Ζητείται μάγκας!

Γράφει

ο Χάρης Παυλίδης

Η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα είναι τραγική, παρά τις προσπάθειες της κυβέρνησης να φανεί ότι δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Ωστόσο, εδώ που φθάσαμε, θα πρέπει όλοι να αρχίσουμε
 να σκεφτόμαστε εθνικά και όχι κομματικά. Να προβληματισθούμε δημοκρατικά παραμερίζοντας όλους τους «ισμούς» που μας διχάζουν και να ενεργήσουμε με βάση το συμφέρον των παιδιών μας που θα πρέπει να συνεχίσουν να λέγονται Έλληνες.
Να καταλάβουμε και κυρίως να κατανοήσουμε ότι, είναι άλλο η χώρα και άλλο το κράτος.
Η χώρα είναι αυτό που κουβαλάει ο καθένας από μας μέσα του.
Οι ήρωες της, η ιστορία μας, ο πολιτισμός μας, τα τραγούδια μας, οι παραδόσεις μας, οι έρωτές μας, η ψυχή μας.
Το κράτος είναι η εξουσία της εκάστοτε «κάστας» των πολιτικών και των συνδικαλιστών, την οποία «αναδιανέμουν» χρησιμοποιώντας ως ομήρους τους πολίτες.
Αν κατανοήσουμε αυτό τον διαχωρισμό ίσως αντιληφθούμε ότι, δεν έχει νόημα η «εξυγίανση» του κράτους όταν δεν θα υπάρχει χώρα.
Και τότε ίσως να καταλάβουμε ότι, είναι προτιμότερο να πτωχεύσει το κράτος παρά να πτωχεύσουν οι Έλληνες και η χώρα.

Αλλά γιατί φθάσαμε ως εδώ;

Γιατί μας λένε ότι εδώ που φθάσαμε έχουμε εμείς, ο λαός, την ευθύνη;

Γιατί τα ρίχνουν όλα στην προηγούμενη κυβέρνηση, λες και η κατάρρευση είναι υπόθεση τεσσάρων ή πέντε ετών;

Διότι, απλά, οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης με την ανοχή των πολιτών και την παθητική στάση του κομματικού συστήματος, διέπραξαν εγκληματικά λάθη σε βάρος της χώρας.

Επί Κωνσταντίνου Καραμανλή άρχισαν οι διώξεις των επενδυτών και οι κρατικοποιήσεις, με αποτέλεσμα η πτώση του ΑΕΠ από 8% στο 3,5% και των ιδιωτικών επενδύσεων από το 10% στο 0,6%!

Και όταν παρέλαβε τη σκυτάλη ο Ανδρέας Παπανδρέου κατέβασε το ΑΕΠ στο 1,5% και άφησε στάσιμες τις ιδιωτικές επενδύσεις. Εκείνος, όμως, προχώρησε πιο… τολμηρά στην αποβιομηχάνιση, στην εκδίωξη επιχειρήσεων και στη δαιμονοποίηση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.

Όλες οι επιχειρήσεις που έφυγαν από την Ελλάδα, με τη… συνδρομή φυσικά του συνδικαλιστικού κινήματος, σήμερα απασχολούν χιλιάδες εργαζόμενους στα Βαλκάνια και στη Τουρκία.

Και αυτό που σκοπίμως δεν θέλει να θυμόμαστε η παρούσα κυβέρνηση είναι ότι, στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ οφείλεται η εκτίναξη του δημόσιου χρέους.

Από τα 700 εκατομμύρια των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης βρεθήκαμε σήμερα να χρωστάμε 400 δισεκατομμύρια ευρώ! Το θέμα, όμως, σήμερα δεν είναι ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε η Νέα Δημοκρατία, αλλά ούτε και τα υπόλοιπα κόμματα. Το θέμα είναι ότι καταδικάστηκε μια χώρα σε θάνατο γιατί κανένας πρωθυπουργός δεν είχε το σθένος να χτυπήσει το χέρι του στο τραπέζι. Λογιστές και οικονομέτρες καθοδηγούσαν τη σκέψη τους ενώ την ίδια στιγμή οι φούσκες του χρηματιστηρίου γέμιζαν τις τσέπες των επιτήδειων.

Πολιτικοί μιας χρήσης περνούσαν από τη βουλή για να ψηφίσουν νομοσχέδια που καν δεν είχαν διαβάσει, ενώ τα συνδικαλιστικά-κομματικά συνδικάτα ουσιαστικά κάλυπταν το κενό διακυβέρνησης. Η χώρα είχε χάσει τη ψυχή της από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 και αργότερα την «πούλησε» έναντι ευτελούς ανταλλάγματος: Της καλοπέρασης και του εύκολου πλουτισμού. Τίποτα δεν έγινε τυχαία ούτε στην οικονομία, ούτε στην πολιτική αλλά ούτε στα εθνικά θέματα. Ταυτίσαμε το κράτος με τη χώρα, ενοχοποιήσαμε την έννοια του Έθνους, εκμαυλίσαμε την έννοια της Δημοκρατίας και σήμερα όλοι ψάχνουμε εναγωνίως τι και ποιοι έφταιξαν. Όλα για το κράτος και τίποτα για τη χώρα. Αυτό σήμερα πληρώνουμε και να είστε βέβαιοι ότι το κόστος του είναι πολύ μεγαλύτερο από τους όρους του Μνημονίου.
Το μόνο που απομένει, στο μόνο που ελπίζουμε, είναι να βρεθεί ένας μάγκας!
Ο ηγέτης που θα κάνει και πάλι τους Έλληνες να πιστέψουν στην Ελλάδα.
Αυτός που θα θυμίσει στους Ευρωπαίους που οφείλουν την ύπαρξή τους.