Αλλάζουν ή τελειώνουν!

Ας μη γελιόμαστε. Η απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου να παραδώσει την κυβέρνηση και ίσως την ηγεσία του ΠαΣοΚ, ήταν αποτέλεσμα θλιβερής ανικανότητας και μη άλλης δυνατότητας αντίδρασής του. Δεν ήταν γενναία απόφαση, αλλά εξαναγκασμός από τα αδιέξοδα στα οποία είχε περιέλθει εντός κι εκτός Ελλάδας. Ταυτοχρόνως για την Ελλάδα, σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής και οριοθετεί την αρχή μιας άλλης. Από την άλλη πλευρά, το «σύρσιμο» της Νέας Δημοκρατίας στην στήριξη της κυβέρνησης Παπαδήμου, έστω κι αν

 ελήφθη με έντονη διάθεση αυτοπροστασίας και φραστικούς βερμπαλισμούς, υπήρξε ιδιαιτέρως ανακουφιστική για μεγάλη μερίδα της κοινωνίας.

Ούτε για τον Γιώργο Παπανδρέου, ούτε για τον Αντώνη Σαμαρά υπήρχαν οδοί διαφυγής. Η κοινωνία έψαχνε και ψάχνει ένα στήριγμα για να πιαστεί και να εισπράξει ελπίδα. Τη βρήκε σε πρόσωπο άγνωστο στους πολλούς, αλλά φερέγγυο.

Ουδείς γνωρίζει τι θα πράξει και τι θα καταφέρει ο Λουκάς Παπαδήμος, πολύ περισσότερο όταν δίπλα του έχει μια πενηνταμελή κυβέρνηση κομματικών ισορροπιών και ετερόκλητων στοιχείων.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι μέλη της νέας κυβέρνησης νομίζουν ότι μόνα τους χαράσσουν πολιτική και στρατηγική. Είδαμε, επί παραδείγματι, τον Δημήτρη Αβραμόπουλο να κάνει επίσκεψη στη Κύπρο χωρίς να το γνωρίζει ο πρωθυπουργός, ενώ ο Άδωνις Γεωργιάδης το πρώτο που έκανε ως υφυπουργός ήταν να αλλάξει τις πινακίδες του υπουργείου Ναυτιλίας από μονοτονικό σε πολυτονικό σύστημα, λες κι έτσι θα λύσει τα σωρευμένα προβλήματα του χώρου!

Τα πράγματα παραμένουν ρευστά. Μπορεί να ξεκίνησε η διαδικασία αποδιάρθρωσης του πολιτικού συστήματος, αλλά η λύση που επελέγη είναι εγκλωβισμένη σε κομματικούς ανταγωνισμούς. Όμως, αν αυτή η προσπάθεια περιπλακεί ή «τορπιλιστεί» ή εγκαταλειφθεί, τα δεδομένα που θα προκύψουν θα είναι χειρότερα.

Τα κόμματα κάνουν ένα βασικό λάθος, ίσως επειδή δεν έχουν κατανοήσει ότι δεν μπορεί πλέον να πορεύονται με βάση τις εμπειρίες και τις πρακτικές του παρελθόντος. Το λάθος τους είναι ότι σε περιόδους αποδιάρθρωσης του πολιτικού συστήματος πιστεύουν ότι μπορεί να εναλλάσσονται στην εξουσία. Αυτό, όμως, είναι βέβαιο ότι δεν μπορεί να συμβεί για λόγους που όλοι αντιλαμβάνονται.

Η κοινωνία έχει μεγαλύτερο ένστικτο επιβίωσης και σε μεγάλο βαθμό έχει εμπεδώσει την αναγκαιότητα μιας επιβεβλημένης αλλαγής που θα διαπεράσει ολόκληρο το κράτος και τον δημόσιο βίο.

Κι όταν η κοινωνία απειλείται δημιουργεί μόνη της τις εξελίξεις. Ήδη, οι πολιτικές διεργασίες έχουν πολλαπλασιαστεί, οι ιδεολογικοί «φράχτες» έχουν πέσει, οι αναζητήσεις είναι συνεχείς. Κι όλα αυτά, πέραν των κομμάτων και των συνηθισμένων επιλογών.

Λύσεις τυπικές, κλασσικά κομματικές, ακραίες και ουτοπιστικές δεν «παίζουν» πλέον. Θα επιβιώσουν οι ικανοί και οι αποτελεσματικοί. Οι πολιτικάντηδες θα δουν την επόμενη ημέρα έξω από το πολιτικό σύστημα, ή κάπου από το περιθώριό του.

Θα επικρατήσουν ή θα αναγεννηθούν οι μεταρρυθμιστές κι εκείνοι που θα μπορούν να δώσουν λύσεις στα προβλήματα της Ελλάδας.

Αν, λοιπόν, τα κόμματα δεν αλλάξουν, οι ηγεσίες τους δεν αλλάξουν πραγματικά, αν δεν δουν υπεύθυνα την επόμενη ημέρα, θα κλειδωθούν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, όπως έλεγε κι ο Ανδρέας, ο πρώτος διδάξας στην εποχή που μας έφερε στο σημερινό χάλι…