Χρειαζόμαστε ένα νέο «Γουδί»…

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η χώρα μας δεν εμπνέει, πλέον, καμιά εμπιστοσύνη στους φίλους της, ενώ, ουδόλως προκαλεί τον σεβασμό στους αντιπάλους της.

Η Ελλάδα, που έκτισε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, η Ελλάδα που είχε κορυφαίο περιφερειακό ρόλο, τόσο στον Βαλκανικό χώρο όσο και

 στον ευρύτερο της Ανατολικής Μεσογείου, δεν υπάρχει. Στο δε εσωτερικό της, είναι ηλίου φαεινότερη η απέχθεια της κοινωνίας απέναντι στην πολιτική και τους πολιτικούς.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, παρ’ ότι άφησε ανεξίτηλο στην Ελλάδα το τεράστιο έργο του, δεν ευτύχησε να τον διαδεχθούν, έστω και κατ’ ελάχιστο ικανοί πολιτικοί.

Έτσι, μοιραία, το πολιτικό σύστημα που δημιουργήθηκε μετά το 1981, έχει εξαντλήσει τα όριά του. Δεν παράγει πολιτική και ιδέες, δεν προσφέρει αποτελεσματικές λύσεις, δεν προηγείται της κοινωνίας, εγκλωβισμένο στον άκρατο κομματισμό και στον περί αυτόν μικρόκοσμο.

Η μεγαλύτερη μερίδα της κοινωνίας ανέμενε ότι η κρίση της οικονομίας θα ανάγκαζε τα κόμματα να αλλάξουν ριζικά, σε νοοτροπία και πρακτικές.

Δυστυχώς, όμως, οι ηγεσίες τους προτίμησαν τον συμβιβασμό από την ανατροπή. Επέλεξαν την διαχείριση ενός κατά γενική ομολογία χρεοκοπημένου κομματικού μοντέλου, αντί των ριζοσπαστικών αλλαγών στον τρόπο λειτουργίας και οργάνωσης των κομμάτων τους.

Φυσικά, τους βοήθησε και τους βοηθά η ουσιαστική ανυπαρξία ενός ισχυρού «τρίτου κόμματος», αφού η αριστερά παραμένει προσηλωμένη στις ουτοπίες και τον λαϊκισμό της, ενώ το ΛΑΟΣ , ασφαλώς, δεν μπορεί να διαμορφώσει πρόταση εξουσίας.

Όμως, τα κόμματα εξουσίας, παραβλέπουν ότι η κοινωνία δεν προσβλέπει σε κανένα από αυτά, ότι μπορεί να δώσει λύσεις στα προβλήματά της. Είναι σχεδόν βέβαιο, ότι για την κοινωνία, τα κόμματα θεωρούνται ξεπερασμένα και ταυτισμένα με την οικονομική χρεοκοπία της χώρας, αλλά και τον ηθικό κατήφορο.

Οι πολίτες έδωσαν πίστωση χρόνου και σήμερα ανακαλύπτουν ότι προδόθηκαν. Τίποτα δεν άλλαξε και τίποτα δεν φαίνεται ότι θα αλλάξει.

Γι’ αυτό και ήδη αναζητούν το καινούριο, που είτε προκύψει μέσα από το πολιτικό σύστημα είτε έξω από αυτό, θέλουν να έχει συγκεκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά.

Επειδή, όμως, στην ήδη υπάρχουσα πολιτική σκηνή, δεν διαφαίνεται κάποια προσωπικότητα που, έστω, θα προσεγγίζει τα χαρακτηριστικά του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ασφαλώς τα πράγματα δεν είναι ευοίωνα.

Βλέπετε, εσείς, κάποιον ηγέτη που θα έχει το θάρρος να αψηφά το πολιτικό κόστος; Βλέπετε, κάποιον που να μπορεί να αντισταθεί στον λαϊκισμό και στο προσδοκώμενο κομματικό όφελος; Βλέπετε κάποιον να έχει τόλμη να μιλήσει ανοικτά, ξεκάθαρα και κυρίως ρεαλιστικά για τα εθνικά θέματα; Βλέπετε κάποιον που θα έχει όραμα να επανιδρύσει το κράτος, χωρίς να …βάλει την όπισθεν, όπως ο προηγούμενος πρωθυπουργός; Βλέπετε κάποιον που θα εμπνεύσει τη κοινωνία και θα δώσει περιεχόμενο στο κορυφαίο σύνθημα «Αλλάξτε τα όλα»;

Η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως, έναν Κωνσταντίνο Καραμανλή, που με τόλμη και ρεαλισμό θα αξιοποιήσει τη σύγκλιση των συμφερόντων των δυνατών της Ευρώπης αλλά και των ΗΠΑ.

Επειδή όμως, όπως είπαμε, κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται, μήπως πρέπει να δούμε τα πράγματα περισσότερο ρεαλιστικά, σε σχέση με το σήμερα και τις επείγουσες προτεραιότητες της χώρας;

Τι θέλω να πω μ’ αυτό;

Ότι, μόνο με συνεργασία μπορούμε να προχωρήσουμε. Είμαι βέβαιος και όλοι γνωρίζουμε, ότι στα δυο κόμματα εξουσίας υπάρχουν σπουδαία μυαλά, τα οποία είναι εγκλωβισμένα στην κομματική γραφειοκρατία ή στον κομματικό φανατισμό. Τα περισσότερα από αυτά είναι παντελώς άφθαρτα. Δεν μπορούν άραγε να απεγκλωβιστούν και με ένα νέο «Γουδί», να προχωρήσουμε και να επιχειρήσουμε να συναντήσουμε το μέλλον μας, παντελώς διαφορετικά απ’ ότι μέχρι τώρα;

Γνωρίζω, ότι κάποιοι θα μιλήσουν για ανέφικτα πράγματα. Ας μην είναι σίγουροι…

Η κοινωνία βράζει και επωάζει λύσεις…