Η οικονομία βουλιάζει, η κυβέρνηση πνίγεται

Γράφει η Σία Κοσιώνη

«Θα περίμενε κανείς στο «πιο κρίσιμο» αυτό δίμηνο –που διαδέχτηκε «το πιο κρίσιμο» τρίμηνο- η κυβέρνηση να λειτουργεί σαν προγραμματισμένο, ακούραστο ρομπότ.

Αντιθέτως, κανείς, νομίζω, δε θα στοιχημάτιζε

 σήμερα τα λεφτά του για το πώς θα είναι τα πράγματα στη χώρα τον επόμενο μήνα.
Τελικώς, ένα χρόνο σχεδόν μετά την υπογραφή του μνημονίου, δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν.

Ή καμία χρονική περίοδος δεν ήταν αρκετά κρίσιμη ή καμία δεν αντιμετωπίστηκε ως κρίσιμη. Κι επειδή το πρώτο σίγουρα δε συνέβη, διερωτώμαι τι είναι αυτό που κάνει μία κυβέρνηση να μην αντιμετωπίζει κρίσιμες περιόδους ως… κρίσιμες.

Δυστυχώς, η ιστορία δείχνει ότι ελάχιστα από τα μέτρα που υιοθετήθηκαν τον τελευταίο χρόνο έχουν αποδώσει, πολλές σοβαρές μεταρρυθμίσεις καρκινοβατούν και κανείς πλέον δεν μπορεί να προβλέψει με ασφάλεια σε ποιο περιβάλλον θα «γιορτάσουμε» σε λίγες μέρες την «επέτειο του Καστελόριζου».
Όσο τα μέτρα δεν αποδίδουν η οικονομία βουλιάζει.

 Όσο η οικονομία βουλιάζει η κυβέρνηση πνίγεται.

Και όσο η κυβέρνηση πνίγεται τα σενάρια αναδύονται.
Πολύ σύντομα θα πρέπει να έχουν καταρτισθεί, εγκριθεί και ψηφισθεί τρεις κρίσιμες πρωτοβουλίες.

Το μεσοπρόθεσμο σχέδιο της περιόδου 2012 – 2015, το πλαίσιο των αποκρατικοποιήσεων και το Εθνικό Σχέδιο για την Ανάπτυξη.

Όλα αυτά μέσα σε ένα περιβάλλον αφόρητων πιέσεων.

Πιέσεις από την αντιπολίτευση που βλέπει το αντιμνημονιακό στοίχημα, επιτέλους, να βγαίνει.

Πιέσεις από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ που δυσανασχετεί σε οποιαδήποτε προοπτική λήψης νέων μέτρων.

Πιέσεις από κυβερνητικά στελέχη που αντιστέκονται στο λέκιασμα του πολιτικού τους μέλλοντος από αντιδημοφιλείς αποφάσεις.

Πιέσεις από την κοινωνία που νιώθει ότι όλες οι θυσίες πάνε στο βρόντο.

Πιέσεις από τις αγορές που προεξοφλούν τη χρεοκοπία της χώρας.

Τι θα κάνει λοιπόν ο Παπανδρέου;
Μετά τη Σύνοδο Κορυφής, γεγονός είναι ότι έχει επιδείξει ασυνήθιστη για τον ίδιο διάθεση να συντονίσει και να εμψυχώσει την αποδιοργανωμένη κυβέρνησή του, συγκαλώντας σε καθημερινό επίπεδο συσκέψεις, διυπουργικές επιτροπές και υπουργικά συμβούλια.
Αν η προσπάθεια αυτή στεφθεί από επιτυχία θα φανεί σύντομα.

Ποιος μπορεί, όμως, να είναι, αλήθεια, αισιόδοξος ότι οι υπουργοί που δεν κατάφεραν μέχρι σήμερα -και σε λιγότερο πιεστικές συνθήκες μάλιστα- να φέρουν εις πέρας το κυβερνητικό πρόγραμμα (είτε από απροθυμία είτε από ανικανότητα) θα τα καταφέρουν τώρα;

Κι αν οι τονωτικές ενέσεις του πρωθυπουργού λύσουν το πρόβλημα της απροθυμίας, αυτό της ανικανότητας ορισμένων θα παραμένει.
Θα το λύσει μέσα από έναν ανασχηματισμό, με έμφαση, όπως λέγεται, στην αναδιαμόρφωση του οικονομικού επιτελείου;

Πολλοί είναι εκείνοι που πλέον δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι μία κίνηση αναδόμησης, θα σταθεί ικανή να διοχετεύσει φως στις κυβερνητικές χαραμάδες. Αστειευόμενοι δε, κάποιοι, λένε πως οι εποχές που οι βουλευτές περίμεναν πάνω από τα τηλέφωνα έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Στον πρώτο ψίθυρο περί ανασχηματισμού θα σπεύσουν να τα απενεργοποιήσουν!
Σε ποια πρόσωπα θα αναθέσει ο πρωθυπουργός τα νευραλγικά κυβερνητικά πόστα; Και ακόμη, και αν αυτά βρεθούν, εντός ή ακόμη και εκτός πολιτικού πλαισίου, με ποιους μηχανισμούς και πόσο γρήγορα θα μπορέσουν να φέρουν τα αποτελέσματα για τα οποία επείγεται η κυβέρνηση;
Το πιο πρόσφατο σενάριο, θέλει τον Γιώργο Παπανδρέου να παίζει το τελευταίο του χαρτί στην ψήφιση του μεσοπρόθεσμου σχεδίου στη Βουλή, για την οποία η κυβέρνηση έχει αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο να ζητήσει αυξημένη πλειοψηφία.

Η κίνηση είναι υψηλού ρίσκου.
Για να συγκεντρώσει τις 180 ψήφους θα πρέπει αφενός μεν να τύχει της στήριξης σύσσωμης –ή αν όχι, ανεπαισθήτως τραυματισμένης- της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ, πράγμα διόλου δεδομένο, αφετέρου να πάρει μαζί της ένα κομμάτι της αντιπολίτευσης.
Η επιτυχία αυτού του σχεδίου θα συνιστούσε πολιτικό θρίαμβο, που θα επέτρεπε στην κυβέρνηση να προχωρήσει στο μέλλον με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα στην εφαρμογή του προγράμματος εξυγίανσης, έχοντας τις πλάτες της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.

Πολλοί, μάλιστα, προεξοφλούν την πρόκληση σοβαρού ρήγματος στη ΝΔ, με μερίδα βουλευτών να διαφοροποιούνται από το σίγουρο «όχι» της ηγεσίας.
Αυτό είναι το ένα σενάριο.

Το άλλο, είναι οι 180 ψήφοι να μη συγκεντρωθούν, η κυβέρνηση να καταρρεύσει και να πάμε σε πρόωρες εκλογές.
Και τότε, όλα θα βρεθούν στον αέρα.

Η διόγκωση της κοινωνικής δυσαρέσκειας καθιστά εξαιρετικά αβέβαιη την επανεκλογή μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ.

Μοιραία, ως μόνη λύση θα αναδυθεί η συναίνεση.

Αυτή, δηλαδή, που έχουμε βαρεθεί να κηδεύουμε σε αυτή τη χώρα.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πώς θα διαμορφωθούν οι πολιτικοί συσχετισμοί σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Κανείς Έλληνας πολίτης δεν αντέχει, όμως, να σκεφτεί ότι μπορεί δίπλα στο οικονομικό να προστεθεί και ένα σοβαρό πολιτικό αδιέξοδο που πιθανόν να οδηγήσει τη χώρα σε ακυβερνησία, μετατρέποντας σε χαρτοπόλεμο θυσίες, μνημόνια, σχέδια και προγράμματα.

Το παραπάνω, καλύτερα να μην το σκεφτόμαστε.

Το ερώτημα, λοιπόν, επανέρχεται.

Τι θα κάνει ο Γιώργος Παπανδρέου;

Πώς θα εξοβελίσει τη σύγχυση, την ασυνεννοησία και την αναποφασιστικότητα;
Η κατάσταση είναι εξαιρετικά ρευστή.

Η επεξεργασία των σεναρίων δείχνει ότι μπορεί να γίνει ακόμη περισσότερο.
Δεν έχω καμία διάθεση να καταστροφολογήσω, όμως η ακινησία και η αμηχανία της κυβέρνησης παύουν πλέον να προβληματίζουν και αρχίζουν να τρομάζουν.

Και θα δεχόμουν ευχαρίστως τον τίτλο της «σειρήνας της καταστροφολογίας», αν στο τέλος της ημέρας ο Γιώργος Παπανδρέου αποδεικνύονταν ο πολυμήχανος, ατρόμητος Οδυσσέας που απέναντι σε όλα τα στοιχειά, τους θεούς και τους δαίμονες, θα μας οδηγήσει με ασφάλεια στην Ιθάκη».