Η ρότα του μνημονίου του 2010, που υπέγραψε η κυβέρνηση Παπανδρέου, ήταν ξεκάθαρο κι έγινε σαφές, ότι
οδηγούσε και οδηγεί το σκάφος στην ξέρα.
Περιείχε μεν, κάποια σημαντικά αναδιαρθρωτικά και μεταρρυθμιστικά μέτρα, τα οποία, όμως, μόνοι μας έπρεπε να έχουμε λάβει εδώ και δεκαετίες.
Η ρότα αυτή, στο σύνολό της, εγκλώβισε την Ελλάδα σε μια βαθύτατη ύφεση, όμοια της οποίας δεν έχει ξαναζήσει η ελληνική οικονομία.
Έτσι, ο Παπανδρέου ο νεότερος, ενώ επιχείρησε να γίνει ο καπετάνιος του νέου και μεγάλου ταξιδιού, γίνεται ο μοιραίος άνθρωπος.
Πέραν των ευθυνών του κόμματός του στην εφιαλτική δεκαετία του ΄80, την οποία σήμερα πληρώνουμε, η πρόσφατη απόφαση που ελήφθη στη σύνοδο κορυφής, με την τριετή επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους, είναι η πλέον σαφής ομολογία ότι το μνημόνιο δεν βγαίνει, απέτυχε.
Τι έλεγε το αρχικό μνημόνιο;
Ότι η Ελλάδα, από το δεύτερο εξάμηνο του 2011 ή το αργότερο από τις αρχές του 2012, θα έβγαινε από την θαλασσοταραχή και θα έμπαινε πάλι σε ήρεμα και απάνεμα νερά. Προέβλεπε, μάλιστα, ότι από το 2012, θα είχε τη δυνατότητα να «ξαναπαίξει» με τις αγορές.
Βλέπετε κάτι απ’ αυτά στον ορίζοντα;
Ιδού, λοιπόν η αποτυχία του Παπανδρέου.
Μπροστά σ’ αυτή τη αδιέξοδη κατάσταση, όσα αποφασίστηκαν στη σύνοδο κορυφής, οφείλουμε να πούμε ότι είναι μια γερή ανάσα ζωής στον μισοπνιγμένο, αφού διώχνει πιο μακριά την ξέρα της πτώχευσης.
Υπάρχουν, όμως δυο τεράστια αρνητικά δεδομένα.
Το πρώτο, είναι πλέον «θεσμικό» και αφορά το μακροχρόνιο διάστημα οικονομικής κηδεμονίας.
Το δεύτερο, αφορά την ύφεση, για την οποία δεν υπάρχει πρόβλεψη από την κυβέρνηση και την τρόϊκα, το δε δημόσιο έχει ουσιαστικά κηρύξει στάση πληρωμών στο εσωτερικό.
Εκτός αυτών, υπάρχει η υποχρέωση που ανέλαβε η κυβέρνηση για την πώληση ακόμη και κερδοφόρων ΔΕΚΟ και η δέσμευση για πώληση δημόσιας περιουσίας.
Προσωπικά δεν θεωρώ αρνητικές τις δυο τελευταίες υποχρεώσεις μας, αφού είναι απολύτως φιλελεύθερες.
Το γεγονός ότι η Νέα Δημοκρατία δεν φαίνεται να συναινεί σε κάτι που είναι απολύτως θεμιτό συμφώνως με την ιδεολογία της, απλώς αποδεικνύει μια από τις παθογένειές της και το «μπέρδεμα» που δημιουργεί στην κοινωνία και τα ίδια τα στελέχη της.
Ως φιλελεύθερο πολίτη, ουδόλως με ενοχλεί, η πώληση ΔΕΚΟ ή και δημόσιας περιουσίας.
Τις ΔΕΚΟ το κράτος δεν μπορεί να τις διαχειριστεί αφού τις έχει μεταβάλει σε εστίες διαφθοράς και καταφύγια ευνοημένων, συν το ότι η Πολιτεία επ’ ουδενί μπορεί να παίζει τον ρόλο του επιχειρηματία, ειδικά στην παρούσα περίσταση.
Η δε δημόσια περιουσία ρημάζει αναξιοποίητη και καταπατημένη.
Από το, να την κατέχουν οι καταπατητές ή να είναι έρμαια στο ρημαδιό του χρόνου, ας πουληθούν κάποια κομμάτια της να τελειώνουμε.
