Ελευθερία στους βουλευτές!

Η απίστευτη γκάφα του τέως πρωθυπουργού να εξαγγείλει ένα ανόητο και χωρίς λόγο δημοψήφισμα, εξήγειρε τις υγιείς δυνάμεις των δυο κομμάτων εξουσίας σε εσωκομματικές διεργασίες που ενισχύουν και τη δημοκρατική λειτουργία των κομμάτων, αλλά και τους ίδιους τους θεσμούς.

Είναι πλέον σαφές, ότι ο τόπος έχει περισσότερο από κάθε άλλη φορά ανάγκη ελεύθερους τους νομοθέτες του, να δρουν με γνώμονα το εθνικό και όχι το κομματικό συμφέρον.

Δυστυχώς, οι αρχηγοί

των κομμάτων έχουν μάθει να δρουν υπό καθεστώς ηγεμονικό και στη βάση πρακτικών του παρελθόντος, όπως είναι οι πειθαρχικές διώξεις.

Έτσι, στην παρούσα βουλή, έχουμε σχεδόν μια εικοσάδα ανεξάρτητων βουλευτών, οι περισσότεροι των οποίων είναι διαγραμμένοι από τα δυο μεγάλα κόμματα, επειδή διαφώνησαν με κάποια θέση του αρχηγού ή κάποιο άρθρο νομοσχεδίου. Έχουμε κι έναν (Χατζηγάκη), ο οποίος διεγράφη επειδή είπε ότι το κόμμα του είναι…πολυτασικό!

Το φαινόμενο δείχνει την απόλυτη παρακμή των ηγεσιών και των κομμάτων.

Οι περισσότεροι βουλευτές διαθέτουν συνείδηση, γνώμη και ηθική, ενώ αντλούν την ισχύ τους από τη ψήφο των πολιτών που τους ψηφίζουν.

Άλλωστε, η ένταξη σε ένα κόμμα δεν σημαίνει απώλεια της ελευθερίας της σκέψης, της γνώμης και της άποψης.

Έχουν ενταχθεί σε κόμματα επειδή –προφανώς- πιστεύουν βασικές αρχές τους, αλλά δεν ανήκουν στα κόμματα, ούτε στους αρχηγούς τους.

Συνεπώς, είναι απολύτως θεμιτό –αν το κρίνουν αναγκαίο – να αντιτίθενται ή και να καταψηφίζουν νομοσχέδια, ακόμη κι αν αυτά έχουν την υποστήριξη των ηγετών του κόμματος.

Στην Ελλάδα, στα δύσκολα, τα κόμματα εγείρουν, σχεδόν πάντοτε, θέμα κομματικής πειθαρχίας.

Τίποτα πιο ανόητο.

Τι θα πει κομματική πειθαρχία μπροστά στη συνείδηση του κάθε ανθρώπου;

Τι θα πει κομματική πειθαρχία μπροστά στην ατομική κρίση;

Και σε τελική ανάλυση, τι είναι τα κόμματα που επιβάλλουν βιαίως και επί ποινή διαγραφής, την άποψη του εκάστοτε αρχηγού και της κουστωδία του;

Κι αν μεν η πειθαρχία επιβάλλεται με δημοκρατικό τρόπο, δηλαδή με τη συμφωνία των πολλών σε κάποιο όργανο του κόμματος, πάει στα κομμάτια.

Εδώ, όμως, δεν συμβαίνει έτσι.

Εδώ παρατηρούμε πολιτικούς αρχηγούς να διαγράφουν ακόμη και τους αντιπάλους τους στην εσωκομματική διαδικασία ανάδειξης ηγεσίας.

Είδαμε, επί παραδείγματι, τον Κώστα Καραμανλή να διαγράφει τον Γιώργο Σουφλιά, είδαμε και τον Αντώνη Σαμαρά να διαγράφει την Ντόρα Μπακογιάννη!

Τα αναφέρουμε όλα αυτά επειδή τις τελευταίες ημέρες ο Γιώργος Παπανδρέου επανέφερε και πάλι το θέμα της λίστας στην εκλογή βουλευτών.

Ευτυχώς, υπήρξε αντίδραση μεγάλης μερίδας βουλευτών, των δυο αστικών κομμάτων.

Ο Γιώργος Παπανδρέου, αποδεικνύεται τελικά αντιφατικός (sic)!

Από τη μια εισήγαγε στην Ελλάδα την διαδικασία ανοιχτής εκλογής των κομματικών ηγεσιών από τη βάση των κομμάτων κι από την άλλη φιμώνει (με τις διαγραφές) τους βουλευτές ή επιχειρεί να τους καταστήσει αμίλητα κι ακούνητα μολυβένια στρατιωτάκια.

Επιχειρεί να τους καταστήσει αχυρανθρώπους των θελήσεων και επιδιώξεών του.

Το βέβαιο είναι ότι η κοινωνία, πλέον, επιθυμεί ισχυρές προσωπικότητες που να μπορούν να την αφουγκράζονται.

Αηδιασμένη με τον λαϊκισμό, τις ιδεολογικές αγκυλώσεις περασμένων δεκαετιών και τις ουτοπίες, προσδοκά σε ρεαλιστικές λύσεις.

Αυτές, δεν είναι δυνατόν να επιτευχθούν με βουλευτές μαριονέτες, εκλεγόμενους με λίστα!

Πολύ περισσότερο όταν, όπως φαίνεται, κανένα κόμμα μόνο του μπορεί να διαχειριστεί την κρίση και δύσκολα θα προκύψει αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές.

Άρα, απαιτείται όσο μεγαλύτερη διακομματική συστράτευση, με τους βουλευτές να μπορούν να τολμούν συνεργασίες όταν κρίνουν ότι τις επιβάλλει η πρόοδος του τόπου.

Άλλωστε, είναι σαφές ότι σε πολλά ζητήματα, τόσο βουλευτές του ΠαΣοΚ όσο και της Νέας Δημοκρατίας, δείχνουν στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους ότι μπορούν να γεφυρώνουν τις αντιθέσεις τους.

Οι δε «γέφυρες», οι πολιτικοί συμβιβασμοί, οι συναινετικές διαδικασίες, αποτελούν την πεμπτουσία του κοινοβουλευτισμού.

Η κοινωνία, είναι κουρασμένη από τις αδιέξοδες αντιπαραθέσεις και τον ανέξοδο λαϊκισμό.

Μπορεί, μάλιστα να διακρίνει τους λαϊκιστές από τους σοβαρούς και ενδιαφερόμενους για τον τόπο κι όχι το τομάρι τους.

Συνεπώς, όσοι είναι ειλικρινείς και ξεπερνούν τις κομματικές περιχαρακώσεις, θα επιβιώσουν και σίγουρα θα είναι χρησιμότεροι στη νέα Ελλάδα.

Αρκεί να ελεύθεροι!