Αυτουργοί στο έγκλημα της Υπατίας

Του Γιώργου Χαρβαλιά*

 Δεν ξέρω αν ο κύριος Ραγκούσης, ως επιτυχημένος επιχειρηματίας και μάνατζερ ταχυφαγείων στη Πάρο, προσέλκυε τους πελάτες του, βαφτίζοντας το μπιφτέκι…ψάρι. Φοβάμαι όμως, ότι κάτι τέτοιο

 επιχείρησε στην περίπτωση των «ενοίκων» της Υπατίας.

Γιατί η κυβέρνηση, όχι μόνο ενέδωσε στις απαιτήσεις των λαθρομεταναστών, αλλά προχώρησε σε μιά πρωτοφανή στα χρονικά, ντε φάκτο νομιμοποίηση, η οποία είναι εξόφθαλμα παράνομη και αντισυνταγματική.

Η…συνθηκολόγηση, εκτός του ότι δημιουργεί ένα απαράδεκτο προηγούμενο με ανυπολόγιστες συνέπειες για το άμεσο μέλλον, προσβάλει βάναυσα τους φορολογούμενους Ελληνες πολίτες, που είδαν το κράτος να παραλύει από φόβο και να ικανοποιεί, άρον-άρον, τα ετσιθελικά αιτήματα κάποιων καθοδηγούμενων αφρικανών φτωχοδιάβολων.

Εύχομαι να βρεθεί σύντομα κάποιος ευσυνείδητος δικηγόρος που θα ψάξει την νομική και ιδιαίτερα την συνταγματική πτυχή αυτής της αδιανόητης κυβερνητικής μεθόδευσης, όπως ακριβώς συνέβη και στην περίπτωση του διάτρητου νομοθετήματος Ραγκούση για την χορήγηση ιθαγένειας και εκλογικών δικαιωμάτων στους μετανάστες.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πώς ο κύριος ηθικός αυτουργός του «εγκλήματος της Υπατίας» είναι ο υπουργός εσωτερικών και κατ΄επέκτασιν ο ίδιος ο πρωθυπουργός με τα πολυπολιτισμικά οράματα που έσπευσε να υλοποιήσει με ζήλο νεοφώτιστου, ο πρώην δήμαρχος Πάρου.

Γιατί το νομοθέτημα Ραγκούση και η γενικότερη σπουδή  να δοθούν άκριτα εκλογικά δικαιώματα, ιθαγένεια καθώς και άδειες παραμονής σε μετανάστες «νέας κοπής» δημιούργησαν την κατάλληλη ατμόσφαιρα ώστε να εκδηλωθεί η πειρατεία στη Νομική και όσα κωμικοτραγικά ακολούθησαν.

Η υπόθεση είναι τόσο σοβαρή που θεωρώ ανάξιες σχολιασμού τις δήθεν διενέξεις μεταξύ υπουργών για τον χειρισμό του ζητήματος. Για την αρμόδια υφυπουργό Αννα Νταλάρα, οποιαδήποτε κριτική θα αποτελούσε περιττή πολυτέλεια. Ο συναρμόδιος υπουργός προστασίας του πολίτη, κατάφερε να μας μπερδέψει μέχρι τέλους,  αφου ουδείς αντελήφθη τι ακριβώς εισηγείτο(εαν εισηγείτο κάτι). Και τελικά ο κύριος Ραγκούσης που παρίστανε προς τα έξω τον αδιάλλακτο υπηρέτη του νόμου, αποδείχτηκε ο πραγματικός ενορχηστρωτής της ισπανικής…υποχώρησης.

Το σάλπισμα βέβαια δόθηκε πρώτα από αλλού. Από τον υπουργό άμυνας που προφανώς έχει περίεργη αντίληψη για την αξία της ανθρώπινης ζωής, ζυγίζοντας την, ανα θρήσκευμα(σ.σ. δεν τον είδα για παράδειγμα να ανησυχεί για τον ανελέητο ξυλοδαρμό ανθρώπων στην Κερατέα, λες και αν σκοτωνόταν ένας απλός διαμαρτυρόμενος πολίτης, δεν θα καιγόταν η Ανατολική Αττική…). Καθώς επίσης και από μία κυρία, πολυπολιτισμικών πεποιθήσεων και εμφανώς…διαταραγμένης εθνικοθρησκευτικής συνείδησης, που έφτασε να μας απειλήσει πώς αν πεθάνει ένας από τους απεργούς πείνας, η Αθήνα θα γίνει Κάιρο.

Προσωπικά αμφιβάλλω αν ποτέ κινδύνευσε η ζωή, έστω και ενός από τους 300 της Υπατίας λόγω…ασιτίας. Γιατροί του Ερυθρού Σταυρού και του νοσοκομείου Ελπίς, δήλωσαν(προς τιμήν τους επώνυμα) ότι «οι εξετάσεις και η κλινική εικόνα των μεταναστών δεν συνάδουν με αυτήν της παρατεταμένης απεργίας πείνας. Η κατάσταση της υγείας τους ήταν πολύ καλή και το μόνο σίγουρο είναι ότι τα συγκεκριμένα άτομα δεν έμειναν ασίτιστα επί ενάμιση μήνα…»

Δηλαδή εκτός από εκβιασμό, μας έκαναν και πλάκα. Μόνο που το ανέκδοτο της Υπατίας θα μας στοιχίσει πολύ ακριβά στο μέλλον…

*δημοσιεύεται στον Τύπο της Κυριακής