Σε τελική ανάλυση, αν κάποιος από εμάς, χρωστάει κάπου, δεν μπορεί να δανείζεται εσαεί για να πληρώνει. Μάλλον θα πουλήσει κάποιο σπίτι, ένα οικοπεδάκι, κάποια ασημικά…
Χώρια, που αν πουληθούν κάποιες βραχονησίδες στο Αιγαίο σε μερικούς ζάπλουτους επιχειρηματίες του διεθνούς στερεώματος, ίσως λύσουμε και το πρόβλημα με τις απειλές των γειτόνων, για ευνόητους λόγους.
Δεν καταλαβαίνω γιατί μπορεί ο κάθε Αμπράμοβιτς να αγοράζει βραχονησίδες στην Αδριατική και να τις μετατρέπει σε επίγειους (έστω και προσωπικούς) παραδείσους και να μη μπορεί στο Αιγαίο;
Τι έπαθαν, π.χ. οι Λευκαδίτες, από την αγορά του Σκορπιού από τον Ωνάση;
Γι αυτό, μου είναι ακατανόητη η ψύχωση για τη…δημόσια γη που έχει καταλάβει τα ΜΜΕ και την αντιπολίτευση.
Κι αν υποθέσουμε, ότι η αριστερά το πράττει για λόγους ιδεολογίας, η Νέα Δημοκρατία γιατί συντάσσεται σε … ψυχώσεις και λόγους πέραν της ιδεολογίας της;
Για να ξαναγυρίσουμε, όμως, στο θέμα μας, όπως είπαμε προηγουμένως, το βασικότερο αρνητικό δεδομένο που βγήκε από την πρόσφατη σύνοδο κορυφής, είναι ότι ο Παπανδρέου, ως κάκιστος καπετάνιος, βάζει τη χώρα σε καθεστώς μακρόχρονης οικονομικής κηδεμονίας.
Υποθηκεύει βαθύτατα το μέλλον του τόπου, ρίχνοντας τα σφάλματα… στη Νέα Δημοκρατία, όταν εκείνος μόλις έγινε πρωθυπουργός… μοίραζε επιδόματα σε κάθε πικραμένο, χάνοντας πολύτιμο χρόνο.
Ίσως, επειδή είχε αποφασίσει τι ήθελε και ήθελε να φτάσει τα πράγματα στο απροχώρητο.
Τώρα, λοιπόν, που η Ελλάδα λαμβάνει μια προσωρινή ανάσα, από την απόφαση που πρόκειται να επισημοποιηθεί στις 25 Μαρτίου, το ερώτημα είναι ξεκάθαρο:
Μπορεί αυτή η ευκαιρία να αξιοποιηθεί από την κυβέρνηση και τον καπετάνιο της;
Η απάντηση είναι εύκολη και δεν νομίζω ότι υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που μπορεί να απαντήσει καταφατικά.
Εδώ οι άνθρωποι δεν μπορούν να μετατάξουν τους υπαλλήλους του ΟΣΕ, παρ’ ότι υπάρχει, πλέον, ψηφισμένος νόμος, ενώ αποδέχονται τους εκβιασμούς των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών, τύπου Φωτόπουλου, τον οποίο (ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ) επιδοτούν με εκατομμύρια ευρώ!
Εδώ, δεν έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ένα απλό και ρεαλιστικό εθνικό σχέδιο, ούτως ώστε να αντικαταστήσουν το κλεπτοκρατικό, διεφθαρμένο, σπάταλο και ανορθολογιστικό δημόσιο, με ένα νέο παραγωγικό και υγιές.
Εδώ έβαλαν χέρι ακόμη και στον ιδιωτικό τομέα, τον μόνο που θα μπορούσε να ανοίξει δρόμους ανάπτυξης.
Εδώ έκοψαν τις συντάξεις των απομάχων της εργασίας, χωρίς ουσιαστικά να το επιβάλλει καμιά τρόϊκα.
Εδώ έχουν κάνει τους Έλληνες να νιώθουν ξένοι στην χώρα τους, τη ίδια στιγμή που θωπεύουν τους λαθρομετανάστες και υποκύπτουν στους εκβιασμούς τους.
Εδώ παρακολουθούμε σχεδόν καθημερινές προστριβές και δημόσιες διενέξεις κυβερνητικών στελεχών, που αναδεικνύουν το νοσηρό κλίμα της κυβέρνησης.
Ο Παπανδρέου, κάθεται στη γέφυρα του σκάφους και απλώς παρατηρεί το πλήρωμα να τα κάνει μαντάρα.
Ούτε καν επιχείρησε να προσπαθήσει, δέσμιος των δογματισμών του παρελθόντος και του κόμματός του.
Ανίκανος καπετάνιος, σε ένα καράβι που τα κύματα της ύφεσης το τσακίζουν από κάθε μεριά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου