Η «μάχη» της Συγγρού!

Λαϊκή δεξιά

εναντίον μεσαιοχωριτών

και τούμπαλιν!

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι δεν έχει μόνο η κυβέρνηση συγκρούσεις μεταξύ των κυβερνητικών στελεχών, αλλά κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στην αξιωματική αντιπολίτευση.

Μπορεί στη Νέα Δημοκρατία να μην

 υπάρχουν αφορμές και αιτίες για διενέξεις σε θέματα εξουσίας, αλλά κρατάει καλά η διένεξη για το ποιος θα επικρατήσει σε κομματικό επίπεδο.

Οι αμιγείς ή «καθαροί» δεξιοί ή οι κεντροδεξιοί;

Η «μάχη» για την ιδεολογική ταυτότητα μεταξύ τάσεων είναι θεμιτή, αλλά πολλές φορές υπερβαίνει τα εσκαμμένα, με χαρακτηρισμούς και διαρροές παραπολιτικών σχολίων που δεν επιτρέπουν την ηρεμία στο κόμμα.

Αντιθέτως μεγεθύνεται η εσωστρέφεια, παρά την πρόσφατη αναδιοργάνωσή του και την απόλυτη ισορροπία που επέβαλλε ο Αντώνης Σαμαράς.

Είναι ανησυχητικό το γεγονός ότι συνεχίζεται μια έντονη εσωτερική συζήτηση, για το αν το κόμμα είναι, πρέπει να είναι ή να μην είναι του «μεσαίου χώρου».

Κι είναι ανησυχητικό γιατί αυτή η συζήτηση είναι αβαθής και πολλές φορές χωρίς ουσία, αφού δημιουργεί ένα θολό κλίμα στην κοινωνία.

Για να λέμε δε τα πράγματα με το όνομα τους, αυτή η θολούρα, είναι βέβαιο ότι συντελεί στο να μη κερδίζει η Νέα Δημοκρατία σε πολιτική αξιοπιστία και εσωτερική σταθερότητα.

Οι Μουτζαχεντίν του Αντώνη Σαμαρά, θεωρούν κάτι ως …μιάσματα τους «μεσαιοχωρίτες» και είναι απέναντι στους «πολιτικούς φεουδάρχες» και τους «βλαχομπαρόκ αριστοκράτες» του αστικού πολιτικού χώρου (Φαήλος Κρανιδιώτης 26 Φεβρουαρίου).

Ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς, μέχρι τώρα δεν έχει υιοθετήσει ακραίους χαρακτηρισμούς, αλλά είναι σαφές ότι χρεώνεται τη λαϊκή – επαναστατική ρητορεία των παλιών του φίλων, που και σήμερα τον περιστοιχίζουν.

Από την άλλη πλευρά, οι υποστηρικτές του μεσαίου ή κεντροδεξιού χώρου είναι σαφές ότι διαφωνούν με τις «ακραίες» φωνές και ισχυρίζονται ότι ο Αντώνης Σαμαράς, από κομματικού βήματος είναι κεντροδεξιός.

Ισχυρίζονται ακόμη, ότι οι δυο αντιπρόεδροι του κόμματος, ο πάντοτε προσεκτικός στις διατυπώσεις του Δημήτρης Αβραμόπουλος και ο επίσης μετριοπαθής Σταύρος Δήμας, είναι κατ’ εξοχήν εκφραστές του μεσαίου χώρου και του κεντροδεξιού στίγματος της Νέας Δημοκρατίας.

Υπενθυμίζουν, μάλιστα, ότι το κρίσιμο εκλογικό ποσοστό που δίνει τις εκλογικές νίκες είναι μετριοπαθούς προέλευσης, ενώ βουλευτές με μεγάλη αποδοχή στο κομματικό ακροατήριο – όπως οι Κωστής Χατζιδάκης, Άρης Σπηλιωτόπουλος, Κυριάκος Μητσοτάκης, Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης κ.α. – δεν ενοχλούνται καθόλου από τις σχέσεις του κόμματος με τον μεσαίο χώρο.

Όλα αυτά, όμως, επαναλαμβάνουμε είναι αβαθής συζήτηση, αφού ούτε οι «καθαροί» της Λαϊκής Δεξιάς, ούτε οι Κεντροδεξιοί του μεσαίου χώρου, μπορούν να κάνουν κατανοητό στη βάση τι ακριβώς είναι στην πράξη ένα κόμμα της μιας ή της άλλης κατεύθυνσης.

Κι αυτό, γιατί δεν έχει προέλθει καμιά τάση, από έναν ξεκάθαρο πολιτικό – κομματικό διάλογο.

Ούτε μπορεί κάποια τάση, να διαμορφώνει μια σοβαρή και πειστική ιδεολογικοπολιτική βάση.

Η ουσία είναι ότι η φυσιογνωμία της Νέας Δημοκρατίας γίνεται με πρόχειρα σκίτσα και τσιτάτα και δεν μπορεί να έχει πορεία στην εξουσία χωρίς ευρύτερες κοινωνικές συμμαχίες.

Οι «καθαροί», επιμένουν σε ένα κόμμα εκτός συστήματος, λαοπρόβλητο και ξεκάθαρο.

Στη δική τους λογική το λαϊκό με το μεσο-αστικό (κεντροδεξιό), δεν διαχωρίζει κοινωνικά τίποτα συγκεκριμένο, αντιθέτως δημιουργεί μεγαλύτερη σύγχυση.

Έχουν ταχθεί σαφέστατα εναντίον του μνημονίου, το οποίο θεωρούν σε όλες του τις εκφάνσεις αντιλαϊκό και καταστροφικό.

Οι μεσαιοχωρίτες επιμένουν σε ανοίγματα προς περισσότερα κοινωνικά στρώματα χωρίς φωνές φανατισμού, αλλά κι εκείνοι δεν μπορούν να εξηγήσουν τι θεωρούν αμιγή δεξιά και τι Κέντρο.Άλλωστε, δίπλα τους, ακόμη κι ο Καρατζαφέρης προβάλλεται ως κεντροδεξιός.

Έχουν ταχθεί εναντίον του μνημονίου, αλλά είναι βέβαιο ότι ζητούσαν και ζητούν διορθώσεις στην αντιμνημονιακή γραμμή, ενώ αποδέχονται συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του, όπως οι μεταρρυθμίσεις σε ΔΕΚΟ, Υγεία και κλειστά επαγγέλματα. Κι αν δεν εκφράζονται δημοσίως, το κάνουν για να μην έρθουν σε αντίφαση με την επίσημη κομματική γραμμή.

Συνεπώς, μπερδεύεται, ναι ή όχι, η βάση;

Κρατιέται, ναι ή όχι, σε χαμηλή συσπείρωση η εσωτερική συνοχή του κόμματος;

Και σε τελική ανάλυση, αν και όταν η Νέα Δημοκρατία διαβεί το κατώφλι της εξουσίας, τι θα συμβεί με την κυβέρνησή της;

Πως θα συμβιώσουν οι δυο τάσεις;

Θα υπάρξουν πάλι οι εγγενείς αδυναμίες του πρόσφατου κυβερητικού παρελθόντος;

Θα υπάρχει εικόνα…ΠαΣοΚ, που ο ένας υπουργός βγάζει ανακοινώσεις εναντίον του άλλου;

Και τι θα γίνει με τα μεσαία στελέχη που θα κληθούν να επανδρώσουν τον κρατικό μηχανισμό, όταν κι αυτά έχουν ταχθεί υπέρ της μιας ή της άλλης τάσης;

Δύσκολα ερωτήματα, που απαιτούν απαντήσεις καθαρές και ξάστερες.

Τόσο προς το ίδιο το κόμμα, όσο και προς την κοινωνία.