Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι…

Ενός λεπτού σιγή στη Βουλή, έκφραση οδύνης από κάποιους πολιτικούς, μερικές χλιαρές αναφορές στα ΜΜΕ και δυο φέρετρα σκεπασμένα με την ελληνική σημαία.

Κι’ ύστερα σιωπή!

Ούτε χιλιάδες στους δρόμους να

 διαδηλώνουν, ούτε μεγαλοστομίες των κομμάτων της αριστεράς, ούτε λαϊκά δικαστήρια στην τηλεόραση, ούτε κραυγές… «μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι»…

Μόλις, δε, περάσουν δυο τρεις ημέρες, όλα θα ξεχαστούν στην καθημερινότητα και θα μείνει ο αβάσταχτος πόνος να γίνει εφιάλτης της ζωής των δικών τους.

Βάζετε στοίχημα, ότι έτσι θα γίνει με τους δυο δολοφονημένους αστυνομικούς; Που, στο άνθος της ηλικίας τους, για μερικές πενταροδεκάρες έγιναν θυσία στο βωμό της ανικανότητας των υπευθύνων και της περιρρέουσας κατάστασης που έχει διαμορφωθεί στην ελληνική κοινωνία.

Μπάτσος είναι; Καλά να πάθει…Μπάτσος είναι;…Γουρούνι είναι…

Στη δε επόμενη διαδήλωση, μόλις κάποιοι αντικρύσουν την αστυνομία θα ξαναρχίσουν: «…Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι…».

Το πλέον αποκρουστικό σύνθημα της μεταπολίτευσης, για τα εύκολα θύματα, τους πιο βολικούς αποδέκτες της οργής κάθε πικραμένου. Τους… εχθρούς της …ελευθερίας – ασυδοσίας.

Τους θέλουμε να κάθονται σούζα και να χαιρετούν τον κάθε …αντιστασιακό ή δηλώνοντα …αντιστασιακό. Τους θέλουμε για… σκουπιδιάρηδες της εσωτερικής μας βρώμας. Να προστατεύουν τον κάθε μαλάκα ...μεγαλοπολιτικό, ποδοσφαιρικό παράγοντα, επιχειρηματία, τραγουδιστή και δεν συμμαζεύεται…

Τους θέλουμε για να τους πλακώνουμε με καδρόνια στις διαδηλώσεις και μετά να βγαίνουμε στα κανάλια να φωνάζουμε ότι μας …επιτέθηκαν... Κι ας ήταν αμυνόμενοι!

Ναι! Ξέρω, μερικοί από αυτούς έχουν εμπλοκή ακόμη και σε πολύ σκοτεινές υποθέσεις. Ναι ξέρω! Κάποιοι είναι και ιδιαιτέρως αγενείς, μερικοί ίσως και αλητήριοι. Ναι, ξέρω!  Δεν είναι άγγελοι! Όπως δεν είναι κανένας. Όλοι ξέρουμε για τον γιατρό που παίρνει φακελάκι. Δεν φωνάζουμε, όμως, δεξιά κι αριστερά «γιατρέ γουρούνι δολοφόνε…». Όλοι ξέρουμε για τον εφοριακό που τα πιάνει. Ούτε γι’ αυτόν λέμε τίποτα…Όπως για τον ανέντιμο της πολεοδομίας και τον κάθε σατανά που υπάρχει σε όλες τις κοινωνικές κι επαγγελματικές ομάδες.

Όμως, ότι συμβαίνει με τον κάθε αστυνομικό, είναι πρώτο θέμα της δημοσιότητας…

Ξέρω, όλα αυτά είναι κατάλοιπα της μεταπολίτευσης και απόρροια κάποιων μπάτσων που έδρασαν στη θλιβερή δικτατορία. Ξέρω, ότι πολλά έχουν γίνει βαθύτατα βιώματα στους νεοέλληνες εξ αιτίας της αριστερής προπαγάνδας.

Όμως, τόσα χρόνια μετά, σε μια Ελλάδα που θέλει να συναντήσει το μέλλον της, δεν μπορεί να συνεχίζουμε με τέτοιες παλαιολιθικές νοοτροπίες.

Γι’ αυτό, πρέπει να κατανοήσουμε το πρώτιστο. Ότι οι αστυνομικοί, με όλα τα μεμπτά που μπορεί κάποιος να καταλογίσει σε μερικούς, είναι παιδιά μας. Αδέλφια μας, ξαδέλφια μας, φίλοι μας, γείτονές μας, που δεν μπορούμε να τους αντιμετωπίζουμε σαν σκουπίδια.

Όσο δεν το κατανοούμε και δεν μας γίνεται συνείδηση θα θεωρούνται «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι…».

Θα γίνονται εύκολος στόχος κάθε πικραμένου σε κάθε διαδήλωση. Θα εκτελούνται σαν σκυλιά από τρομοκράτες και στυγνούς δολοφόνους. Κι οι πολιτικοί θα βγάζουν λογύδρια, ενώ η κοινωνία θα ξεχνάει και θα …πηγαίνει παρακάτω…

Μπορούμε να κάνουμε μια ευχή οι δυο νεκροί αστυνομικοί να είναι τα τελευταία θύματα;

Αμφιβάλλω….