Κατεπειγόντως άγαλμα στον Ζοτς!

Είναι βέβαιο ότι η αξία της αθλητικής και κοινωνικής προσωπικότητας του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, δεν χρειαζόταν την επική πρόκριση της ομάδας του επί της Μπαρτσελόνα, για να επιβεβαιωθεί.

Ο Ομπράντοβιτς, πλέον το ότι είναι ένας ΚΥΡΙΟΣ που κοσμεί το ελληνικό μπάσκετ και τον ελληνικό αθλητισμό, εκτιμώ ότι

 είναι και ο κορυφαίος ξένος προπονητής που έχει εργαστεί στη χώρα μας, από όλα τα αγωνίσματα.

Όχι μόνο γιατί έχει στεριώσει τόσα χρόνια, αλλά και εκ των αποτελεσμάτων του και της συνέχειας του Παναθηναϊκού.

Άνθρωπος που δεν έβαλε ποτέ το τεράστιο «εγώ» του πάνω από τους παίκτες και την ομάδα.

Άνθρωπος που σέβεται και δίνει χώρο στους συνεργάτες του, επειδή ο ίδιος δεν διακατέχεται από συμπλέγματα.

Άνθρωπος που ποτέ δεν αντιμετώπισε προβλήματα στις προσωπικές του σχέσεις με τους (πολλές φορές καλομαθημένους) αστέρες του παρκέ.

Άνθρωπος χωρίς ίχνος φαμφαρονισμού και υπεροψίας. Παρά τα όσα έχει κατακτήσει.

Προπονητής της δουλειάς, της προπόνησης, της αφοσίωσης στην ομάδα του.

Προπονητής που δεν φοβήθηκε ποτέ.

Προπονητής που δεν υπάρχει παιχνίδι – ακόμη και με τη…Μικτή Λιακάδας αν παίζει- στο οποίο δεν θα ψάξει, δεν θα επιχειρήσει να εφαρμόσει νέα πράγματα, καινοτομίες αγωνιστικές, σε άμυνα και επίθεση. Τα περισσότερα, διδάσκονται αμέσως στις σχολές προπονητών και στα σεμινάρια.

Προπονητής με άσβεστη δίψα για συνεχείς στόχους, που δεν κορέστηκε από τους αμέτρητους τίτλους και διακρίσεις.

Προπονητής, που γέννησε το εγκεφαλικό μπάσκετ.

Το μπάσκετ των κομπιούτερ!

Έχω την άποψη, ότι ο Παναθηναϊκός, πρέπει εδώ και τώρα, να του στήσει ένα άγαλμα και να το τοποθετήσει στη Λεωφόρο.

Θυμάμαι, το προηγούμενο καλοκαίρι, όταν ο Παναθηναϊκός αποδυναμώθηκε με την φυγή των Σπανούλη και Πέκοβιτς, είχα εκφράσει τους προβληματισμούς μου τόσο στον ίδιο, όσο και στον στενό συνεργάτη και κουμπάρο του, τον Δημήτρη Ιτούδη.

Η αντίδρασή τους με ξένισε.

Τόσο η αφεντιά μου, όσο και όλοι οι μπασκετάνθρωποι μιλούσαμε για κενό πίσω ή δίπλα από τον Διαμαντίδη, για κενό στους ψηλούς, αφήνοντας αιχμές για την απόκτηση του Βουγιούκα.

«Θα δουλέψουμε και θα βοηθήσουμε τα νέα παιδιά που ήρθαν, για να βοηθήσουν κι εκείνα με τη σειρά τους εμάς και την ομάδα…», είπαν σχεδόν μ’ ένα στόμα.

Συνέχισε, τότε ο Ιτούδης:

«Δική μας ευθύνη είναι να τους πείσουμε ότι πρέπει να δουλέψουν στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων τους και να τους κάνουμε να κατανοήσουν ότι μόνο έτσι θα μπορέσουν να παίξουν σε ψηλό επίπεδο και να πάρουμε τρόπαια…».

Τους κοίταγα. «Και ποιος θα καλύψει τους πόντους τους Σπανούλη, του Πέκοβιτς, ποιος θα αντικαταστήσει το κύρος που εξέπεμπαν εκείνοι;», ρώτησα.

«Όλοι μαζί, θα προσαρμόσουμε την ομάδα στα νέα δεδομένα…Δουλειά, δουλειά, δουλειά…»,απάντησε ο Ζοτς.

Οφείλω να ομολογήσω, ότι σε κάποια παιχνίδια της ομάδας, ένιωσα ότι δικαιώνομαι, αφού ήταν ολοφάνερο ότι, κυρίως δίπλα στον Διαμαντίδη, υπήρχε ένα τεράστιο κενό.

Ειδικά στο χαμένο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό, όπου συν τοις άλλοις, ο Διαμαντίδης ήταν άρρωστος.

Οφείλω να ομολογήσω και κάτι ακόμη.

Δεν ήμουν ιδιαιτέρως αισιόδοξος για την εξέλιξη των αναμετρήσεων με την Μπαρτσελόνα.

Για όλα, ο Ζοτς κι ο Ιτούδης με…τάπωσαν.

Ο Ομπράντοβιτς, έχει τον τρόπο να βγάζει συνεχώς λαγούς απ’ την…τσέπη του.

Μέγας ταχυδακτυλουργός…

Άγαλμα κατεπειγόντως….

Και ισόβιο συμβόλαιο…

Μέχρι τότε που δεν θα μπορεί να περπατάει…