Ένας «παραγκάρχης» θα μας σώσει

Γράφει ο Βασίλης Μάστορας

Ένα από τα διασκεδαστικότερα πράγματα, από την πρώτη ημέρα που ξέσπασε η κασετολογία, είναι η προσπάθεια που κάνουν κάθε λογής εμπλεκόμενοι γενικώς με το ποδόσφαιρο, να δηλώσουν την αθωότητα τους τονίζοντας σ' όλους τους τόνους ότι είναι αναμάρτητοι και άμοιροι ευθυνών.

Κοντά στα τέλη της δεκαετίας του '90 ο Λάκης Λαζόπουλος σε συνέντευξη του κατέθετε τον θυμό του γιατί στα καφέ του Κολωνακίου άκουγε άτομα του συστήματος να διεκδικούν, χωρίς αιδώ σε δημόσιες κουβέντες, την πρωτιά για το πόσες μίζες

 έπαιρναν προκειμένου να “καθαρίσουν” την ανάθεση των δημοσίων έργων. Παρότι στην Ελλάδα η έννοια της μαγκιάς έχει ξεπεράσει προ καιρού τα όρια του νόμιμου και του ηθικού, οι μεσάζοντες δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να δημοσιοποιήσουν με έπαρση στον κύκλο τους το παράνομο πάρε- δώσε, είτε με τους πολιτικούς, είτε με τους ανθρώπους του ποδοσφαίρου.

Πρέπει κάποιος να είναι πολύ αφελής για να δηλώνει ανυποψίαστος για το τι γίνεται χρόνια τώρα στο εγχώριο ποδόσφαιρο. Και επειδή οι αφελείς είναι ελάχιστοι στην κοινωνία του ποδοσφαίρου πιστεύω ότι όλοι έχουν ακούσει έστω και μία ιστορία “στημένου” αγώνα με ιδιαιτέρως περιγραφικό, μάλιστα, τρόπο. Με ονόματα και διευθύνσεις. Μόνον επειδή η παρανομία, όπως λέει και ο Χάρυ Κλυν, δεν συνοδεύεται από δελτίο παροχής υπηρεσιών ακόμη κι όσοι γνωρίζουν και επιθυμούν την εξυγίανση του ποδοσφαίρου δεν προχωρούν λίγο παραπάνω γιατί εκτός των άλλων το πιθανότερο είναι να βρεθούν μπλεγμένοι λόγω έλλειψης στοιχείων. Για εκείνους δε που  πιστεύουν ότι το ποδόσφαιρο είναι ένας χώρος αγγελικά πλασμένος, προκειμένου να πεισθούν περί του αντιθέτου, ας αναζητήσουν σε κάθε αγωνιστική -κυρίως προς το τέλος του πρωταθλήματος- από τις δύο επαγγελματικές κατηγορίες ο ΟΠΑΠ πόσους αγώνες “κλειδώνει” γιατί έχει πληροφορίες ότι κάτι ύποπτο συμβαίνει. Σαφώς η υποψία του Οργανισμού δεν στοιχειοθετεί παρανομία, αλλά καλόν θα ήταν τις “πηγές” που έχει ο ΟΠΑΠ ακόμη κι αν παράγουν αποχρώσες ενδείξεις να τις αξιοποιήσουν η ΕΠΟ και ο Αθλητικός εισαγγελέας. Λογικά όλο και κάτι θα προκύψει.

Κάτι τέτοια πράγματα όμως χρειάζονται βούληση και το ερώτημα που μπαίνει είναι εάν υπάρχει αυτή η βούληση προκειμένου να εξυγιανθεί το ποδόσφαιρο μας. Αυτή η ιστορία μοιάζει με την φοροδιαφυγή και το ντόπινγκ. Οι τρόποι είναι γνωστοί , αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο οι μέθοδοι αντιμετώπισης τους είναι πάντα ένα βήμα πίσω από την παρανομία. Κι αν κάποτε κάτι γίνεται έχει ως θύματα, συνήθως, τα μικρά ψάρια έτσι για την τιμή των όπλων και για επικοινωνιακούς λόγους. Αυτό δηλαδή που πιστεύω ότι θα γίνει και στην περίπτωση των κασετών που κυκλοφορούν με τον “νέο παραγκάρχη”. Πολύς θόρυβος αλλά το κακό δεν θα χτυπηθεί στην ρίζα του. Το γόητρο του ελληνικού ποδοσφαίρου θα λαβωθεί, κάποια πρόσωπα θα διασυρθούν, αλλά στο τέλος δεν θα γίνει κάτι το ουσιαστικό. Μακάρι να διαψευσθώ.

Η ίδια ιστορία εδώ και δεκαετίες και τα ίδια κροκοδείλια δάκρυα από την ΕΠΟ και τους αρμόδιους παράγοντες της πολιτείας. Κι ως συνήθως κανείς δεν ξέρει τίποτε για το έγκλημα. Αφού λοιπόν οι θεσμικοί δεν μπορούν να λύσουν το θέμα “διαφθορά στο ποδόσφαιρο”, ας επιστρατεύσουν μία από τις παλιές καραβάνες του χώρου. Οπως το κράτος αποφασίζει να μην ρωτήσει για το πόθεν έσχες των καταθέσεων που θα επιστρέψουν στην Ελλάδα από το εξωτερικό, προκειμένου να εισρεύσουν κεφάλαια, έτσι και η ΕΠΟ με τους αρμόδιους παράγοντες της πολιτείας θα πρέπει να αποφασίσουν να δώσουν ασυλία σ' έναν “παραγκάρχη” της ποδοσφαιρικής πιάτσας και να του ζητήσουν να προχωρήσει στην εξυγίανση του ποδοσφαίρου. Εάν βεβαίως πραγματικά το θέλουν. Γιατί στην διαφθορά δεν συμμετέχουν κάποιοι, αλλά εμμέσως όλοι, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.