Το αδιέξοδο του Αντώνη Σαμαρά

Γράφει ο Στέφανος Κασιμάτης

Όχι μία ούτε δύο, αλλά τέσσερις φορές ο Αντώνης Σαμαράς τόνισε προς τους βουλευτές του ότι τούτη τη στιγμή η απόλυτη προτεραιότητα για το ελληνικό κράτος και, συγχρόνως, ο βασικός λόγος για τον οποίο συνήνεσε σε μια ιδιότυπης μορφής κυβέρνηση συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ (ή μεταβατική, με τη δική του ορολογία) ήταν η καταβολή της περιλάλητης πλέον έκτης δόσης. Αυτό είναι «τώρα το βασικό», όπως είπε
προς την Κ.Ο., από την οποία ζήτησε να υπερψηφίσει την κυβέρνηση υπό τον Λουκά Παπαδήμο. Εύγε του. Ουδείς καλόπιστος θα μπορούσε να αμφισβητήσει ότι ο αρχηγός της Ν.Δ. έθεσε το εθνικό συμφέρον υπεράνω του στενά κομματικού.
Εντούτοις, ο πρόεδρος της Ν.Δ. εξακολουθεί να αποκρούει μετά βδελυγμίας τους ισχυρισμούς των ακραίων αντιμνημονιακών επικριτών του ότι ενέδωσε στις πιέσεις των μνημονιακών - άλλωστε οι συνεργάτες διαμηνύουν, κατά καιρούς, ότι «ο Αντώνης δεν καταλαβαίνει από πιέσεις». Ο ισχυρισμός ότι εγκατέλειψε την αντίθεσή του με την πολιτική του Μνημονίου, είπε στην Κ.Ο. του κόμματος, «είναι το πιο ανόητο και το πιο κακόπιστο από όλα» τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται εναντίον του.
Ομως το Μνημόνιο, στο οποίο παραμένει σθεναρώς αντίθετος, ήταν όλες οι ώς τώρα καταβληθείσες πέντε δόσεις, η έκτη για την οποία ξεροσταλιάζουμε (ώστε να μην κάνουμε Χριστούγεννα με bank run, λεηλασίες καταστημάτων και ξυλοδαρμούς πολιτικών), καθώς και άλλες έξι ακόμη ώς τον Μάιο του 2013, σύμφωνα με τον αρχικό προγραμματισμό του Μνημονίου, που αναθεωρήθηκε λόγω αδυναμίας εξόδου της Ελλάδος στις αγορές. Γιατί, άραγε, έπρεπε να φθάσουμε στην έκτη δόση, ώστε να αντιληφθεί ο Αντώνης Σαμαράς ότι η καταβολή της αποτελεί εθνική αναγκαιότητα;
Τα λέω αυτά όχι από διάθεση αντιπολιτευτική, αλλά επειδή προσπαθώ να καταλάβω τη λογική που διέπει τη στάση του Αντώνη Σαμαρά. Φοβάμαι ότι συνεκτική λογική δεν υπάρχει. Οπως δεν υπάρχει λογική σε κάθε περίπτωση που η πραγματικότητα σε υποχρεώνει να προσαρμόσεις την πορεία σου κάνοντας μια στροφή, αλλά η υπερηφάνεια σε κάνει να κοιτάζεις από την άλλη πλευρά. Όπως δεν υπάρχει συνεκτική λογική στην ομιλία του της περασμένης Δευτέρας προς την Κ.Ο. της Ν.Δ. Η τελευταία ήταν μια άσκηση καζουιστικής, όπου ο πρόεδρος της Ν.Δ. αποκρούει κάθε επιχείρημα που αρθρώνεται εναντίον της στρατηγικής του, είτε αυτό προέρχεται από τα δεξιά είτε από τα αριστερά, ενώ οι απαντήσεις που δίνει δεν στέκουν όλες μαζί ως σύνολο. Εγκλωβισμένος στην υπερηφάνεια του και σε συμβούλους που κάνουν το σφάλμα να θεωρούν την αδιαλλαξία ως παλικαροσύνη, ο Αντώνης Σαμαράς θυμίζει έναν απελπισμένο τενίστα, που τρέχει πάνω κάτω στο γήπεδο, αποκρούει τις μπαλιές του αντιπάλου όπως μπορεί, αλλά το παιγνίδι του δεν έχει συνοχή: δεν τον νοιάζει πού στέλνει την μπάλα, του αρκεί να τη διώχνει από το δικό του μέρος του τεραίν, έστω και αν στρώνει καλές μπαλιές για τον αντίπαλο.
Από την πλευρά του, βέβαια, ο πρόεδρος της Ν.Δ. θα έλεγε ότι επειδή ακριβώς το Μνημόνιο απέτυχε υποχρεώνεται τώρα να συμβιβαστεί προκειμένου να λάβουμε την έκτη δόση και, επίσης, ότι την αποτυχία αυτή την είχε προβλέψει και γι’ αυτό είχε αντιταχθεί από την πρώτη στιγμή. Έστω. Προκειμένου, όμως, να ευσταθεί η άρνηση του Μνημονίου πρέπει να συνοδεύεται και από συγκεκριμένη αντιπρόταση. «Μέτρα ανάκαμψης» και «ανάπτυξη» γενικώς και αορίστως είναι όροι που δεν σημαίνουν τίποτε - και μάλιστα όταν δεν φέρνουν μαζί τους τη χρηματοδότηση του κράτους και της οικονομίας.
Οι δυσκολίες στην εφαρμογή της στρατηγικής που επέλεξε ο πρόεδρος της Ν.Δ. και είναι φανερό ότι δεν τολμά να την αλλάξει ευθέως και θαρρετά, με την υπευθυνότητα που αρμόζει στη θέση του, γίνονται μεγαλύτερες καθώς αλλάζουν οι συνθήκες μέσα στις οποίες η συγκεκριμένη στρατηγική πρέπει να λειτουργήσει και να αποδώσει. Αυτό έχει ήδη φανεί από τη δοκιμασία της προσαρμογής στην οποία υποχρεώθηκε προσφάτως, εξαιτίας της έκτης δόσης. Θα φανεί ακόμη περισσότερο όμως στο διάστημα των εκατό ημερών της κυβέρνησης Παπαδήμου· διότι οι εταίροι μας στην Ευρώπη μάς έμαθαν πλέον και από την ανάποδη: κατάλαβαν το παιγνίδι της συστηματικής κωλυσιεργίας του ΠΑΣΟΚ, αλλά και το παιγνίδι των υπεκφυγών και των ρητορικών ακροβασιών της Ν.Δ. Αυτή τη φορά το εννοούν: λεφτά, χωρίς ειλικρινή συνεργασία των αστικών πολιτικών δυνάμεων, δεν πέφτουν. Αν μείνουν ανένδοτοι στον όρο της υπογραφής κάποιας μορφής υποσχετικού από τους αρχηγούς των συνεργαζομένων κομμάτων, τι θα κάνει ο Αντώνης Σαμαράς; Θα μείνει και αυτός ανένδοτος, αναλαμβάνοντας ηρωικά το κόστος της χρεοκοπίας; (Σημειωτέον, δε, κόστος το οποίο οι άλλοι δύο πολύ ευχαρίστως θα του το χρέωναν αποκλειστικά και, γι’ αυτό, δεν θα δίσταζαν να υπογράψουν, ανεξαρτήτως του τι μπορεί να λέει τώρα ο Καρατζαφέρης...)

Πηγή: Καθημερινή