η Μαρίκα Λυσιάνθη
Θα είχε πραγματικά, μεγάλο ενδιαφέρον…
Να ζούσε η Μελίνα. Και να έβλεπε το αδιέξοδο στο οποίο είχε οδηγηθεί το «δικό της» ΠαΣοΚ. Το ΠαΣοΚ που, ναι μεν ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, η δική της φωτεινή προσωπικότητά ωστόσο
το έκανε Κίνημα με ευρύτερη λαϊκή αποδοχή. Και κυρίως, με διεθνή αναγνώριση.
Σαν χθες, στις 6 Μαρτίου του 1994, η Μελίνα Μερκούρη έχανε τη μάχη με το θάνατο. Και η Ελλάδα, ολόκληρη η Ελλάδα, ανεξαρτήτως πολιτικών προτιμήσεων και ιδεολογικών καταβολών, δάκρυζε.
Η δική της αγέρωχη φιγούρα άλλωστε, είχε γοητεύσει τη Μεταπολίτευση, ακόμη και τον Εθνάρχη Κωνσταντίνο Καραμανλή. Έκανε τη διεκδίκηση των Μαρμάρων του Παρθενώνα, διεθνές ζήτημα. Μόνη της η Μελίνα κατάφερνε να δημιουργήσει ηθικό πρόβλημα στους επιγόνους της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Τότε. Γιατί σήμερα, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου κομπιάζει ακόμη και να θέσει θέμα μικρών αλλαγών στους όρους του μνημονίου. Αφήνει το δύσκολο έργο για τον Γιώργο, ίσως επειδή ο Πρωθυπουργός… γνωρίζει καλύτερα αγγλικά.
Η Μελίνα έκανε την Ελλάδα να φαντάζει πιο φωτεινή στα μάτια μιας Οικουμένης που ήταν «τσιμπημένη» με την κληρονομιά της Αρχαίας Αθήνας του Περικλή, τη φλόγα του Αλέξανδρου του Μέγα, ακόμη και τη θυσία του Ιωάννη Καποδίστρια. Και δεν δίσταζε να ομιλεί τη γλώσσα της αλήθειας και του ρεαλισμού.
«Δεν αρέσουμε, πρόεδρε», είχε πει στον Ανδρέα Παπανδρέου, στα δύσκολα χρόνια του 1989, τότε που έμεινε δίπλα στον μεγάλο ηγέτη, σε αντίθεση με άλλους οι οποίοι έπαιρναν αποστάσεις.
«Γιώργο, δεν αρέσουμε», θα επαναλάμβανε σήμερα, βλέποντας τις κοινωνικές συνισταμένες του ΠΑΣΟΚ να καταρρέουν στα χέρια του πρωτότοκου γιου του ιδρυτή του.
Δεν αρέσουμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου