Αρμοδιότητα γιατρού

Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης

Υποθέτω ότι ο καθένας δικαιούται να έχει όποια άποψη θέλει για την κυβέρνηση Παπαδήμου και για τον Παπαδήμο τον ίδιο.
Ο καθένας, δηλαδή, μπορεί να θεωρεί σωστή ή λάθος την επιλογή, να προεξοφλεί την επιτυχία ή την αποτυχία, να υποστηρίζει ότι έπρεπε να γίνει εκείνο ή το άλλο.

Κανένα πρόβλημα, δημοκρατία έχουμε.
Το πρόβλημα αρχίζει όταν η δημοκρατική κριτική βαδίζει στα μονοπάτια της παρανοϊκής ιδεοληψίας και της συκοφαντικής ψυχοπάθειας.
Ακούσαμε, λοιπόν, ότι ο Παπαδήμος είναι

 ο εκπρόσωπος «της Trilateral Commission των Ροκφέλερ και Ροτσάιλντ», η επιλογή «του Διευθυντηρίου της Νέας Τάξης», ο εγκάθετος του Σαρκοζί ή της Μέρκελ ή και των δυο, ο άνθρωπος των Βρυξελλών, ο τσάτσος του τραπεζικού συστήματος και – γιατί όχι; – όργανο του διεθνούς σιωνισμού και απεσταλμένος στην Ελλάδα του «666».

Ασυναρτησίες τιποτένιων, θα μου πείτε. Δίχως αμφιβολία.

Μόνο που μέσα στο γενικό ξεχαρβάλωμα οι ασυναρτησίες διεκδικούν τίτλους ερμηνείας, αν όχι και αποκάλυψης.

Η γενική ιδέα είναι απλή.

Τον Παπαδήμο επέβαλε όχι μια σωστή ή λάθος λογική για την αντιμετώπιση μιας κρίσιμης κατάστασης, αλλά κάποιο «σύστημα», κάποια «συμφέροντα» ή κάποια «κέντρα» – ενώ κανονικά, ας πούμε, το PSI θα έπρεπε να ανατεθεί στον Λαφαζάνη και τον Χαλβατζή!

Λες κι ο (κάθε) Παπαδήμος δεν μπορεί να είναι καλός ή κακός, σωστός ή λάθος, πρέπει να είναι και… ύποπτος!
Προφανώς οι θεωρίες συνωμοσίας δεν είναι ελληνικό φαινόμενο.

Προέρχονται από την αδυναμία ορισμένων ανθρώπων να αποδεχτούν ότι μπορεί καλόπιστα να υπάρχει άλλη ερμηνεία από τη δική τους ή από την ανικανότητά τους να κατανοήσουν ότι τα πράγματα δεν είναι απαραιτήτως όπως αυτοί θέλουν να τα βλέπουν.

Εδώ φτάσαμε να διαβάσουμε ακόμη και στους κοτζάμ «Financial Times» ότι τον Παπανδρέου τον ανέτρεψαν οι «ολιγάρχες» – διότι ως γνωστόν η Ελλάδα είναι γεμάτη Αμπραμόβιτς…

Στο φαινόμενο, όμως, η Ελλάδα τσοντάρει τη γενικευμένη εφαρμογή της ψυχοπάθειας.
Διότι κατά την πάγια εκτίμηση των τιποτένιων, όλοι είναι όργανα κάποιων – εκτός από τους ίδιους. Όλοι εκτελούν τις εντολές κάποιων –  εκτός από τις δικές τους ανεξάρτητες φωνές.

Κι η προσωπική τους κακομοιριά δεν είναι παρά η απόδειξη της υποταγής των άλλων.

Γραφικοί; Προφανώς.

Αλλά σε μια ταραγμένη περίοδο μπορεί να κάνουν ζημιά προσπαθώντας να κατεβάσουν τους πάντες και τα πάντα στα δικά τους κυβικά.
Κανονικά, οι περιπτώσεις τους θα έπρεπε να απασχολούν τους ειδικούς.

Υποθέτω, όμως, ότι το δημόσιο σύστημα ψυχικής υγείας στη χώρα μας έχει κι αυτό τις αδυναμίες του.
Ως εκ τούτου, δεν αρκεί να ψάχνουμε για γιατρό. Πρέπει να έχουμε και τα μάτια μας δεκατέσσερα. 

Πηγή: Τα Νέα