Ο παρακμιακός biri biri maker Λάκης Λαζόπουλος

Είχαμε καιρό να παρακολουθήσουμε το απόλυτο trash tv του Λαζόπουλου, του ήρωα των αφελών μεσημεριανών εκπομπών και της ελιτίστικης θολοκουλτουριάρικης κοινωνίας. Συμπτωματικά, «πέσαμε» πάνω στις δυο τελευταίες του εκπομπές, τις οποίες, κακή μας τύχη, είδαμε σχεδόν ολόκληρες (για να ακριβολογούμε, τη χθεσινή με κρυφές ματιές και στο παιχνίδι της Τσέλσι με τη μεγάλη Μάντσεστερ).
Ο τύπος, είναι ο μεγαλύτερος
 δημαγωγός που γέννησε ο τόπος. Ξεπερνάει και τους μακαρίτες Δηλιγιάννη και Ανδρέα!
Στην προηγούμενη εκπομπή του, είχε ανοίξει διάλογο με τους κατοίκους της Κερατέας για τα τελευταία επεισόδια. Γλύψιμο του κερατά! Όπως συνήθως πήγε κατά την πλευρά που φυσάει ο άνεμος.
Στη χθεσινή, με ένα νεκρό αστυνομικό και έναν να χαροπαλεύει, ο …πίσω από την κουρτίνα, αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε καμιά αναφορά στο θλιβερό περιστατικό. Είχε, όμως, ανοικτή συζήτηση με τους μετανάστες της Υπατίας, οι οποίοι…μας έλεγαν πόσο δύσκολα περνάνε …οι Έλληνες (!!) και πόσο κακή είναι η κυβέρνηση που δεν τους νομιμοποιεί!

Και δώστου συγκίνηση στο κατακόκκινο – από την καλοζωία- πρόσωπο του Λάκη. Και δώστου κάθε λίγο και λιγάκι να πηγαίνει πάνω κάτω η καλοταϊσμένη μπάκα του…

Ιδανικός προπαγανδιστής και παραποιητής των δεδομένων. Αθλητάμπουρας της υποκριτικής! Ικανός να κάνει… της συκιάς το γάλα βαζελίνη! Αριστεροχαρούμενος πολυτσεπίτης! Ιδανικός biri biri maker! Όπως τότε που στα θλιβερά επεισόδια της Αθήνας με αφορμή (;) τη δολοφονία του Αλέξη, είπε το αμίμητο: ««Δακρυγόνο τα ΜΑΤ; Μολότωφ ο μαθητής! Ο καθείς και τα όπλα του»!

Αναρωτιέμαι ποιος είναι, τέλος πάντων, ο τιμητής των πάντων Λαζόπουλος;
Είναι, άραγε, ο ίδιος που «σατίριζε» τόσα χρόνια, ανακυκλώνοντας στις εκπομπές του τα θλιβερά «νούμερα» της trash tv;
Είναι, άραγε, εκείνος που τον κυνηγούσαν στα κότερα με άκρως ύποπτες δραστηριότητες;
Είναι, άραγε, εκείνος για τον οποίο έγινε τόσος θόρυβος που δεν πήγε στρατιώτης, παριστάνοντας  τον τρελό;
Είναι, άραγε, εκείνος που έχει φίλους όλους τους έλληνες ζάπλουτους;
Μήπως είναι κάποιος άλλος;
Είναι, άραγε, εκείνος που ρίχνεται στη μάχη της «κατινιάς» που την αυτοαποκαλεί σάτιρα;
Μήπως είναι εκείνος που οι σύντροφοί του αποκαλούν (τρομάρα τους) «νέο Αριστοφάνη» και όσα λέει και κάνει αποκαλείται σάτιρα από τι ιερατείο της ψευτοκουλτουριάρικης αριστεράς ;
Μήπως δεν είναι εκείνος που ανακυκλώνει τον βούρκο και ηδονίζεται με αυτή την ανακύκλωση;

Φοβόμαστε ότι με τον Λαζόπουλο ζούμε τον απόλυτο εξουσιαστικό παραλογισμό.
 Το να γελάς με τον ανάπηρο ή με τα θύματα ενός πολέμου δεν είναι σάτιρα, αλλά κτηνώδης εξουσιαστική διαστροφή. Το να γελάς με το αν είναι καλή τραγουδίστρια ή όχι η Έφη Σαρρή κι αν είναι καλή ηθοποιός η Ντενίση, καταντάει ηλιθιότητα.
Η «σάτιρα» που γελάει με τα θύματα δεν σατιρίζει τους θύτες, αλλά αντίθετα τους απαλλάσσει.

Ο Λαζόπουλος, δεν γνωρίζει προφανώς, ή μάλλον προσποιείται ότι δεν γνωρίζει, ότι η σάτιρα δεν γελοιοποιεί τον άνθρωπο, αλλά τις συνθήκες μέσα στις οποίες ζει. Απέναντι λοιπόν στα πολιτικά απόβλητα και απέναντι στη «δυστυχία» των εκκριμάτων του αγοραίου τηλεοπτικού «πολιτισμού», ο Λαζόπουλος διατρανώνει τη δική του ανάπηρη (αλλά ακριβοπληρωμένη) υπεροχή.
Στείρος από ανατρεπτικές ιδέες, ενσωματωμένος πλήρως στους μηχανισμούς των ανακτορικών ιδεολογικών δομών, πελεκίζει άπληστα και αχόρταγα τους «ανάπηρους»!!!
 Η «σάτιρα» του Λαζόπουλου δεν έχει σκοπό, ένα ηθικό σύστημα αξιών, ένα νέο ιδανικό, ένα νέο τραγούδι που να εμπνέει και να ενθουσιάζει. Εξαντλείται στον κυνισμό και στις λεκτικές φανφάρες, στοιχεία που υποκρύπτουν έλλειψη πίστης και οράματος, ή το σβήσιμο μιας πίστης.
 Προϊόν αυτών των «Νέων Ιδεών» είναι ο Λαζόπουλος.

Επιπλέον, το να υποστηρίζεις το περιθώριο, είναι θεμιτό, ενώ μπορεί και να είναι αποδεκτό σε καιρούς αχαλιναγώγητης δημοκρατίας. Το να υποστηρίζεις, όμως, σε τέτοιο περιβάλλον την καταπάτηση των νόμων είναι …διαστροφικό.
Είναι το ιδεολογικό εργαλείο του αριστερού biri biri maker, το οποίο καταστρέφει κάθε πολιτικό και αισθητικό κριτήριο και «μπολιάζει» την κοινωνία με τα «νέα γούστα». Τα γούστα της αισθητικής των κοπράνων…

Γι’ αυτό ο Λαζόπουλος δεν θίγει ποτέ τους ομοίους του. Τα είδωλα της τηλεοπτικής εξουσίας, τους «σταρ» της παραπληροφόρησης και της απάτης, τα «προοδευτικά» Ιερατεία και τα αφεντικά τους.
Γελοιοποιεί απλώς τα «εξαμβλώματα», τα μικρά και ασήμαντα «ψώνια».  Τα «ψώνια» καρχαρίες δεν τολμά να τα αγγίξει…Αυτούς που συνευρίσκεται μαζί τους στα κότερα και στις βίλες, αρνείται να τους ακουμπήσει. Κι ας πίνουν το μεδούλι του κοσμάκη, μέσα από τις λογής λογής δραστηριότητές τους...

Δυστυχώς φταίμε, πρώτα απ’ όλους εμείς. Ο καθένας ξεχωριστά. Που καθόμαστε και βλέπουμε τους Λαζόπουλους, τους αποθεώνουμε και τους αναγάγουμε σε κυρίαρχους της ζωής μας. Καταντήσαμε να είμαστε το κράτος, όπου οι ηθοποιοί κάνουν πολιτική κι οι πολιτικοί παίζουν σε κωμωδίες.
Γι αυτό αλωνίζουν οι παρακμασμένοι…
Αν στη θέση του νεκρού αστυνομικού ή του συναδέλφου του που χαροπαλεύει ήταν (ω μη γένοιτο) κάποιος κουκουλοφόρος, ο Λαζόπουλος θα καλούσε τον λαό στο Σύνταγμα! Θα εξανίστατο! Θα άφριζε! Θα έκανε εκπομπές επί εκπομπών για το… καταπιεστικό σύστημα που δεν αφήνει τα παιδιά να ξεχαρμανιάσουν…
Τώρα μούγκα! Στη στρούγκα του…Στο τσαντήρι του!