Γράφει
ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος
Παρακολούθησα το πρόσφατο «χτύπημα» του τελευταίου υπουργού της Νέας Δημοκρατίας. Του ίδιου που φρόντισε να «προικοδοτήσει» τους αγρότες με 500 εκ ευρώ. Την ίδια ώρα που ο δημόσιος τομέας της οικονομίας κατέρρεε και το έλλειμμα της χώρας ανέβαινε σε
αστρονομικά ύψη ο Υπουργός της ΝΔ αποφάσισε να ενισχύσει τα εισοδήματα αγροτών που, πολλοί απ’ αυτούς, τον τελευταίο καιρό εισπράττουν χωρίς να παράγουν. Αυτοί (όπως κι εκείνοι που μάχονται να διατηρήσουν σχολεία χωρίς μαθητές και πανεπιστήμια δίχως σπουδαστές) κάνουν τις δηλώσεις του Θ. Πάγκαλου πως «μαζί τα φάγαμε» να ηχούν λογικές και μερικές φορές ρεαλιστικές.
Που βρήκε, λοιπόν, το θάρρος ο έμπειρος πολιτικός της ΝΔ να βγει μπροστά και να κατακεραυνώσει τον Πρόεδρο του κόμματός του επειδή εγκατέλειψε τον περίφημο «μεσαίο χώρο»;
Δεν ενδιαφέρει εδώ η ουσία της εκατέρωθεν επιχειρηματολογίας.
Αν και δεν πρέπει να ξεχνάμε πως, και πριν και τώρα, η ΝΔ περιφρονεί τον φιλελευθερισμό και τις πολιτικές της οικονομίας της αγοράς.
Ο καυγάς λοιπόν ουσιαστικά είναι για το πάπλωμα.
Η διαφορά είναι περίπου μια πιο σοσιαλδημοκρατική εκδοχή των λεγομένων Καραμανλικών (με στήριγμα βέβαια μια βροχή ανεξέλεγκτων παροχών) κι έναν εντονότερο δεξιό πατερναλισμό της σημερινής της ηγεσίας που παντρεύει μια παλαιομοδίτικη εθνικοφροσύνη με την λαϊκή δεξιά των πελατειακών σχέσεων και της ρουσφετολογίας.
Το ζήτημα είναι πως στην ουσία πολιτικά ελάχιστα διαφέρουν.
Οι αντιπαλότητες πηγάζουν από προσωπικές φιλοδοξίες, συμπάθειες η αντιπάθειες και καριερίστικες προοπτικές.
Η μόνη ερμηνεία που εγώ μπορώ να δώσω για την ξαφνική έκρηξη του πρώην Υπουργού έχει να κάνει με ψυχρές εκτιμήσεις για τις προσωπικές του τύχες.
Και για τον σκοπό αυτό επενδύει πάνω σε μια καθιερωμένη πλέον παράδοση στον χώρο της ΝΔ.
Το DNA της παράταξης αυτής έχει μια σοβαρότερη παθογένεια.
Σαν χώρος επιβραβεύει όσους συστηματικά υπονομεύουν την νόμιμη ηγεσία της. Ανεξάρτητα από το αν το κόμμα βρίσκεται στην εξουσία η όχι.
Για να διαφοροποιηθεί κάποιος, να ακουσθεί και να εξασφαλίσει υψηλή θέση στις προτιμήσεις των οπαδών της παράταξης οφείλει να είναι «αντάρτης», πόλος η παράγων της εσωκομματικής αντιπολίτευσης.
Η συμπάθεια των Ελλήνων προς τους πολιτικά αιρετικούς είναι δεδομένη.
Αν δε, συμβαίνει αυτοί να κραδαίνουν σημαίες συνεχιστών της κομματικής παράδοσης και ιστορικής νομιμοφροσύνης τότε η δικαίωσή τους είναι περίπου προδιαγραμμένη.
Ο Μιλτιάδης Έβερτ, επικεφαλής τότε μιας εσωκομματικής τριανδρίας, ασκούσε ανοιχτή κι έντονη κριτική στην πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Όταν αυτή τελικά κατέρρευσε, ο Μ. Εβερτ πανηγυρικά εκλέχθηκε Πρόεδρος της παράταξης.
Αξιοποιώντας την αρθρωμένη τότε εσωκομματική αντιπολίτευση ο Κ. Καραμανλής εκλέχθηκε στη ηγεσία του κόμματος λίγο αργότερα, δίχως να καταβάλει ιδιαίτερη προσπάθεια.
Δεν επελέγη γι αυτό που ήταν, αλλά γι αυτό που δεν ήταν - δεν ήταν δηλ. Έβερτ και Σουφλιάς.
Αλλά κι ο Σαμαράς προϊόν της ίδιας πολιτικής παράδοσης είναι.
Έριξε ουσιαστικά την κυβέρνηση του κόμματός του από την εξουσία αντιστρατευόμενος τις ιδιωτικοποιήσεις που εκείνο τότε επιχειρούσε.
Τις οποίες βέβαια τώρα, χωρίς να έχει ποτέ εξηγήσει τι ακριβώς άλλαξε, υποτίθεται πως υποστηρίζει.
Είναι λοιπόν ολοφάνερη η παράδοση επιβράβευσης αυτών που υπονομεύουν την ηγεσία στην ΝΔ.
Μια παράδοση που είναι φανερό πως εκφράζει όχι μόνο τα στελέχη αλλά και την λαϊκή βάση της ΝΔ.
Είναι, λοιπόν, ολοφάνερο πως και η σημερινή της ηγεσία θα αντιμετωπίσει σοβαρότατα προβλήματα εσωτερικής συνοχής κι επαναλαμβανόμενης εσωστρέφειας. Οι πρόσφατες κινήσεις, συνεπώς, του πρώην Υπουργού Γεωργίας αντικατοπτρίζουν την επαναφορά της παλιάς αυτής και δοκιμασμένης συνταγής.
Είναι η κίνηση αυτόνομη η προπομπός ευρύτερων μετωπικών αναμετρήσεων; Δύσκολο να το εκτιμήσει κανείς.
Είναι τόσο βαθειά η σχετική παράδοση που ο καθένας αισθάνεται ασφαλής κινούμενος πάνω σε αυτά τα αχνάρια.
Τίποτα όμως δεν αποκλείει το ξεκίνημα μιας ευρύτερης αντίδρασης.
Όταν ο κ. Σαμαράς αποφάσισε να διεκδικήσει την ηγεσία της ΝΔ δεν μπορεί να μην ήταν γνώστης της πολιτικής παθογένειας της παράταξής του!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου