Καλό ταξίδι Μανώλη

Θυμάμαι μια συνάντησή μας πριν από πολλά  χρόνια.

Είχαμε βρεθεί στο «Επειγόντως» στη Φωκίωνος Νέγρη.

Έκαναν πρόβα τα «Παιδιά από την Πάτρα» κι εκείνος «γύριζε» σαν ζουζούνι μέσα στο ημιφωτισμένο στέκι του μεγάλου Άκη Πάνου.

Καφές, τσιγάρο, τσιγάρο και καφές.

Κι η φιγούρα του, με την κάτασπρη γενειάδα του, έφερνε κάτι από Άγιο Βασίλη.

Δεν είχε δώρα για όλους.

Τα είχε βάλει με το ΠαΣοΚ, τα είχε βάλει με την

 ψευτοελιτίστικη ιλουστρασιόν κοινωνία, τα είχε βάλει με όσους παραβίαζαν την δική του αισθητική και θεώρηση των πραγμάτων.

Τον ξαναείδα μετά από πολλά χρόνια.

Τυχαία, στο πλοίο που μας γύριζε από τη Ζάκυνθο, ένα Αυγουστιάτικο απομεσήμερο.

Μου έβαλε χέρι!

«Τι τα κρατάς στο συρτάρι τα στιχάκια σου, πάει πια τα έγραψες, τέλειωσαν από σένα, τώρα πρέπει να κάνουν το ταξίδι τους…».

Μου είπε κι άλλα.

Για τον μισητό, για εκείνον, φιλελευθερισμό που εγώ ασπαζόμουν.

Για το πόσο Σαλονικιός νιώθει.

Για τις ρίζες του Ψηλορείτη.

Για το πώς τον κατηγόρησαν ακόμη και για αρχηγό της «17 Νοέμβρη».

Για την άρνησή του στην Μελίνα να συμμετάσχει στις πολιτιστικές εκδηλώσεις για την «Αθήνα- πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης».

Για το Νίκο Παπάζογλου.

Τον «Υδροχόο».

Το «Λεμόνι στην πορτοκαλιά».

Το «Πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε Ιησούς κι Ιούδας».

Το «Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ…».

Το «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η Ελλάδα μένει».

Το «Τρελή κι αδέσποτη».

Το «Άιντε μάτια μου γλυκά».

Το «Όλα σε θυμίζουν».

Το «Με τα μάτια νυσταγμένα».

Το «Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια».

Για την παραγωγή στα «Ζεστά ποτά», του Χάρη και του Πάνου.

Τον διακόπτω.

- «Ποιο παιδί σου αγαπάς περισσότερο;»

Τα μάτια του θαρρείς και βγάζουν σπίθες.

«Άκου!  Ένα κι ένα κάνουν δύο/ λένε στο μηχανουργείο/ μα εγώ, εγώ για σένα/ Θεέ  μου γίνομαι κανένα…».

Ήταν, είναι ο συγκλονιστικότερος ερωτικός στίχος που άκουσα.

Κι είχα τη τύχη να τον ακούσω από το στόμα του…

Μας χώριζαν πολλά.

Κυρίως ιδεολογικά.

Μας ένωναν τα στιχάκια.

Τα απλά, έξυπνα και διακριτικώς χιουμοριστικά στιχάκια του.

«Ραγίζει απόψε η καρδιά», Μανώλη.

Καλό σου ταξίδι.

Με μια τελευταία δική μου ευχή:

Εκεί που πας, να βρεις, επιτέλους, την αλήθεια που έψαχνες…