Η προοδευτική οπισθοδρόμηση

Γράφει ο Στέλιος Συρμόγλου

Ένα φαινόμενο που ουσιαστικά αποδιαλύει την ελληνική κοινωνία είναι το σύνδρομο της «προοδευτικότητας».

Φοβερό σύνδρομο!…

Αν δεν έχεις το… παράσημο του προοδευτικότητας είσαι ένα «τίποτα», ένα διεσταλμένο μηδενικό.

Και στην καλύτερη περίπτωση, κατά τη νεολαϊκίστικη φρασεολογία, είσαι

 «συντηρήκλα» και «μούχλα».

Κάτι, δηλαδή, που ξεπετάχθηκε από τη… ναφθαλίνη.

Το σύνδρομο της «προοδευτικότητας» προσέλαβε την… τερατώδη μορφή του τις τρεις τελευταίες δεκαετίες. Και καθιερώθηκε. Έγινε τρόπος αντίδρασης και διαβατήριο για την Ελλάδα των ελάχιστων ευκαιριών και των πολλών αναγκών.

Η αλήθεια είναι ότι η σοσιαλιστική επιδρομή – χωρίς σοσιαλισμό – που αριστοτεχνικά σχεδίασε ο συγχωρημένος Ανδρέας Παπανδρέου, για να απομυθοποιήσει τους συνώνυμους «-ισμούς», γέννησε το τερατόμορφο πρόσωπο του σημερινού Έλληνα.

Στην κονιορτοποίηση των όρων αριστερός, κεντρώος, δεξιός, δεν βρέθηκε το αντιστάθμισμα. Η λεγόμενη «προοδευτικότητα», που τη μονοπωλούσε χωρίς και ευρύτερους αποδέκτες η Αριστερά, έμενε άστεγη. Οπότε, οι «προοδευτικοί», στο χώρο του ξεπερασμένου βερμπαλισμού, έπρεπε κάποια ώρα ν’ αντιμετωπίσουν την πράξη. Η ιδιότυπη ελληνική κοινωνία μετά τη μεταπολίτευση περιέπεσε όντως στη σοσιαλμανία, χωρίς σοσιαλισμό.

Αυτή η μανία έγινε σχιζοφρένεια πολιτική και κοινωνική, γιατί ακριβώς έχασε το μύθο της λογικής αιτιολογίας της «Δεξιάς», που της «έφραζε» το δρόμο. Το να επιμένεις σοσιαλιστικά χωρίς σοσιαλισμό ή θρησκευτικά χωρίς θρησκεία, διανοίγεις το κενό μεταξύ λογικής και παραλόγου. Η «προοδευτικότητα», λοιπόν, έμεινε μετέωρη με το πραγματοποιημένο άλμα στο κενό. Αυτή είναι η ψυχολογική μετάσταση του όγκου.

Στην πράξη, στον αμείλικτο ρεαλισμό έχουμε το χείριστο. Και τούτο γιατί στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, που ο κρατισμός ήταν ο μόνος όρος ζωής, ο ιδιώτης μπορούσε να βρίσκεται σε απόγνωση, αλλά όχι στο κενό. Λειτουργούσε ο ρεαλισμός του «δεν μπορών να κάνω τίποτα πέραν της κρατικοποίησής μου ως προσώπου».

Επρόκειτο για δικαιολογία και κάλυψη μαζί. Επειδή, λοιπόν, το κράτος αυτοβαφτιζόταν προοδευτικό και οι πολίτες ως αναγκαστικά θητεύοντας στο κρατικό εκτροφείο «έβγαιναν» προοδευτικοί. Με άλλα λόγια, η κλώσα βγάζει κλωσσόπουλα και η μαϊμού μαϊμουδάκια προοδευτικά χωρίς πρόοδο…

Ο ελληνικός, όμως, σοσιαλισμός των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων δεν μονοπωλούσε τέτοια εκτροφεία, γιατί δεν ήταν καν στην πρόθεσή του να τα έχει.

Η ιδιωτική πρωτοβουλία παρέμεινε το μαρτύριο των «προοδευτικών». Γιατί; Δεν υπήρχε η κρατικοποίηση των πολιτών για να έχουν άλλοθι οι μηδενισμένοι. Και μηδενισμένους μπορούμε να θεωρήσουμε όσους βλέπουν την προοδευτικότητα ως μόνιμη αγκύλωση από τον απόλυτο κρατισμό, που κατά δυστυχία τους δεν υπάρχει.

Έτσι γεννήθηκε το σύνδρομο της «προοδευτικότητας». Με όλους αυτούς, που κατά καιρούς παρίσταναν τους προοδευτικούς – και ακόμη αρκετοί το κάνουν – οι ευνουχιστικά κρατικοποιημένοι.

Και θεωρούσαν συντηρητικούς όσους ήθελαν να κατακτήσουν δυναμικά τη ζωή στην ανοικτή αγορά. Οφείλουμε άκρατο σεβασμό και τιμή στον υπάλληλο. Δεν αξίζει σεβασμού, όμως, η ύβρις περί συντηρητισμού εναντίον αυτών, που ουσιαστικά ανοίγουν δρόμους μιας κοινωνίας. Οι σοσιαλμανείς υπάλληλοι, οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες με το «παράσημο» της προοδευτικότητας καρφιτσωμένο στο πέτο τους και οι ένθετοι κομματικοί έχουν αποστραγγίξει την καραμέλα της «προοδευτικότητας», όντας τα περιδεέστερα και τα απισθοδρομικότερα όντα.

Για πολλά χρόνια ύψωναν λάβαρα και φωνές στο νύχτωμα των ιδεολογιών κι αυτή είναι η χειρότερη κοινωνική ψυχασθένεια των σημερινών Ελλήνων.

Οι εχθροί της προόδου θεωρούν εχθρούς τους πασχίζοντες.

Κι αν μεν ήταν απλώς κάποια φλυαρία στο κοινωνικό νύχτωμα, το φαινόμενο δεν θα ήταν και τόσο οδυνηρό. Όταν, όμως, ο ιδιώτης της πρωτοβουλίας έπρεπε για χρόνια να περάσει από τον κρατικοποιημένο «προοδευτικό» της αβουλίας και της κομματικής παχυδερμίας, το φαινόμενο ήταν λογικό να έχει βαριές κοινωνικές επιπτώσεις.

Δηλαδή οι ψυχασθενείς των γκρεμισμένων στεγάστρων προχώρησαν στην αντικοινωνικότητα. Ύψωσαν τα τείχη του μίσους και της εχθρότητας ενάντια στους προοδευτικούς, που τους ονόμαζαν συντηρητικούς, επειδή αρνιόντουσαν να κρατικοποιηθούν… Οπότε, εχθρός έγινε η πρόοδος και οι προοδευτικοί που την υποστασίαζαν.

Και υπήρχε πάντα η δικαιολογία των «ιδεών», που το «δεξιό» καθεστώς τις πολεμάει. Και ήταν οι ίδιοι πολέμιοι, ανασταλτικοί, μόνιμα τροχοπέδη.

Κι όλα αυτά σε μια χρονική περίοδο, που σοσιαλιστικά προοδευτικός για την Ελλάδα και για όλο τον κόσμο σήμαινε συνδυασμούς δειλίας, οκνηρίας και αδιαφορίας.

Και ήταν ο Γκορμπατσόφ που είχε πει ότι η ιδεολογία δεν μπορεί να καλύπτει για πάντα τους ανίκανους και τους τεμπέληδες.