Περιγραφή της επόμενης ημέρας;

Ο Αλέκος Παπαδόπουλος ανήκε στους πολιτικούς του ΠαΣοΚ, τους οποίους θα ήθελα να ανήκει στον φιλελεύθερο χώρο.

Αναρωτιόμουν, πάντοτε, τι δουλειά είχε ο συγκεκριμένος πολιτικός σε ένα κόμμα που είχε ως σημαία τον λαϊκισμό και την εξαλλοσύνη.

Ίσως, η δική του υπέρμετρη

 σοβαρότητα και αποτελεσματικότητα, να ήταν η αιτία του εξοβελισμού του τα τελευταία χρόνια, αφού είχαν αρχίσει να …ανθίζουν στο ΠαΣοΚ οι διάφοροι γόνοι, οι επίγονοι, οι βλαχοδήμαρχοι και οι …ακτιβιστές της άρνησης.

Ο πάλαι ποτέ υπουργός Οικονομικών των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Σημίτη, ουδέποτε λαΐκισε, ουδέποτε επιχείρησε να φανεί αρεστός στο βαθύ ΠαΣοΚ, προσπάθησε βαθύτατες τομές στο αντιπαραγωγικό δημόσιο που τον έφεραν αντιμέτωπο με τους συνδικαλιστές και τους συναδέλφους του, ενώ ποτέ δεν «μάσησε» τα λόγια του. Στη δε συνείδηση της κοινής γνώμης, πιστώθηκε το συμμάζεμα του δημοσίου ταμείου, μετά το 1993, παρ’ ότι είχε δίπλα του τον Γιάννο Παπαντωνίου που άνοιγε μέτωπα χωρίς νόημα και κατευθυντήρια πολιτική.

Τα τελευταία χρόνια, ο Αλέκος Παπαδόπουλος έχει κρατήσει ηχηρές αποστάσεις από το ΠαΣοΚ, ενώ όσες φορές κατέστη αναγκαία η συζήτηση για κυβέρνηση προσωπικοτήτων ή συνασπισμού, το όνομά του ήταν το κορυφαίο στη διακινούμενη λίστα.

Ίσως, γι αυτό, στις συνειδήσεις πολλών, παραμένει «χρυσή εφεδρεία» εκτός συστήματος, πολύ περισσότερο αφού γνωρίζει εκ των έσω τα προβλήματα, άρα μπορεί να εκφράσει τη συνταγή του ρεαλισμού, αν η κοινωνία αισθάνεται έτοιμη να την αποδεχτεί.

Θυμάμαι ότι τον προηγούμενο Νοέμβριο, σε ομιλία του στο ΕΛΙΑΜΕΠ, είχε προτείνει ξεκάθαρα μεγάλες μεταρρυθμίσεις, μεταξύ των οποίων μείωση του σημερινού κράτους κατά 30%, ενώ είχε εκτιμήσει ότι εντός του 2011 θα διαφανεί η αδυναμία του πολιτικού συστήματος -εκ κατασκευής λαϊκιστικού, φοβικού και εξουσιαστικού- να χαράξει γραμμές στρατηγικού βάθους για την ανόρθωση της οικονομίας», ενώ θα ενεργοποιηθεί «το φοβικό σύνδρομο της απώλειας επιρροής και δύναμης στο εκλογικό σώμα».

Η εμφάνισή του στους «Νέους Φακέλους» του Αλέξη Παπαχελά, ήταν ομολογουμένως εντυπωσιακή, κυρίως με τις θέσεις και απόψεις που εξέφρασε σε σχέση με τη λύση του προβλήματος της Ελλάδας, τον δημόσιο τομέα και την ακινησία του λόγω των συντεχνιακών συμφερόντων που τον λυμαίνονται, αλλά και τις στρεβλώσεις της οικονομίας και της κοινωνίας.

Είπε πολλά, τα περισσότερα απαισιόδοξα για το μέλλον της Ελλάδας.

Επέκρινε για μια ακόμη φορά τον άκρατο λαϊκισμό με τον οποίο επιχειρείται να παραχθεί πολιτική, ενώ δεν δίστασε να στηλιτεύσει το αμετανόητο φλερτ του κόμματος από το οποίο προέρχεται με αυτόν, αλλά και τη φαυλότητα.

Είναι, μάλιστα χαρακτηριστικό, ότι απέρριψε το ενδεχόμενο να αποδεχτεί πρόταση του Γιώργου Παπανδρέου για συμμετοχή σε μια κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης, πόσο μάλλον να αναλάβει την ευθύνη για τη διαχείριση της ελληνικής οικονομίας, μιας και ξεκαθάρισε ότι έχει διαφορετική προσέγγιση της πραγματικότητας, και σε καμία περίπτωση δεν θα δεχόταν να γίνει «διαχειριστάκος».

Επίσης, πολύ σημαντική ήταν η αναφορά του στις εκλογές, τις οποίες ζήτησε να λάβουν δημοψηφισματικό χαρακτήρα, υπογραμμίζοντας ότι το ερώτημα που πρέπει να τεθεί προς την ελληνική κοινωνία δεν είναι το αν θα χρεοκοπήσουμε ή όχι, αλλά το αν θα καταρρεύσει ή όχι η χώρα.

Μίλησε, μάλιστα, για την ανάγκη «εθνικού προσανατολισμού» σε άλλη κατεύθυνση. «Η Ελλάδα δεν μπορεί να παραμένει ένα κράτος της Ανατολής, οφείλει να γίνει σύγχρονο δυτικό – ευρωπαϊκό κράτος», τόνισε. Επισήμανε δε επιπλέον, ότι το πρόβλημα της Ελλάδος δεν είναι διαχειριστικό αλλά βαθιά πολιτικό.

Έχετε καμία αμφιβολία ότι περιέγραψε μια «λύση», από την οποία ο ίδιος δεν θα είναι απών; Όπως και άλλα σημαντικές σημαντικές  προσωπικότητες αυτού του τόπου, που δεν γνωρίζουν από λαϊκισμό και δεν διακατέχονται από το σύνδρομο του πολιτικού κόστους;