Θεωρώ αυτονόητο ότι η ιδεολογία κάθε κοινωνικής ομάδας ή φυσικού προσώπου, οφείλει να συμβαδίζει με την πράξη.
Φυσικά, στην Ελλάδα που ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα, σπανίως ισχύει κάτι τέτοιο, αφού η ισοπέδωση των πάντων, αποτελεί κορυφαίο παράγοντα της κρίσης αξιών που διέπει την κοινωνία μας και
έχει ως αφετηρία την καταστροφική δεκαετία του ΄80.
Οφείλουμε, συνεπώς, να ξεκαθαρίσουμε, ως πολίτες και κόμματα τις ιδέες μας και να συνταχθούμε πίσω από αυτές, διαφορετικά θα μας πάρει το ποτάμι του λαϊκισμού και του οπορτουνισμού, χαρακτηριστικά που διαθέτουν πολλοί σύγχρονοι πολιτικοί ΚΑΙ εντός της Νέας Δημοκρατίας.
Κι αν για άλλους πολιτικούς χώρους, αυτό είναι δύσκολο σε συνδυασμό με τις παρωχημένες ιδεολογίες τους και την κοινωνική τους συμπεριφορά, δεν μπορεί να συμβαίνει το ίδιο με τη Νέα Δημοκρατία.
Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η Νέα Δημοκρατία και οι αρχές της, αρχής γενομένης από την ίδρυσή της, μέχρι τις ημέρες μας, είναι η παράταξη που ευτύχησε να δει όλες τις μεγάλες της επιλογές να επιτυγχάνουν.
Το ίδιο συνέβη και με το προκάτοχό της κόμμα της ΕΡΕ, έστω κι αν αυτό ήταν διαβρωμένο από παρακρατικά στοιχεία προσκείμενα στο παλάτι ή είχε ως ιδεολογία τον αντικομουνισμό.
Παρ’ όλα αυτά, η παράταξη που έσωσε την Ελλάδα από τις καταστροφικές επιλογές των αντιπάλων της που οδήγησαν στον εμφύλιο, η παράταξη που επί των ημερών της δεν έγινε καμία εκτέλεση αντιφρονούντος, που έδωσε στην Ελλάδα σαφή προσανατολισμό προς τη Δύση, η παράταξη που έκανε την Ελλάδα μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας, που κατάφερε και περάσαμε αναίμακτα από τη θλιβερή δικτατορία στην απόλυτη δημοκρατία, χαρακτηρίστηκε, κυρίως, από τον Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά και την αριστερά, ως …επάρατη.
Ο χαρακτηρισμός, μαζί με τα διάφορα λαϊκίστικα συνθήματα, πέρασαν στο υποσυνείδητο των νεοελλήνων, λειτούργησε υποδόρια, αόρατα, ύπουλα.
Όταν ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής δούλευε με στιβαρότητα, γνώση και ρεαλισμό για την επόμενη ημέρα της χώρας, ο Ανδρέας Παπανδρέου κατά τα γούστα του, διαγράφοντας την ιστορική μεταπολίτευση κι όσα, τότε, επετεύχθησαν από τη δεξιά, ξέθαψε μια… προδικτατορική δεξιά του παλατιού και την έβαλε στη θέση της Νέας Δημοκρατίας!
Κάπως έτσι, έγιναν συνείδηση των Ελλήνων, όχι τα επιτεύγματα της δεξιάς, αλλά οι αμαρτίες του ξενόδουλου παλατιού, τα οποία φορτώθηκε μια ολόκληρη παράταξη.
Έκτοτε, αυτή η παράταξη δείχνει απολογούμενη.
Κι από τότε μέχρι σήμερα, η Νέα Δημοκρατία, ευρισκόμενη επί πολλά χρόνια στην αντιπολίτευση, δεν κατάφερε να στυλώσει τα πόδια της και να ξεκαθαρίσει τα αυτονόητα.
Έμπλεξε το δικό της ξεκάθαρο στίγμα, ακόμη και με το κρατισμό, στο οποίο θεωρητικά θα έπρεπε να είναι ΚΑΘΕΤΑ και ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ αντίθετη.
Έβγαζε τη χώρα από το ΝΑΤΟ κι άφηνε τον Ανδρέα Παπανδρέου να συνθηματολογεί κι αργότερα την ηττημένη αριστερά να σουλατσάρει πουλώντας ιδεολογική υπεροχή!
Για πολλά δε χρόνια, ακόμη και σήμερα, συμπορεύεται με τις παρωχημένες αριστερίστικες λογικές, μόνο και μόνο για να αποκομίζει πρόσκαιρα οφέλη.
Αντί να ξεκαθαρίσει κωδικοποιημένα, ξεκάθαρα, σταράτα την ιδεολογική και ρεαλιστική προοπτική του φιλελευθερισμού, γίνεται ουραγός του κάθε αποτυχημένου κρατιστή, αναμασά κοινοτυπίες του παρελθόντος και ωραιοποιεί τα αντικοινωνικά αιτήματα των άθλιων συντεχνιών.
Αυτό, δεν είναι μόνο σημερινό φαινόμενο, συνέβαινε και επί των ημερών του Κώστα Καραμανλή, στις οποίες τι πολιτικό κόστος έγινε σημαία!
Πολλές φορές, η Νέα Δημοκρατία έχει ξεπεράσει ακόμη και το βαθύ, βαθύτατο ΠαΣοΚ, με αποτέλεσμα τον μη πειστικό λόγο, πέραν του δικού της κομματικού ακροατηρίου.
Οι συμμαχίες με την κοινωνία, όμως, δεν κτίζονται έτσι.
Κτίζονται σε βάθος, με ειλικρίνεια, με ιδεολογικά και πρακτικά δεδομένα.
Μπορεί το ταβάνι του 54,4% που έλαβε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1974, να αποτελεί ουτοπία για το σήμερα, αλλά σε αυτό περιλαμβάνονταν κοινωνικές ομάδες που δεν είχαν σχέση με τη δεξιά.
Εκείνος και η κρισιμότητα των στιγμών τους ανάγκασε να τον εμπιστευθούν.
Γιατί, πέραν των ικανοτήτων του, μιλούσε λίγο, δεν ήξερε τι σημαίνει λαϊκισμός και επικοινωνιακή πολιτική και πάνω απ’ όλα ήταν ξεκάθαρος.
Ας δούμε, λοιπόν, το πρόβλημα κι εμείς έτσι.
Με ρεαλισμό.
Με καθαρές κουβέντες.
Χωρίς λαϊκισμό και πράξεις ξένες με τον φιλελευθερισμό.
Χωρίς κουτσαβακισμούς που απεχθάνεται η κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων που δίνει κυβέρνηση, χωρίς ιδεολογική θολούρα και χάϊδεμα στα ώτα των βολεμένων.
Με κωδικοποίηση στόχων και προοπτικών.
Με επιμόρφωση μεσαίων στελεχών, για να μπορούν να αντιμετωπίσουν τις απαιτήσεις μιας διακυβέρνησης, χωρίς τον κίνδυνο πανωλεθρίας όπως έγινε από το 2004 κι ύστερα.
Διαφορετικά, το πρόβλημα της σημερινής Νέας Δημοκρατίας και κατ’ επέκταση της δεξιάς, θα παραμένει μεγάλο χωρίς να φταίνε οι αντίπαλοί της, αλλά η ίδια που έχει ξεχάσει τι σημαίνει δεξιά…ή έχει κι αυτή στο υποδόριό της τις μεγαλοστομίες και τους λαϊκισμούς του Ανδρέα Παπανδρέου και των επιγόνων του…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου