα συνδικάτα θα σοβαρευτούν, η Αριστερά δεν θα καταλύει καθημερινά με διαδηλώσεις το κράτος, οι νόμοι θα τηρούνται κι ο τόπος θα καταστεί αγγελικά πλασμένος…
Κι επειδή, όλα αυτά είναι στην ίδια σφαίρα ουτοπίας με εκείνη της Παπαρήγα και της παλαβής Αριστεράς, ας κοιτάξουμε πως θα σοβαρευτούμε για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε…
Ας νοικοκυρέψουμε το κράτος μας, ας δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για δίκαιη φορολογία, ας πληρώνουμε όλοι ότι μας αναλογεί, ας αναμορφώσουμε τον κρατικό εισπρακτικό μηχανισμό, ας ξεχάσουμε την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, ας μαζέψουμε τις υποδομές μας, ας κοιτάξουμε πως είναι οι κρατικές δομές της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης και ας τις αντιγράψουμε (εδώ δεν έχουμε καν κτηματολόγιο!), ας αξιοποιήσουμε τον αναξιοποίητο διαφαινόμενο ορυκτό μας πλούτο, ας αξιοποιήσουμε τον τουρισμό μας με την άρση του καμποτάζ, ας δημιουργήσουμε αρχαιολογικό και θρησκευτικό τουρισμό ας κλείσουμε τ’ αυτιά μας στις σειρήνες του λαϊκισμού κι ας λογικευτούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου