Η Μενεγάκη στο Δημόσιο

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ζούλας

(Από την Καθημερινή)

Η έκπληξη ενός φίλου μου που επισκέφθηκε ένα από τα πιο νευραλγικά υπουργεία είναι δυσπερίγραπτη.

«Είχα ραντεβού στον 7^ο  όροφο» μου είπε «και ενώ περπατούσα στον διάδρομο, μου έκανε εντύπωση ότι όλες οι
 τηλεοράσεις στα γραφεία ήταν ανοιχτές και οι υπάλληλοι απορροφημένοι στην οθόνη. Προς στιγμήν πίστεψα ότι είχε συμβεί έκτακτο γεγονός. Παρατηρώντας, ωστόσο, λίγο καλύτερα, είδα ότι οι δέκτες ήταν απλώς συντονσμένοι στην Ελένη Μενεγάκη! Για να καταλάβεις», συνέχισε ο φίλος, «ακόμη και στο γραφείο που πρόμενα, ουδείς θεώρησε σκόπιμο να χαμηλώσει την τηλεόραση, ενώ υπήρχε και υπάλληλος που χάζευε άλλο κανάλι μέσα από το κομπιούτερ του!».

Προκειμένου να διασκεδάσει την αμηχανία του, ο φίλος μου προσπάθησε να πιάσει συζήτηση με την υπάλληλο που τον είχε υποδεχτεί.

«Δουλεύω αρκετά χρόνια στο Δημόσιο, αλλά είμαι πλέον από τις τυχερές, γιατί πάτησα τα 50 και όπου να ‘ναι συνταξιοδοτούμαι» του είπε πριν καλά καλά ξεκινήσει η κουβέντα.

«Και τι θα κάνετε; Είστε πολύ νέα για να πάρετε σύνταξη» ρώτησε εκείνος.

«Α, δεν θα κάτσω σπίτι, θα τρελαθώ μετά από τόσα χρόνια να κλειστώ σπίτι» του απάντησε.

Ο φίλος παρ’ ολίγον να τη ρωτήσει «γιατί στο σπίτι σας δεν έχετε τηλεόραση;» αλλά κρατήθηκε…

Σας μεταφέρω όσα μου είπε λεπτομερώς, διότι μεσούσης της κρίσης συνειδητοποίησα ότι επιβεβαιώνουν με τον πιο παραστατικό τρόπο τη νοσηρότατη νοοτροπία της πλειοψηφίας των δημοσίων υπαλλήλων, η οποία θα μπορούσε να συνοψιστεί ως εξής:

Πρώτον,  έχουν την ψευδαίσθηση ότι δουλεύουν σκληρά, ενώ κατ’ ουσίαν υπολειτουργούν.

Δεύτερον, θεωρούν αδιαπραγμάτευτο δικαίωμά τους να εργάζονται με δικούς τους όρους (ακόμη και παρέα με τη…Μενεγάκη), καθώς ουδέποτε ανησύχησαν μήπως χάσουν τη θέση τους.

Και τρίτον, δεν βλέπουν την ώρα να πάρουν σύνταξη ακόμη και στα 50, δεδομένου ότι το κράτος «αυτονοήτως» θα συνεχίσει να τους πληρώνει, έστω κι αν ανοίξουν π.χ. ένα μαγαζί.

Δεν έγραψα τυχαία ότι από αυτή τη νοσηρή νοοτροπία πάσχει η πλειοψηφία στο Δημόσιο. Διότι είμαι πλέον πεπεισμένος ότι αν συνέβαινε το αντίθετο, οι υγιείς υπάλληλοι – εκείνοι δηλαδή που εργάζονται με ζήλο και δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν – θα ήταν οι πρώτοι που θα είχαν ξεσηκωθεί για να αποτρέψουν τις οριζόντιες και γι αυτό άκριτες και αναξιοκρατικές μειώσεις στους μισθούς τους. Και θα το έπρατταν προβάλλοντας μια αυτονόητη αξίωση που πραγματικά «πνίγει» όσους εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα και αισθάνονται σήμερα ότι πληρώνουν τα σπασμένα του κράτους.

Θα ζητούσαν ευθέως την άμεση άρση της μονιμότητας και την αξιολόγηση όλων των δημοσίων υπαλλήλων, με στόχο μα παραμείνουν στο κράτος όσοι πραγματικά τιμούν το λειτούργημά τους.

Αλήθεια γιατί δεν το αποτολμά η κυβέρνηση;

Θα είχε ένα πρώτης τάξεως επιχείρημα έναντι της τρόϊκας για τις συνεχείς παλινωδίες της που έχουν οδηγήσει τη χώρα στα πρόθυρα της πτώχευσης.