Παρέλαση νιάτων και όχι μιλιταρισμού!

Ποτέ δεν ήμουν φανατικός υπέρμαχος των στρατιωτικών παρελάσεων.

Με απωθούσε κάθε είδους πολεμική μηχανή.

Η μπάλα ήταν ασυζητητί καλύτερο παιχνίδι από τα πιστόλια, τα τανκς και τα μολυβένια στρατιωτάκια.

Με τη μπάλα, το πολύ πολύ να έσπαγες καμιά τζαμαρία στον φούρνο της γειτονιάς…

Με τα όπλα και τα παρεμφερή παιχνίδια, μπορούσες, ακόμη κι αν

 δεν ήσουν, να «γλιστρήσεις» σε πεδία βίας.

Προτιμούσα, λοιπόν, τις μαθητικές παρελάσεις.

Στη μια, της 28^ης Οκτωβρίου, το φθινόπωρο έπαιζε χρυσοκίτρινα με το κίτρινο σιρίτι της σημαίας μας και τον σταυρό στην κορυφή του κονταριού.

Κι η καλοσιδερωμένη σχολική στολή του Λυκείου Ελληνισμός Σταυριανού, στον Πειραιά.

Γκρι παντελόνι, άσπρο πουκάμισο, μπλε σακάκι, θαλασσιά γραβάτα.

Και, κατάμαυρο καλογυαλισμένο δετό παπούτσι.

Σημαιάκια παντού.

Σε μπαλκόνια, σε κολώνες της ΔΕΗ, σε μαγαζιά, στα πλοία στο μεγάλο λιμάνι, στα σκάφη στο Πασαλιμάνι.

Κι η φωνή της Βέμπο, ερχόταν κατ’ ευθείαν στο σήμερα.

«Παιδιά της Ελλάδος παιδιά…».

Κι ύστερα;

Ύστερα πνιγόταν από τους εφιαλτικούς ήχους των ερπυστριών των τανκς που χαράκωναν τη λεωφόρο Βασιλέως Κωνσταντίνου (νυν Ηρώων Πολυτεχνείου).

Στην άλλη παρέλαση, της 25^ης Μαρτίου, όλα ήταν διαφορετικά.

Πιο συστηματικές πρόβες, πιο εύκολο σκασιαρχείο, φλερτ, αλλά και περηφάνια για τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη, ακόμη και για το κρυφό σχολειό που αργότερα –εκτός θρανίων- μάθαμε ότι δεν υπήρξε ποτέ.

Η άνοιξη, η τρελαμένη φύση με τους χυμούς της, η εφηβεία, τα όνειρα, τα μίνι που στόλιζαν τα καλλίγραμμα πόδια των κοριτσιών…

Τα ζήτω!

Τα χειροκροτήματα!

Το παγωτό στη Φρεαττύδα μετά την παρέλαση…

Κάποιες φορές και το πρώτο καλοκαιρινό μπάνιο, κι ας τουρτουρίζαμε μόλις τα κορμιά μας γινόντουσαν ένα με τη θάλασσα.

Όμορφα χρόνια.

Όχι επειδή ανήκουν πίσω και τα αναπολούμε.

Αλλά, επειδή ήταν πανέμορφο, υγιές, οι έφηβοι, τα δεκαεξάχρονα αγόρια και κορίτσια, να βαδίζουμε σημαιοστολισμένοι με τα …ένδοξα νιάτα μας και να τιμούμε εκείνους που πολέμησαν για εμάς και μας έκαναν ελεύθερους ανθρώπους.

Ζήτω, λοιπόν, οι παρελάσεις.

Σαν κι αυτή που έγινε προχθές.

Με μαθητόπουλα και νιάτα!

Κι ας βράζουν από οργή κάποιοι στρατόκαυλοι, μιλιταριστές του κερατά, που αναπολούν τις «Πολεμικές αρετές των Ελλήνων» ή ψάχνουν στους ουρανούς υπερσύγχρονα αεροπλάνα που….θα κατατροπώσουν τους εχθρούς και κάθε «γκαζιά» τους κοστίζει όσο οι συντάξεις ενός μηνός. Κι ας αναζητούν τα άρματα μάχης και διάφορους πυραύλους στην Πανεπιστημίου ή στις άλλες κεντρικές αρτηρίες των μεγάλων πόλεων.

Μαθητές και πεζοπόρα τμήματα είναι μια χαρά.

Νέοι γεμάτοι ζωή.

Άλλωστε, στρατιωτικές παρελάσεις, κατάλοιπα του Χίτλερ και των Σοβιέτ, δεν κάνει καμιά πολιτισμένη χώρα του κόσμου.

Όχι, μόνο για λόγους οικονομίας (εμείς εφέτος από τη μη παρέλαση στρατιωτικών μηχανών στις δυο επετειακές παρελάσεις, εξοικονομήσαμε περισσότερα από 3.000.000 ευρώ), αλλά και για το ότι οι στρατιωτικές παρελάσεις, σήμερα την εποχή της πληροφορίας και των εκατομμυρίων παραστάσεων που όλοι έχουμε, δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα.

Ούτε καν στο φρόνημα του λαού…